“… e tërë krenaria i takon All-llahut, të dërguarit të Tij dhe besimtarëve”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut të Madhëruar, Zotit të vetëm të botëve, i cili urdhëron në Kur’anin Famëlartë: “Ata që thanë: “All-llahu është Zoti ynë” dhe qëndruan besnikërisht, për ta nuk ka frikë dhe ata nuk do të pikëllohen. Të tillët janë banues të xhennetit, aty do të jenë përgjithmonë, atë e kanë shpërblim për veprat që i bënë.”[1]

Salavatet dhe selamet më të përzemërta, ia dërgojmë sot në këtë ditë dëshmie dhe në çdo ditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), që u dërgua mëshirë dhe udhëzim për gjithësinë. Transmetohet në një hadith të gjatë, se pak para se të ndërronte jetë, Hz. Muhammedi (a.s) i mblodhi sahabët e tij dhe nga fundi i fjalës, u tha: “… pastaj jepini vetes tuaj selam prej meje. Edhe vëllezërve tuaj që munguan, jepini selam prej meje! Edhe kujtdo që do të hyjë në fenë tuaj pas meje, ju dëshmoj se unë i jap selam, atij dhe kujtdo që do të më ndjekë në fenë time deri në ditën e kiametit”[2]

Të dashur dhe të nderuar besimtarë, motra dhe vëllezër,

Sot është një ditë e shënuar për bashkësinë tonë islame, një ditë prej atyre, për të cilat në Kur’anin Famëlartë dëshmohet: “Ne e patëm dërguar Musain me argumentet tona (dhe i thamë): “Nxirre popullin tënd prej errësirave në dritë dhe përkujtoju atyre të mirat e All-llahut (që u dhuroi), se vërtet në ato (përkujtime) ka argumente për secilin që është shumë i durueshëm dhe shumë falënderues.”[3]

Sot është një ditë, në të cilën përkujtojmë së bashku madhështinë e tubimit të papërsëritshëm të 16 nëntorit 1990, në këtë vend, në këtë tokë besimi, bri kësaj xhamie shekullore, që dëshmon me heshtjen dhe madhështinë e saj frymën dhe shpirtin e thirrjes së brendshme të Islamit tonë, që ky popull e pranoi me zemër e shpirt dhe nuk u thye asnjëherë, përballë taborrave të femohimit a zhveshjes me dhunë nga rroba e krenarisë së tij legjitime; besimit në Një Zot!

Sot, të dashurit e mi, nga çdo cep i Shkodrës e mbarë Shqipërisë, kemi ardhur në këtë vend për të falur namazin e xhumasë, për të përjetuar së bashku mirësinë e madhe të All-llahut, atë të udhëzimit në Dritën e Tij dhe në dyert e Udhëzimit drejt dashnisë së Tij!

Sot, të gjithë ne qëndrojmë me respekt dhe mirënjohje, përballë të gjithë atyre djemve të rinj e burrave të urtë, që 25 vite më parë, në ditët e para të nëntorit të vitit 1990, ishin këtu, në hapësirat e xhamisë së Plumbit, duke punuar e sakrifikuar me të gjitha mundësitë e tyre, madje edhe përtej të mundshmes, për të mbërritur te ajo ditë fatlume e 16 nëntorit 1990, kur Shkodrës iu hoq frika përfundimisht dhe rrezet e Diellit të udhëzimit, u rikthyen sërish në këtë vend, duke larguar retë e zeza të femohimit të imponuar me ligj e dhunë, padrejtësisht!

Ata djem e burra, që punonin me vullnet të pastër e me shpirt të lirë, në të vërtetë më ngjajnë sot me ensarët, që shekuj më parë, përgatiteshin me të gjitha mundësitë e tyre për pritjen e ditës fatlume, kur i Dashtuni i zemrave do të ishte në mesin e tyre dhe kur, energjitë e Thirrjes së bekuar Islame, do të përhapeshin me tërë madhështinë e tyre në çdo cep të botës!

Me shumë emocion dhe me zemra falënderuese ndaj Zotit të gjithësisë, All-llahut të Madhëruar, sot kujtojmë ato fjalë zemre, që dilnin nga goja e Hoxhës tonë të dashur, muxhahidit e të sprovuarit në fenë e tij, Hafiz Sabri Koçi, i cili dëshmonte botërisht dhe ftonte me shpirt: “Vllezën shqiptarë! Sot kemi gëzimin ma të madh, që mas 23 vjetësh, të dëgjojmë kënaqësinë ma të madhe të zemrës dhe të shpirtit tonë! T’u hapen portat zemrave, që të njohin, të dashurojnë, të respektojnë ma të afërmin e tyre, i Cili asht ma afër te njeriu sesa ai te vetvetja e vet, Asht Zoti! Lavdi i qoftë të Madhit Zot!”[4]

Po, vëllezër e motra, që nga ajo ditë e bekuar, ajo shprehje begatuese: “Lavdi i qoftë të Madhit Zot”, u kthye në një fjalëkalim të mbarë, që do të hapte portat e zemrave dhe shpirtrave të shqiptarëve besimtarë, të dhunuar e të sprovuar padrejtësisht nga xhelatët e femohimit, nga lakmitarët për vrasjen e Dritës së Udhëzimit, nga të sëmurët e kohës!

Ajo shprehje dhe ajo fjali, nisi të përkthehej me punë dhe angazhim të sinqertë të krejt muslimanëve të Shkodrës e të mbarë Shqipërisë, që nisën çdo gjë nga e para, në rrugën e rimëkëmbjes dhe ripërtëritjes së aktivitetit të mohuar për dekada.

Falë hapjes së munguar me botën islame, nisi ndërtimi i xhamive dhe i medreseve të reja në çdo cep të vendit tonë, për t’u dëshmuar Fjala e Zotit dhe Udhëzimi i Tij, në liri të plotë dhe në kushtet e denja për njeriun e shekullit XX-XI. Për t’u dëgjuar me kënaqësi dhe emocion ezani i munguar për më shumë se 23 vite, nga minaret tona që ishin përmalluar për dëshmimin e thirrjes: “All-llahu ekber”!

Vëllezër e motra, besimtarë të pranishëm,

Sot, më shumë se kurrë, ne jemi të vetëdijshëm, se edhe pse ky popull doli nga sprova e vështirë dhe e dhimbshme e femohimit, vështirësi dhe sprova të shumta i dolën përballë, deri në këto momente që flasim, ku duhet të pranojmë me dhimbje të madhe se ky vend e ky popull nuk e meriton këtë realitet, me të cilin përballet sot, pas 25 vitesh nga rënia e diktaturës dhe largimi i resë së zezë së femohimit!

Ne si muslimanë, e kemi për detyrë që këtë mirësi të madhe të lirisë së besimit, ta shfrytëzojmë maksimalisht për ta dëshmuar Islamin tonë në çdo moment të jetës, kudo që të jemi, pa ndrojtje e pa frikë!

E kemi për detyrë të punojmë maksimalisht, për forcimin e harmonisë tonë kombëtare, duke bashkëpunuar me këdo që i do të mirën këtij vendi të shtrenjtë, që Zoti i gjithësisë e zgjodhi të jetë atdheu i ynë, e na bëri të jemi pjesë e tij, shqiptarë, besimtarë, të palodhur në rrugëtimin tonë për të ndezur pishtarë udhëzimi, harmonie e vëllazërie të sinqertë, për të mirën e tij dhe të ardhmen plot begati të fëmijëve tanë dhe brezave që pasojnë!

Ne si muslimanë jemi të ftuar sot, të mos lëkundemi në besimin tonë, por të përvetësojmë mësimet dhe udhëzimet e All-llahut të Madhëruar, që na fton të jemi përherë krenarë me besimin dhe udhëzimin, me të cilët ka zbukuruar jetën tonë! “… e tërë krenaria i takon All-llahut, të dërguarit të Tij dhe besimtarëve”[5], thuhet në Kur’an!

Sot, pas 25 vitesh liri besimi dhe pas eksperiencës së hidhur të femohimit dhe ateizmit të imponuar ligjërisht, duhet të kuptojmë mirë se kushdo që përpiqet të mundë natyrën, është i mundur!

Kushdo që përpiqet të largojë njeriun nga Zoti i tij, është i mundur, sepse të gjithë ne, krejt shoqëritë e qytetëruara, besojnë tek liria dhe elitat! Besojnë tek ajeti kur’anor: “Nuk ka dhunë në fé”[6], që do të thotë, se Islami e vlerëson lirinë dhe përzgjedhjen e lirë të njeriut, edhe pasi ai është përballur me argumentet e të mirës dhe të keqes!

“Secili njeri është peng i veprës së vet.”[7], thotë All-llahu në Kur’anin Famëlartë!

“… e Zoti yt nuk i bën padrejtësi, askujt.”[8], thotë në një vend tjetër.

Sot, në këtë atmosferë të lirë të besimit, në këtë përvjetor jubilar të 25-të të rihapjes së xhamive dhe medreseve tona, e kemi për detyrë ta dëshmojmë veten si thirrës të sinqertë e të vendosur drejt përhapjes së mësimeve të Kur’anit dhe traditave të Hz. Muhammedit (a.s).

Sidomos, ato që lidhen me harmoninë kombëtare, me jomuslimanët, me respektimin e ligjit dhe me distancimin nga dhuna, terrori, ekstremizmi dhe çdo shfaqje joislame, që e njollos fenë dhe bashkësinë tonë të qytetëruar islame! Sepse ektremizmi dhe terrori nuk kanë fé, ato janë sëmundje që përhapen kudo, ndërkohë që ne, jemi të vendosur në rrugën e paqes, dialogut, harmonisë dhe bashkëpunimit me këdo që bashkohet me ne në këtë nijet të lashtë të besimit dhe përhapjes së vlerave të tij në shoqëritë njerëzore!

Vëllezër dhe motra besimtarë,

Sot, teksa të gjithë jemi të përfshirë nga emocioni i madh i përkujtimit të kësaj ngjarjeje të shënuar në historinë e kombit tonë, më vijnë ndër mend shënimet e një prej intelektualëve të shquar damaskenë të shekullit të kaluar, i cili teksa trajton fenomenin e Hixhretit, ndër të tjera shkruan: “Feja e tij është feja e jetës, feja e lavdisë, feja e triumfit, feja e madhështisë, udhërrëfimi i krejt popujve! ISLAMI! Ai që bashkon dhe nuk përçan, ai që i konsideron krejt dituritë dhe shkencat obligime! Islami, që i jep hov shoqërisë në çdo fushë të jetës; në ekonomi, në politikë, në ushtri, në mendim, në edukim, në moral…

Dhe sot, në përkujtim të Hixhretit, në fillim të shekullit 15 hixhri, ku është hixhreti juaj, o muslimanë? Ja, punët dhe veprat e Profetit, ku janë punët dhe veprat tuaja? Ja, sakrificat e tij (a.s) dhe ato të muhaxhirëve dhe ensarëve, ku janë sakrificat tuaja? Ja, qëndresa e brezit të parë, ku është qëndresa juaj? Ja, historia e tyre, … ku është historia e juaj bashkëkohore, me të cilën mburreni?”[9]

Ndoshta, me të drejtë dikush mund të më pyesë, se ç’lidhje ka Hixhreti si fenomen me 16 nëntorin e vitit 1990 dhe me hytben e sotme?!

Në fakt, ka një lidhje të madhe, sepse ajo punë e papërshkrueshme e të rinjve dhe burrave që rrethonin Hafiz Sabri Koçin, fjalimi i tij historik, mesazhet e fjalimit dhe hytbes së tij, falja e xhumasë në një xhemat të madh, prania e panumërt e qytetarëve shkodranë dhe jehona e asaj ngjarjeje edhe përtej kufijve të Shqipërisë, janë në të vërtetë një përpjekje e mrekullueshme për të dëshmuar Hixhretin e madh shpirtëror të shqiptarëve, nga errësira në dritë, nga ateizmi në besim, nga femohimi në liri, nga dhuna dhe terrorizmi në hapësirat e dijes dhe thirrjeve të brendshme shpirtërore, (secili në fenë e tij), nga shtypja në krenari legjitime, por jo vetëm!

Por sot, shumë gjëra kanë ndryshuar nga ajo kohë. Shumë çështje të reja janë shfaqur në horizontet e qytetarëve të këtij vendi, muslimanë dhe jo vetëm. Shumë pikëpyetje dhe dilema sillen në mendjet e shqiptarëve, sidomos në këto kohë, kur propaganda e orkestruar mediatike, por jo vetëm, kundër Islamit dhe vlerave të tij, shfaqjet flagrante të islamofobisë dhe osmanofobisë tek ne e gjetiu, kanë arritur kulme të pamenduara më parë!?

“Nuk është turp për të paditurin që nuk e di gjëndjen e tij, por turpi më i madh për njeriun është kur ai nuk mëson, ose kur bëhet armik i asaj që injoron, ose kur nuk e vë në jetë atë që ka mësuar”[10]

Karshi këtij realiteti, secili prej nesh është i ftuar të pyesë vetveten: Ku jam unë sot, në përvetësimin e mësimeve islame dhe prezantimin e tyre në shoqëri, në komunikim, në marrëdhëniet me tjetrin, në mirësjellje, në moral, në ndershmëri, në frenim nga ambicia dhe egoja e sëmurë, në distancim dhe largim nga ndalesat kur’anore dhe ato profetike? Ku jam dhe sa lejoj të paragjykohet padrejtësisht Islami, nëpërmjet veprimeve të mia të paekuilibruara, si “musliman” me emër?

Ku jemi ne sot, muslimanët shqiptarë, me fjalët e Hz. Muhammedit (a.s), që thoshte: “Musliman është ai, nga gjuha dhe dora e të cilit janë të shpëtuar njerëzit dhe besimtar është ai, prej të cilit njerëzit janë të sigurtë në pasurinë dhe jetët e tyre”[11], ndërkohë që dëgjojmë në vazhdimësi për shtimin e vrasjeve, korrupsionit, ligësive, thashethemnajës, smirës, urrejtjes, cytjeve, vjedhjes, grabitjeve, mosrespektimit të drejtave legjitime, zaptimit të pronës, dyfytyrësisë etj.?!

Ku jemi ne sot, muslimanët shqiptarë, me ajetet kur’anore: “Ka shpëtuar ai që është pastruar. Që e përkujton madhërinë e Zotit të vet dhe falet. Por, ju po i jepni përparësi jetës së kësaj bote, e dihet se jeta e botës tjetër është më e dobishme dhe e përjetshme”[12]

Dhe, mbi të gjitha, ku jemi sot ne, muslimanët shqiptarë, me ajetin kur’anor: “… mos e humbni shpresën nga mëshira e All-llahut, pse vetëm populli jobesimtar e humb shpresën në All-llahun”![13]

E, sot, në këtë ditë optimizmi e në këtë përkujtim të ditës së madhe të dëshmimit të Mëshirës së All-llahut për këtë popull; rilejimin me ligj të fesë dhe lënien e njerëzve të lirë për të besuar e praktikuar fenë, unë ju ftoj me zemër të kthemi nga besimi dhe feja dhe t’ia hapim dyert All-llahut, të kthejmë zemrat nga Drita e Dashnisë së Tij dhe të bëhemi dëshmitarë…

Vëllezër dhe motra,

Sihariq për ju dhe të gjithë ata që na dëgjojnë, se ky shekull është shekulli i Islamit, jo vetëm në Evropë, por në mbarë botën. Sepse i dërguari i All-llahut urdhëron e thotë: “Do të mbërrijë kjo fé, ku ka mbërritur nata dhe dita…”[14]

Prandaj, lutuni me zemër që Zoti i gjithësisë, All-llahu i Madhëruar, të na japë mbarësi e forcë, bekim e mëshirë, që ta plotësojmë misionin tonë të Thirrjes Islame, ku të jemi e sa të jemi!

Sepse, do të vdesim një ditë dhe do të pyetemi para duarve të Atij, që na ka krijuar e na furnizon përditë me rizkun e Tij, për këtë mirësi të lirisë, për këto mundësi të mësimit dhe përvetësimit të moralit islam, për mundësitë e panumërta në rrugën e përhapjes së Fjalës së Tij! Për mundësinë e dëshmimit të harmonisë dhe bashkëpunimit me të gjithë ata që duan të punojnë kundër të keqes dhe ligësive në shoqëri!

Sepse: “Ky Kur’an që rregulloi arabët dhe mbarë njerëzinë, që 14 shekuj, është i denjë të rregullojë e të zgjidhë ngërçet e botës dhe njerëzimit, edhe në shekullin XXI, por jo vetëm, sado që mbi tokë do të ketë njerëz që ecin dhe frymojnë! Sepse, Ai që e zbriti këtë Libër, është Krijuesi i galaktikave dhe i njerëzisë. Ai që e krijoi njeriun në formën më të bukur dhe e përsosi atë!”[15]

Prandaj, qëndroni në fenë tuaj, edukojini fëmijët tuaj me besimin islam, kujtojuni atyre të shkuarën dhe vuajtjet, shpesh të pabesueshme, trashëgiminë e shekujve dhe besën e baballarëve, moralin dhe ndershmërinë e nanave me degermitë e bardha, pastërtinë dhe rregullin, disiplinën dhe namazin, shëndetin dhe agjërimin, begatinë e rizkut dhe zekatin, lumturimin e shpirtrave dhe haxhin.

Mbi të gjitha, dëshminë e teuhidit dhe shehadetin: Eshhedu en la ilahe il-lall-llah ve eshhedu enne Muhammeden abduhu ve resuluhu!

All-llahu ju bekoftë e ju dashtë, ju, familjet tuaja, fëmijët tuaj!

All-llahu e begatoftë rininë tonë dhe e ruajtë nga çdo e keqe dhe devijim!

All-llahu e bagatoftë Shkodrën tonë, Shqipërinë e shtrenjtë, mbarë trojet shqiptare e shqiptarët, kudo që janë nëpër botë!

All-llahu e begatoftë ymmetin islam dhe muslimanët në mbarë globin!

All-llahu mbuloftë me petkun e paqes dhe mëshirës së Tij krejt ato vende, ku sot derdhet gjak i pafajshëm fëmijësh, nënash e baballarësh!

All-llahu i Madhëruar na bëftë dëshmitarë të paqes, rrugëtues drejt saj, besimtarë në mirësitë e saj, sakrifikues të zellshëm për të mirën e njerëzimit dhe lumturinë e tyre!
Amin, amin, amin!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e Plumbit)
Shkodër, më 13 nëntor 2015

[1] Kur’ani, El-Ahkaf: 13-14.
[2][2] Hejthemiu në “Mexhmau-zevaid” dhe Bezzari, nga Ibn Mes’udi (r.a).
[3] Kur’ani, Ibrahim: 5.
[4] Dëshmia autentike, nxjerrë nga filmimi i fjalimit historik, që Hafiz Sabri Koçi, mbajti më 16 nëntor 1990, në prani të një pjesëmarrjeje të panumërt besimtarësh nga mbarë Shkodra.
[5] Kur’ani, El-Munafikune: 8.
[6] Kur’ani, El-Bekare: 256.
[7] Kur’ani, El-Muddeththir: 38.
[8] Kur’ani, El-Kehf: 49.
[9] Sheuki Ebu Khalil, “El-hixhretu, hadethun gajjere mexhrat-tarikh”, Damask, 1979, f. 126.
[10] Shejkh Ahmed Keftaro, “Min hedjil-Kur’an”, përgatitur për botim Zahir Ebu Davud, Damask, pa vit botimi, f. 66.
[11] Transmetuar nga Tirmidhiu dhe Nesaiu.
[12] Kur’ani, El-A’la: 14-17.
[13] Kur’ani, Jusuf: 87.
[14] Transmetuar nga Ahmedi, nga Temim Ed-Dari (r.a).
[15] Shejkh Ahmed Keftaro, “Min hedjil-Kur’an”, përgatitur për botim Zahir Ebu Davud, Damask, pa vit botimi, f. 58.