“Mos u urreni, mos e kini zili njëri-tjetrin..!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Zotit të vetëm të botëve, Atij, që me butësinë dhe mëshirën e Tij i zbut zemrat e robëve të Tij, duke u dhuruar paqe e mirësi, qetësi dhe prehje, me të cilën ndërtojnë në jetën e përkohshme të kësaj bote ura vëllazërimi, shembuj paqeje, modele qytetëruese! Thotë në Kur’anin Famëlartë: [O ju njerëz! Juve ju erdhi nga Zoti juaj këshilla (Kur'ani) dhe shërimi i asaj që gjendet në kraharorët tuaj (në zemra), udhëzim e mëshirë për besimtarët. Thuaj: “Vetëm mirësisë së All-llahut dhe mëshirës së Tij le t'i gëzohen, se është shumë më e dobishme se ajo që ata grumbullojnë!”][1]

Salavatet dhe selamet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), i cili deklaroi botërisht në hytben e Haxhit të Lamtumirës: “Dijeni se jetët tuaja (gjaku juaj), pasuritë tuaja dhe nderi juaj janë të ndaluara të preken ndër ju, si shenjtëria e kësaj dite, këtij vendi dhe këtij muaji…”[2]

Të nderuar e të dashur vëllezër besimtarë,

Mirësia e madhe dhe bujaria e shpirtit, e dëshmuar botërisht nga fisi Shkambi, në fshatin tuaj, me rastin e fatkeqësisë së papritur që goditi familjet e tyre, u bë shkak obligues për mua që të jem sot në Drisht, duke u lutur e falur bashkarisht në këtë ditë të begatë të xhumasë.

Lajmi i bërë publik, që burrat e këtij fisi me emër, liruan nga gjakmarrja familjarët dhe fisin e personit që preku në shpirtin e tyre, jo vetëm që më mbushi me emocion të madh besimi dhe shprese, por u kthye në një detyrim moral, besimor e qytetar, për të ardhur sot në xhaminë tuaj dhe nga ky minber i të dërguarit të All-llahut, botërisht t’u them: All-llahu jua zbardhtë faqen në këtë botë dhe në ahiret, o burra të urtë e besimtarë të fisit Shkambi, për shembullin e besimit, për dëshmimin e humanizmit, për modelin e madh të Islamit, për të cilin ka nevojë shoqëria e jonë shqiptare, sidomos në këto raste të papritura, të dhimbshme e të padëshiruara në mesin tonë!

Drishti dhe Postriba, janë një kala e fortë e besimit dhe e Islamit, ku njerëzit e mirë të kësaj toke, historikisht kanë dëshmuar vlera të larta të besimit, harmonisë, paqes, punës së ndershme, fitimit të hallallit, nderit të grave e burrnisë tipike të burrave të urtë e largpamës të kësaj zone!

Ne si muslimanë, e kemi për detyrë dhe obligim fetar të jemi përherë afër njëri-tjetrit, në gëzime e në hidhërime, në dëshpërime e në sihariqe, me të cilat sprovohet jeta e jonë.

Pikërisht në këto momente delikate, dallohet besimtari nga jobesimtari, muslimani i përkushtuar e që beson fort në drejtësinë e All-llahut, nga njeriu pa besim e pa busull udhëzimi në jetën e tij!

Sot, më shumë se kurrë, ne si muslimanë, si shqiptarë, si vëllezër të një besimi, një gjaku e një gjuhe, e kemi për detyrë të mbjellim farën e bekuar të pastrimit të zemrave nga inatet, smira, urrejtja e pusitë kundër njëri-tjetrit! E kemi për obligim fetar e kombëtar ta ruajmë të paprekur shenjtërinë e jetës, familjes, farefisit, atë të komshiut të mirë e mikut-vëlla, për të cilët na porosit Kur’ani dhe Hz. Muhammedi (a.s) në ajete dhe hadithe të shumta!

Të dashur vëllezër,

“Nuk ka më prehje të madhe për njeriun, as largim më të madh të halleve dhe brengave të tij, sesa të jetuarit me zemër të pastër e të dlirtë, i pastër nga cytjet dhe urrejtja, gjaknxehtësia dhe shpërthimi…”[3]

E pyetën të dërguarin e All-llahut: Ja Resulall-llah, kush është më i miri i njerëzve? Tha: “Çdo njeri me zemër të pastër dhe gjuhë të sinqertë!” I thanë: E dimë se kush është njeri me gjuhë të sinqertë, po me zemër të pastër? Tha: “(Zemra) e ruajtur, e pastër, në të cilën nuk ka as gjynah, as padrejtësi, as mllef, as mëri!”[4]

Poashtu thoshte në një prej udhëzimeve të tij: “A t’ju tregoj për diçka më të mirë se grada e agjërimit, namazit dhe sadekasë?” I thanë: Po, o i dërguar i All-llahut! Tha: “Ndreqja e zemrës, sepse prishja e zemrës është si eliminimi; nuk them se eliminon flokët, por eliminon besimin!”[5]

Prandaj, kemi nevojë sot, t’i udhëzojmë fëmijët dhe rininë tonë drejt besimit, drejt dashnisë së All-llahut dhe frikës së Tij, drejt ruajtjes së kufijve të hallallit dhe distancimit nga haramet dhe kufijtë e tij!

Kemi nevojë të madhe sot, të kuptojmë se shenjtëria e jetës është e barabartë me shenjtërinë e fesë, me atë të mendjes, të pasurisë, të trashëgimisë dhe se Islami ka ardhur për t’i mbrojtur dhe lartësuar këto pesë shtylla të jetës dhe fisnikërisë në këtë botë!
Si muslimanë e besimtarë, e kemi për detyrë të kuptojmë se: “Obligimet e Sheriatit të shenjtë (islam), nuk janë vendosur, thjeshtë për ta futur njeriun nën pushtetin e fesë, por janë vendosur për realizimin e qëllimeve të Krijuesit nëpërmjet realizimit të interesave të tyre në fé dhe në këtë jetë! Në secilin vendim të Sheriatit islam është pasur kujdes edhe mbrojtja e një prej pesë domosdoshmërive; feja – jeta – mendja – trashëgimia – pasuria…”[6]

Kemi nevojë të kuptojmë si duhet ajetin kur’anor: “Ne u shpallëm (ligj) beni israilëve se kush mbyt një njeri (pa të drejtë), pa pasë mbytur ai ndonjë tjetër dhe pa pasë bërë ai ndonjë shkatërrim në tokë, atëherë (krimi i tij) është si t'i kishte mbytur gjithë njerëzit. E kush e ngjall (bëhet shkak që të jetë ai gjallë) është si t'i kishte ngjallur (shpëtuar) të gjithë njerëzit.”[7]

Na duhet ky ajet i madhërishëm, për të ndaluar krimin në mesin tonë, në shoqërinë tonë, kudo në botë. Por, njëkohësisht, edhe për ta shpëtuar jetën, për të falur e për të dhuruar bujari e fisnikëri zemre, si shembulli i fisit Shkambi, këtu në Drisht, të cilëve, të gjithë u jemi mirënjohës!

Vëllezër të nderuar,

Ndodhitë e ndryshme, të mbushura me të papritura të dhimbshme, grindje e përçarje në mesin e njerëzve, duhet të na tërheqin përherë e më shumë drejt vetëkontrollit, drejt vetëpërmirësimit, drejt forcimit të vullnetit për të ndryshuar, për t’u kthyer nga Zoti, nga virtytet e besimit, nga shembulli dhe modeli i përkryer i Hz. Muhammedit (a.s) që thoshte: “Mos u urreni, mos e kini zili njëri-tjetrin, bëhuni vëllezër, o robër të All-llahut!”[8]

Për fund të këtij mesazhi, kësaj hytbeje,

Dua të sjell në vëmendjen tuaj një hadith të mrekullueshëm, prej fjalëve të bekuara të zotërisë tonë, Hz. Muhammedit (a.s), i cili na drejtohet duke na thënë: “Po afrohet në mesin tuaja sëmundja e popujve para jush; smira dhe urrejtja! Urrejtja është eliminuese, zhduk fenë… Pasha Atë, që e ka shpirtin e Muhammedit në dorën e Tij, nuk do të hyni në xhennet derisa të besoni, nuk do të besoni derisa të duheni! A t’ju tregoj për diçka, që nëse e bëni, do të duheni? Përhapeni selamin (përshëndetjen e paqes) në mes jush!”[9]

All-llahumme begatoje Drishtin, Postribën, Shkodrën, Shqipërinë, familjet tona, mbarë ymmetin islam dhe shtoje mirëkuptimin, harmoninë, dashninë dhe paqen në mesin tonë, o Zot i gjithësisë!

Largoje nga ne cytjen e shejtanit, urrejtjen, smirën, inatin, mllefin, pabesinë, konfliktin, mosmarrëveshjet, përçarjet dhe na i mbush zemrat me besim e dorëzim para Fjalës Tënde dhe shembullit të Hz. Muhammedit (a.s)! Amin!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e fshatit Drisht)
Shkodër, më 29 janar 2016

[1] Kur’ani, Junus: 57-58.
[2] Transmetuar nga Nesaiu dhe Ebu Davudi, nga Amr ibnul-Ahvas (r.a).
[3] Muhammed El-Gazali, “Khulukul-muslim”, botimi i 11-të, Damask, 1994, f. 89.
[4] Transmetuar nga Ibn Maxheh.
[5] Transmetuar nga Tirmidhiu.
[6] Ebu Ishak Esh-Shatibi, “El-Muvafekat fi usulish-sheriah”, botimi i I- rë, Bejrut, 1994, vëll. i I- rë, f. 9.
[7] Kur’ani, El-Maide: 32.
[8] Transmetuar nga Imam Bukhariu.
[9] Transmetohet nga Bezzari me sened të mirë.