“Ia qëlloi Ibni Ummi Abd..!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Zotit të vetëm të gjithësisë, Krijuesit të galaktikave dhe njeriut, Poseduesit të gjithçkaje, Atij që kur dëshiron diçka, urdhëron: [“Bëhu!” dhe menjëherë bëhet][1], i Cili thotë në Kur’anin Famëlartë: “E mos u dobësoni (fizikisht) dhe mos u dëshpëroni (shpirtërisht) derisa ju jeni më të lartit, po qe se jeni besimtarë të sinqertë!”[2]

Salavatet dhe selamet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), i cili thoshte: “Do të mbërrijë kjo fé, ku ka mbërritur nata dhe dita… krenari, me të cilën All-llahu krenon Islamin dhe pasuesit e tij dhe poshtërim, me të cilin All-llahu poshtëron femohimin!”[3]

Vëllezër të dashur e të nderuar,

Sahabiu Ebud-Derda (r.a), tregon se një ditë, Resull-llahu (a.s) mbajti një hytbe të shkurtër dhe, pasi e përfundoi tha: “O Ebu Bekër, ngrihu dhe na mbaj një hytbe!” Ai u ngrit dhe mbajti një hytbe më të shkurtër se ajo e Resulull-llahut (a.s).

Kur e përfundoi, tha: “O Omer, ngrihu e na mbaj një hytbe!” Ai u ngrit dhe mbajti një hytbe më të shkrurtër se ajo e Resulull-llahut (a.s) dhe më të shkurtër se ajo e Ebu Bekrit (r.a)… Pastaj tha: “O i biri i Ummi Abdit[4], ngrihu dhe mbaje një hytbe!”

Ibni Ummi Abd u ngrit, e falënderoi All-llahun dhe e lavdëroi Atë, pastaj tha: “O ju njerëz, All-llahu i Madhëruar është Zoti ynë, Islami është feja e jonë, Kur’ani është prijësi ynë, Shtëpia (Qabeja) është kibla e jonë dhe ky është profeti ynë – dhe bëri me shenjë nga profeti (a.s) – Kemi pëlqyer atë që ka pëlqyer All-llahu i Madhëruar për ne dhe i dërguari i Tij, sikurse kemi refuzuar atë që ka refuzuar All-llahu i Madhëruar për ne dhe i dërguari i Tij!”

Profeti (a.s) tha: “Ia qëlloi Ibni Ummi Abd, ia qëlloi Ibni Ummi Abd dhe të vërtetën tha! Kam pëlqyer atë që ka pëlqyer All-llahu i Madhëruar për mua dhe ymmetin tim dhe, Ibnu Ummi Abd!”[5]

Të dashur vëllezër besimtarë,

Realitetet e sotme, me të cilat përballet shoqëria shqiptare, nga mungesa e ekuilibrave në marrëdhëniet e njeriut me Zotin, me veten dhe me tjetrin, po bëhen përherë e më tepër një shtysë e madhe, që na fton drejt reflektimit dhe mendimit të thellë. Kush jemi dhe kush ishim? Cila është feja e jonë dhe cilët janë kufijtë e tolerancës tonë? Si të sillemi me zhvillimet e kohës dhe si të përballemi me vërshimet e larmishme kulturore, hapjen me botën, mendimet dhe filozofitë, tendencat e kolonizimit të mendimit dhe botës tonë shpirtërore etj?

Në fakt, këto dhe shumë më shumë se kaq, e kanë një përgjigje të prerë, pas së cilës, secili prej nesh duhet të ndjehet i çliruar dhe i palëkundur në marrëdhëniet e tij me përballjet e përditshme. Përgjigjja më e mirë është pikërisht kjo hytbe e shkurtër e sahabiut të dashur Abdull-llah ibni Mesud (r.a), fjalën e të cilit e miratoi vetë pejgamberi ynë (a.s).

Po, të dashur vëllezër, ka shumë rëndësi që në jetën e përditshme, muslimani të ketë të qartë pozicionin e tij përballë të papriturave të jetës a zhvillimeve të ndryshme të saj. Mos të ngelet në dilemë, mos të lëkundet në besimin e tij, mos të tundohet as të dobësohet, për asgjë e për asnjeri!

“O ju njerëz, All-llahu i Madhëruar është Zoti ynë”, e prerë, e padiskutueshme, e patolerueshme, e pakontestueshme, e pamundur të preket nga hijet e dyshimit a fijet, shpesh të padukshme, të shirkut dhe idhujtarisë!

Zoti ynë është All-llahu! Është detyra e prindit ta mësojë e ta edukojë fëmijën e tij me këtë besim! Jo të neglizhojë muslimani në edukimin e fëmijëve të tij, me arsyetimin se jemi muslimanë, jemi besimtarë, nuk ka nevojë për shpjegime e arsyetime, jo vëllezër! Nuk duhet të lejojmë që të na i vjedhin fëmijët tanë, t’u vjedhin zemrat e mendjet, shpirtin e të ardhmen!

Kujtoni të urtin Lukman (a.s), në nderim dhe përkujtim të cilit, Zoti i gjithësisë ka emërtuar një sure të Librit të Tij me emrin e atij burri të urtë e besimtari të përkushtuar!

I urti Lukman, iu drejtua të birit me një këshillë të madhe, plot vlera besimi dhe udhëzime për jetën. Ju ftoj ta lexoni në shtëpitë tuaja, ta lexoni me fëmijët tuaj dhe t’ua mësoni gradualisht atyre, që të ngelet si besëlidhje në mesin tuaj!

Këshilla e parë, me të cilën burri i urtë iu drejtua të birit, ishte pikërisht besimi dhe bindja se nuk ka Zot tjetër pos All-llahut dhe se shirku, idhujtaria, është një padrejtësi e madhe. Ja si e përshkruan Kur’ani këtë moment: [(përkujtoju popullit tënd) Kur Lukmani duke e këshilluar të birin, i tha: “O djali im, mos i përshkruaj All-llahut shok, sepse shirku (idhujtaria) është padrejtësi e madhe!”][6]

“Shumë baballarëve nuk i shkon ndër mend një gjë e tillë (këshillimi i fëmijëvë të tyre)[7], nga hutimi… Edhe pse Lukmani dhe i biri ishin besimtarë, megjithatë Lukmani nuk e anashkaloi këtë themel të fortë, drejt të cilit ftuan të gjithë të dërguarit, para se të hynin në shpjegimin e detajeve të adhurimeve, me popujt e tyre… Shpjegoju fëmijëve të tu madhështinë e Krijuesit, fuqinë e Tij, veçimin e Tij në krijimin e gjithësisë dhe domosdoshmërinë e drejtimit të adhurimit të pastër vetëm për Madhërinë e Tij (xh.sh)…”[8]

Akoma sot, fëmijët tanë në klasat e para fillore edukohen sipas filozofive marksiste, me ateizëm, me “nanën natyrë, që ka kriju gjithçka”?! Duhet të përballemi me këtë pabesi dhe pusi, që i bëhet fëmijëve tanë, rinisë dhe të ardhmes së vendit tonë! Ateizmi e ka shkatërruar këtë vend për dekada të tëra, e ka shpërbërë familjen, e ka shnderuar individin, e ka shthurrur moralin, e ka turbulluar mendimin dhe e ka devijuar besimin, sidomos tek një brez, që sot, më dukshëm se kurrë, dëshmohet sesa i paekuilibruar është! Prandaj kujdes!

“Islami është feja e jonë, Kur’ani është prijësi ynë, Shtëpia (Qabeja) është kibla e jonë dhe ky është profeti ynë – dhe bëri me shenjë nga profeti (a.s) –. Kemi pëlqyer atë që ka pëlqyer All-llahu i Madhëruar për ne dhe i dërguari i Tij, sikurse kemi refuzuar atë që ka refuzuar All-llahu i Madhëruar për ne dhe i dërguari i Tij!” [9]

Po dëgjoja para ca ditësh intervistën e një shkrimtari, në një nga mediat e vendit tonë, kur u befasova me një thënie të tij, se: “Në librin tim, jam munduar të sjell shembullin e muslimanit të mirë, të ndershëm… Islamit të mirë, jo atij ekstrem e me probleme…”!?

Të dashurit e mi,

Nuk ka “Islam ekstrem e me probleme”, mund të ketë perceptime të shthurura të teksteve të shenjta, interpretime ekstreme dhe injorante, por jo “Islam ekstrem e me probleme”! Mos të biem në grackat e islamofobëve, armiqve të fesë e të ymmetit!

Prandaj, mos lejoni që t’ju frikësojnë e t’jua dobësojnë besimin e bindjen tuaj në këtë fé të pastër, që e kemi amanet nga All-llahu dhe i dërguari i Tij! E kemi trashëgim krenarie nga baballarët dhe gjyshërit tanë, që e ndërtuan këtë vend dhe e gjallëruan këtë tokë me besën e tyre islame, me dhikrin e tyre, me leximin dhe mësimin e tyre të Kur’anit Famëlartë, me nderin e tyre, me burrërinë karakteristike islame dhe me cilësitë më të mira të besimit dhe fesë tonë të shtrenjtë islame!

Një prej vëllezërve të afërt, më tregoi para ca ditëve, se një motër e jona ishte përballur me një situatë paradoksale me një pedagoge, në një prej universiteteve të vendit tonë. Në një projekt të ngarkuar si detyrë klase, studentja, në trajtimin e temës së saj i ishte referuar edhe Hz. Muhammedit (a.s), në një prej thënieve të tij udhëzuese. Pedagogia e kishte ndërprerë dhe kishte refuzuar që në lëndën e saj të përmendej profeti e feja, me arsyetimin se universiteti është laik etj.

A ka më paradoks se kjo sjellje primitive nga një njeri i ditur e ndoshta edhe me grada shkencore?! Të vendosësh barriera në kërkimin e dijes?! Të pengosh citimin e personalitetit më të shquar të historisë së njerëzimit?!

Prandaj, mos u tutni e mos u thyeni, mos toleroni që dikush a diçka t’jua ndalojë përzgjedhjen tuaj të lirë drejt dashnisë së All-llahut dhe fesë së Tij!

Dhe, kujtoni përherë hytben e shkurtër të Ibni Mesudit (r.a): “O ju njerëz, All-llahu i Madhëruar është Zoti ynë, Islami është feja e jonë, Kur’ani është prijësi ynë, Shtëpia (Qabeja) është kibla e jonë dhe ky është profeti ynë – dhe bëri me shenjë nga profeti (a.s) –. Kemi pëlqyer atë që ka pëlqyer All-llahu i Madhëruar për ne dhe i dërguari i Tij, sikurse kemi refuzuar atë që ka refuzuar All-llahu i Madhëruar për ne dhe i dërguari i Tij!”

Dhe, dëshminë e madhe të ma të Dashtunit tonë: “Ia qëlloi Ibni Ummi Abd, ia qëlloi Ibni Ummi Abd dhe të vërtetën tha!...”

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e fshatit Bushat)
Shkodër, më 5 shkurt 2016

[1] Kur’ani, Jasin: 82.
[2] Kur’ani, Ali Imran: 139.
[3] Transmetuar nga Ahmedi dhe Tabaraniu, nga Temim Ed-Dari (r.a).
[4] Llagep i sahabiut Ibni Mesudit (r.a).
[5] Transmetuar nga Tabaraniu nga Ebud-Derda (r.a) dhe Ibn Asakir nga Said ibni Xhubejr nga Ebud-Derda (r.a) në një transmetim të përafërt. Për më shumë të shihet: Shejkh Muhammed Jusuf El-Kandehlevi, “Hajatus-sahabe”, botimi i VI-të, Damask, 1993, vëll. i III- rë, f. 479-480.
[6] Kur’ani, Lukman: 13.
[7] Shënim imi. M.S.
[8] Dr. Uvejjid Hammud El-Atavijj, “Ja bunejja! Meuidhatu Lukman libnihi”, botimi i dytë, Rijad, 2014, f. 13-14.
[9] Transmetuar nga Tabaraniu nga Ebud-Derda (r.a) dhe Ibn Asakir nga Said ibni Xhubejr nga Ebud-Derda (r.a) në një transmetim të përafërt.