Myftinia Shkodër

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Krijuesi i vetëm i gjithësisë, Zoti i botrave, i Cili thotë në Kur’anin Famëlartë: “All-llahu nuk e shkelë premtimin e vet!”[1]
           
Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), që u dërgua mëshirë për mbarë botrat. I thanë: O i dërguar i All-llahut, mallkoji mushrikët! Tha: “Unë nuk jam dërguar mallkues, por jam dërguar mëshirë”.[2]
 
Të dashur besimtarë,

Pak ditë më parë, po dëgjoja me kënaqësi një bashkëbisedim interesant me thirrësin e shquar islam të kohës tonë, damaskenin Dr. Ratib Nabulsi. Gjatë tij, personi përballë e pyet dhe i thotë: “Dua ta bëj një pyetje, por dua një përgjigje shumë të sinqertë: Si je ti në këto momente, si ndjehesh?” Doktori buzëqesh dhe menjëherë ia kthen: “Jam shumë i lumtur, vallahi. Shumë i lumtur!”
           
Pas saj, ai nis shpjegimin e kësaj përgjigjeje, duke thënë: “E dini si? Në një shtëpi të vogël e përdhese jetonte një burrë me pesë fëmijë. Kishin vetëm një dhomë dhe paga mujore që fitonte duke punuar, nuk i mjaftonte as për të ngrënë bukë. Një i afërm i tij, milioner, aksidentohet dhe vdes. E lajmërojnë zotërinë e varfë dhe i thonë, ti je trashëgimtari i vetëm. Tërë pasuria e të afërmit tënd, do të jetë e jotja. Por, deri në momentin e kalimit të saj në zotërimin tënd, duhet të plotësohen disa procedura, që zgjasin rreth një vit.

Tash, ju pyes, si mendoni se do ta kalojë ky i varfër në skamje, këtë vit, pas së cilit i është premtuar në formë të prerë se do të gëzojë një pasuri të stërmadhe, trashëgimi e papritur? Do të jetojë me ankth por, në kulmin e lumturisë së një pritjeje të madhe!

“A është ai, të cilit i kemi premtuar një premtim të mirë (për xhennet), sikurse ai të cilit i kemi dhënë kënaqësi të kësaj jete, kurse në ditën e kijametit ai do të jetë prej të dënuarve?”[3], thotë Zoti në Kur’an” – përfundon përgjigjen e tij dijetari i shquar.

Ky bashkëbisedim dhe mesazhet e tij, më bënë të mendoj rreth premtimeve pa fund, me të cilat na flet All-llahu në Kur’anin Famëlartë. Dhe, bëra një kërkim të shpejtë, prej ku më rezultoi sa më poshtë:

Termi “premtimi”, përmendet 18 herë në Kur’an.
Termi “premtimi i”, përmendet 13 herë.
Termi “premtim”, përmendet 1 herë.
Termi “i premtimit”, përmendet 1 herë.
Termi “premtoi”, përmendet 10 herë.
Termi “u premtuan”, përmendet 3 herë.
Termi “premtim (bese)”, përmendet 7 herë.
“Ju premtova”, 1 herë.
“Na premtove”, 1 herë.
“U premtove”, 1 herë.
“Premtimin Tënd”, 1 herë.
“Ju premtoi”, 2 herë.
“Premtuam”, 3 herë.
“Na u premtua”, 2 herë.
“I premtuam”, 1 herë.
“U premtuam”, 1 herë.
“Premtimin e Tij”, 3 herë.
“Premtimi i Tij”, 1 herë.
“I premtimit të Tij”, 1 herë.
“Premtimin e saj”, 2 herë.
“I premtuan”, 1 herë.
 
Dhe, u ndala të mendoj e të reflektoj rreth shumësisë së premtimeve, me të cilat Zoti i gjithësisë na tërheq vëmendjen në Librin e Tij, drejt afrimit të mëtejshëm me vlerat e besimit, që na bëjnë të jetojmë në paqe me Zotin, me veten e me tjetrin.

Ishin shumë premtime të mrekullueshme! Janë shumë premtime, për të cilat nuk duhet të kemi asnjë dyshim se do të realizohen! Por, pyetja është, sa jemi ne, në të vërtetë, të përqendruar tek besimi ynë dhe tek premtimet e Zotit tonë? Sa jemi të qëndrueshëm në besimin dhe fenë tonë, edhe përballë furtunave të shpeshta që shfaqen, për të na larguar nga boshti i besimit dhe krenaria legjitime islame?

Dëgjoni me vëmendje vazhdimësinë e ajetit të lartpërmendur: “(përkujto) Ditën kur i thërret ata e u thotë: “Ku janë ata, të cilët ju i pandehnit si zota?” - E ata, të cilët e merituan fjalën (dënimin), thonë: “Zoti ynë, këta janë ata që ne i devijuam! I devijuam, siç devijuam edhe vetë…” - Dhe u thuhet: “Thirrni zotat tuaj”! Ata i thërrasin, por nuk u përgjigjen dot dhe, shohin dënimin. E atëherë (do të dëshironin) sikur të kishin qenë në rrugën e drejtë (e të mos përjetonin dënimin).”[4]

A nuk janë shumë prej realiteteve me të cilat përballet sot besimtari musliman e qytetari shqiptar, një tërheqje drejt afetarizmit të shthurur dhe mosbesimit? A nuk e shihni sesi denigrohet ditë pas dite feja islame, gjasme me pretekstet e përballjes kundër terrorizmit, ekstremizmit e paditurisë?

A nuk jemi ngopur me propaganda islamofobe, sidomos në këto 25 vitet e fundit, pas ndarjes nga periudha e errët ateiste? A nuk kemi dalë e stërdalë në deklarata e ballafaqime televizive, kemi shkruar e kemi përhapur kudo se e dënojmë dhunën, terrorizmin, ekstremizmin, injorancën e afetarizmin e shthurrur, që prodhojnë urrejtje e intolerancë?

A nuk kemi dalë e stërdalë në takime, konferenca, seminare, hytbe, derse, vase, emisione televizive e radiofonike dhe kemi thënë me të madhe se Islami është fé e harmonisë ndërfetare, bashkëjetesës paqësore, ruajtës i paqes sociale dhe mbrojtës i vlerave më të larta njerëzore?
 
Të dashurit e mi,
 
A nuk jeni dëshmitarë i emisioneve dhe debateve të shumta televizive, ku dëgjojmë edhe kësi pyetjesh retorike: “A nuk është e vërtetë se në Kur’an ka ajete për luftën?”. Thuani: Po, ka edhe ajete për luftën! Sikurse ka ajete edhe për tregtinë, moralin, nderin, martesën, divorcin, e çdo gjë që i duhet njeriut në jetë!

Ju, që paskeni tërë këtë hall të madh, se në Kur’an ka ajete lufte, pse nuk pyetni se kujt dhe përse i nevojiten armët e shkatërrimit në masë, ato bërthamore e atomike, kudo që gjenden nëpër botë në duart e jomuslimanëve realë?

Po, ka ajete lufte, që lexohen në kontekstin e luftës a kanosjes së jetës pa të drejtë! Sepse Zoti na mëson që edhe në gjendje lufte të jemi të njerëzishëm e të drejtë, mos të bëhemi kriminelë e barbarë, si rasti I ushtrive kolonizuese të botës islame, që nuk lanë barbari e krime të papërshkrueshme pa ushtruar ndër njerëz të pafajshëm, që I përdorën edhe si kavie për bombat e tyre dhe perversitetin, me të cilin dogjën, vranë e shkatërruan pa masë!?

Kur’ani na mëson, që në raste lufte dhe në mbrojtje të atdheut, jetës, fesë, pronës a nderit, të mos jemi barbarë e çnjerëzorë, si rastet e barbarizmave e bombardimeve të pakuptimta ndaj njerëzve të pafajshëm në Siri, a ato në Irak, Gaza e shumë vende të tjera pa fund, gjatë këtyre viteve!? A nuk jemi dëshmitarë?!

Prandaj pyes, a nuk ka ardhur koha të kthejmë kokën nga premtimet e All-llahut në Kur’an, t’i lexojmë e t’i kuptojmë dhe të bindemi përherë e më shumë se besimi dhe Islami janë zgjidhja e vetme e krejt problemeve, me të cilat përballet bota sot?

“E ata që besuan dhe bënë vepra të mira, Ne do t'i vendosim në xhennete, ku rrjedhin lumenj e ku do jenë përgjithmonë. Premtimi i saktë i All-llahut. E kush mund të jetë më i saktë në fjalë se All-llahu?”[5]

Ky është premtimi!

Por, para se ta lexojmë thjeshtë si një premtim hyjnor e një triumf besimi, le të kuptojmë se në xhennet nuk do të ketë vend për mashtrues, injorantë, dyfytyrësh, hajdutë, servilë, terroristë, barbarë, provokues të sëmurë luftërash të padrejta, dhunues e përdhunues, pijanecë e imoralë, por jo vetëm.

Atëherë, do të kuptojmë se përse ne muslimanët, as kemi, as mund të kemi lidhje me këtë propagandë të shthurur kundra vlerave tona, fesë dhe besimit që kemi përqafuar me zemër dhe ia mësojmë edhe fëmijëve tanë. Por, njëkohësisht, nuk kemi lidhje, as mund të kemi, as me këtë model mashtrues e kriminel, që vret e shkatërron në emër të fjalës së shenjtë: “All-llahu ekber”!

Prandaj, mos ua vini veshin teksa ju mashtrojnë me zërin e tyre mediatik, shkrimet e gazetave, debateve televizive etj!

Thjeshtë, jetojeni besimin dhe fenë tuaj në qetësi e në harmoni me vetë natyrën, rregullat e fesë, njëri-tjetrin e mbarë shoqërinë!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e Dy Vajzave)
Shkodër, më 20 nëntor 2015

[1] Kur’ani, Ali Imran: 9.
[2] Transmetuar nga Muslimi, nga Ebu Hurejra (r.a).
[3] Kur’ani, El-Kasas: 61
[4] Kur’ani, El-Kasas: 62-64.
[5] Kur’ani, Nisa: 122.

 

---