“Shkoni, shkoni se keni besën e Fudejlit!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Zotit të vetëm të botrave, Krijuesit Fuqiplotë, Atij që do t’i grumbullojë të gjitha krijesat e Tij në ditën e llogarisë, për të ndarë të drejtën nga e padrejta, shtrembërimin nga pastërtia, teuhidin nga shirku, sinqeritetin nga hipokrizia, adhurimin nga idhujtaria, besimin nga femohimi, zemrën e pastër nga ajo e vulosur katran me njollat e gjynaheve dhe neglizhencës ndaj Tij!

Thotë në Kur’anin Famëlartë: “Për All-llahun, që s'ka Zot tjetër pos Tij, patjetër Ai do t'ju tubojë në ditën e gjykimit për të cilën nuk ka dyshim…”[1]

Salavatet dhe selamet më të përzemërta, ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë të jetës tonë, Hz. Muhammedit (a.s), i cili thoshte për veten e tij: “Unë jam zotëria i bijve të Ademit në ditën e gjykimit, i pari që do t’i hapet varri, i pari ndërmjetësues dhe i pari i ndërmejtësuar.”[2] Më të dashurit tonë , “më të mirit”[3], të përzgjedhurit me vulën: “ti qëndron mbi një shkallë të lartë morali”[4], atij që tha për veten e tij: “Unë jam i shkruar tek All-llahu si Vula e profetëve, qëkur Ademi po brumosej në baltën e tij. Po ju lajmëroj për fillimet e mia: Unë jam lutja e Ibrahimit, sihariqi i Isait dhe ëndrra e nënës sime, e cila pa, kur po më lindte, një dritë që doli prej saj, nëpërmjet së cilës iu shfaqën kështjellat e Shamit (Damaskut)”[5]

Të dashur e të nderuar vëllezër besimtarë,

Mesazhet e kësaj jave, që dua të ndaj me ju nëpërmjet kësaj hytbeje, burojnë nga një hadith sherif, të cilin na e rrëfen sahabiu i nderuar Muadh ibni Xhebel (r.a). Ai tregon se Resulull-llahu (a.s) ka thënë: “Nuk do të lëvizin këmbët e robit në ditën e gjykimit, derisa të pyetet për katër gjëra: për jetën e tij se në çfarë e kaloi, për rininë e tij se në çfarë e shfrytëzoi, për pasurinë e tij se nga ku e fitoi dhe në çfarë e shpenzoi dhe për diturinë e tij, se çfarë veproi me të!”[6]

Natyrshëm, ky hadith na përket të gjithëve, ai na fton të meditojmë e të reflektojmë për jetën tonë, për rininë, për pasurinë, për kohën, për diturinë, për gjithçka që na është dhënë në këtë jetë dhe, që shpesh nuk e falënderojmë si duhet Zotin e gjithësisë, duke u përfshirë në kuptimet e ajetit kur’anor: “Veproni duke falënderuar, o familja e Davudit, e nga robërit e Mi, pak janë mirënjohës!”[7]

Po, të dashur vëllezër e motra, hadithi i lartpërmendur është një nxitës i madh, që muslimani të kontrollojë çdo minutë të jetës së tij, për të mos shkuar dëm, pa një dobi, pa një vlerë, pa një shkëndijë pendimi, udhëzimi, bëmirësie, solidarizimi me familjen, shfaqje dashamirësie ndaj shoqërisë, lutje për vëllazërinë islame, për ymmetin, për ata që nuk kanë, për të uriturit, për të eturit, vrapim pas fitimit të një zanati, sakrificë për të mësuar e studiuar për t’u thelluar në dije drejt perfeksionit, që muslimani e ka natyrë, e ka në gen, e ka në themel të fesë së tij dhe moralit të saj!

Dhe, u ndala pak tek një prej katër pikave për të cilat, të gjithë ne do të pyetemi në ditën e gjykimit. Aty, më erdh ndër mend publikimi prekës që një prej mësuesve dhe edukatorëve të mi sirianë, ka bërë diku nga fundviti 2012. Asokohe e kam përkthyer në shqip…

E risolla në vëmendje atë ndodhi dhe kam dëshirë ta ndaj sërish me ju. Është një thirrje për rininë tonë, një thirrje udhëzimi dhe një dëshmi që flet në heshtjen e saj…

Dhe historia nis kështu… “Dy të rinj sauditë vendosën të largohen nga qyteti i tyre (e ndriçuara Medine) dhe të udhëtonin drejt Stambollit, qytetit të madh e të bukur, ku përzihet shpirti i pastër e mistik islam, me prekjet e lirive të pakontrolluara e të shthurura, në emër të ngopjes së egos së sëmurë…

Kishin vendosur të pinin, të deheshin e të dëfrenin pa kufij. Kishin blerë disa shishe me lloje të ndryshme pijesh alkoolike dhe ishin drejtuar për të marrë një dhomë hoteli për të kaluar netët e udhëtimit të tyre plot “netë ëndrrash”…

Në hyrje të hotelit, sportelisti, me të diktuar se klientët e tij ishin nga qyteti i Medines (qyteti i Resulull-llahut dhe të Dashurit të Zotit), ishte gëzuar aq shumë sa u kishte servirur jo një dhomë të zakonshme, por suitën më të mirë që kishin në atë hotel. Si jo, ata ishin banorë në një vend me Resulull-llahun (a.s)!

Atë natë, dy të rinjtë kishin pirë aq shumë, sa mezi qëndronin në këmbë. Në atë gjendje, kishin fjetur dhe në mendjen e tyre çdo gjë shkonte sipas parashikimeve dhe dëshirës së tyre për dëfrim…

Diku nga ora 4 e mëngjesit të ditës së nesërme, trokitjet e matura të derës së tyre u bënë shkak për prishjen e gjumit. Kush ishte? Çfarë kërkonte në atë orë jo të zakontë për të trokitur në derë? Njëri prej dy të rinjve, me njërin sy të hapur e tjetrin të mbyllur nga lodhja e natës së shkuar, u ngrit dhe mezi e hapi derën. Pas saj qëndronte sportelisti me fytyrë të qeshur.

Më falni zotëri, - i tha me gjysëm zëri, - këtu pranë nesh ka një xhami. Pasi mësoi për ardhjen tuaj dhe pushimin në hotelin tonë, imami i xhamisë refuzoi të drejtonte njerëzit në namazin e sabahut, ndërkohë që ju jeni prezentë në mesin tonë! Ai ka lajmëruar xhematin dhe ata duan që njëri prej jush të falet sot imam! Prandaj, po ju lajmëroj që të bëheni gati dhe të na nderoni me zbritjen tuaj në xhami.

I riu saudit, i tronditur nga fjalët e sportelistit, zgjoi me të shpejtë shokun e tij dhe i tregoi për bisedën në derë të suitës. E pyeti nëse dinte ndonjë sure nga Kur’ani, sepse ai për vete nuk dinte as Fatihanë. Shoku i dhomës, i tronditur nga fjalët që kishte dëgjuar dhe situatën e krijuar, i tha, se përveç Fatihasë dinte edhe “Kul huvell-llahun” dhe asgjë tjetër. Ndërkohë, dera trokiti sërish… Ishte përsëri sportelisti me fytyrë të qeshur… “Zotëri, koha po kalon dhe njerëzit po presin! Ju lutem shpejtoni!”- tha dhe u largua.

Dy të rinjtë, pasi u lanë, u veshën dhe u parfumosën zbritën në xhami. Ç’të shihnin, xhamia ishte tejmbushur si të ishte ditë bajrami… Kishin ardhur dy të rinj nga qyteti i Pejgamberit (a.s)… Njerëzit i shihnin me buzëqeshje e shumë përzemërsi. Dikush i përshëndeste me dorë në zemër e dikush tjetër duke zgjatur kokën, përpiqej të tregonte kureshtjen legjitime për dy vizitorët specialë të kësaj dite…

Muezini këndoi ikametin dhe njëri prej dy të rinjve, në mihrabin e imamit, nisi të këndonte Fatihanë dhe “Kul huvell-llahun”, të cilin e përsëriti edhe në rekatin e dytë…
Pas përfundimit të namazit, njerëzit nuk kishin të sosur, teksa i përqafonin dhe këndonin salavate, si për të kujtuar Zotërinë e bijve të Ademit, që pushon në Medine, prej nga kishin ardhur dy të rinjtë…

U kthyen në hotel. Në suitën e tyre, ata shikonin njëri-tjetrin dhe qanin pa pushim. Ishin lotët e pendimit të tyre. Zoti i gjithësisë i kishte marrë për dore drejt këtij vendi, për t’i udhëzuar në pendim, pas hutimit dhe shthurrjes së tyre… Subhanall-llah..!

Rrëfimi tregon se sot, njëri prejt dy të rinjve, është një ndër thirrësit islamë më të suksesshëm të kohës…[8]

Të dashurit e mi,

Kjo ngjarje e vërtetë, më kujtoi atë të Fudejl ibn Ijadit, një njeriu të shquar e të urtë, të udhëzuar në Islam pas një shthurjeje dhe devijimi të çuditshëm. Ai jetoi në periudhën 723 – 803 të erës sonë. Thuhet se ka lindur në Samerkand, u rrit në Ebjurd (afër Horasanit) dhe ndërroi jetë në Mekkë.

Ai ishte një plaçkitës rrugash, ndërsa shkak i pendimit të tij u bë dëgjimi i disa ajeteve kur’anore, një natë teksa ndiqte një vajzë që e donte. Teksa ngjitej në muret e shtëpive drejt saj, dëgjoi një person që këndonte ajetin 16 të sures “El-Hadid”: “A nuk ka ardhur koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e All-llahut dhe me të vërtetën që zbriti (me Kur'an), e të mos bëhen si ata, të cilëve u është dhënë libri më parë, u kaloi koha dhe zemrat e tyre u shtangën e, shumë prej tyre janë jashtë rrugës”[9]

U ndal, sikur një forcë e pashpjegueshme e goditi fort në zemër e në qenie e tij dhe, tha me të madhe: “Po, o Zot, ka ardhur ai moment!” dhe u kthye mbrapsht i dëshpëruar për të kaluarën e errët. Duke ecur në mendimet dhe pendimin e tij, nata e zuri pranë një kasolleje të braktisur, ku gjeti edhe ca persona të tjerë. I thanë njëri-tjetrit, pa e njohur personin e sapoardhur: Të lëvizim e të shkojmë. Dikush tha: Jo, të presim sa të dalë agimi, se do na grabisë Fudejli në rrugë!

I penduar dhe i lënduar thellë në zemrën e tij, ndërhyri dhe i tha: “Shkoni, shkoni se keni besën e Fudejlit!”[10] dhe u largua për vete drejt Mekkës, ku kaloi edhe pjesën tjetër të jetës së tij derisa ndërroi jetë.

Abdull-llah ibni Mubarek, dijetari i madh, thoshte për të: “Kur të vdesë Fudejli, do të ngrihet mërzia!”[11]

Në përfundim, i lutem All-llahut të Madhëruar të na bëjë prej atyre që e dëgjojnë fjalën dhe veprojnë më të mirën e saj. Vel-hamdulil-lahi rabbil-alemine!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e Dërgutit)
Shkodër, më 8 janar 2016

[1] Kur’ani, En-Nisa: 87.
[2] Transmetuar nga Muslimi, nga Ebu Hurejra (r.a).
[3] Transmetuar nga Tirmidhiu dhe Ibn Maxheh, nga nëna e jonë Aishe (r.a). Hadithi: “Më i miri ndër ju është më i miri për familjen e tij. Dhe, unë jam më i miri juaj për familjen time”.
[4] Kur’ani, El-Kalem: 5.
[5] Transmetuar nga Ahmedi, Bezzari, Ibn Hibbani, Tabaraniu, El-Hakim, El-Begavi. El-Hakim ka thënë: “Nuk e dimë se transmetohet me ndonjë isnad të lidhur (muttesil), më të mirë se ky”. (www.dorar.net/enc/aqadia/2077).
[6] Transmetuar nga Ibni Asakir, Ibni Abdil-Berr, Daremiu, nga Muadhi (r.a) etj.
[7] Kur’ani, Sebe’: 13.
[8] http://www.muhamedsytari.net/5.html
[9] Kur’ani, El-Hadid: 16.
[10] Ebul-Kasim Abdulkerim ibn Hevazin El-Kushejri, “Er-Risaletul-Kushejrijje”, botimi i tretë, Bejrut, 1997, f. 424.
[11] Po aty, f. 424.