“Ah, Siria… Rahmet pastë…”
01 tetor 2015
Takimi me eulijatë
dhe ulematë e spikatur, muxhahidët e
heshtur, bartësit e amaneteve të
shekujve në thellësi të zemrës së tyre,
jo vetëm që të mbush me Dritë diturie
dhe Mall shekujsh të shkruar me Dije pa
fund, përkushtim burrash të sinqertë,
sakrifikuesish të mëdhenj për dijen dhe
përhapjen e saj, por njëkohësisht, ta
kalit mendjen dhe i jep asaj myzhde të
shumëdëshiruar…
Takimi me Trashëgimtarët, që rrijnë në
postet e larta të Heshtjes, duke
përhapur mirësitë e shekujve, edhe
nëpërmjet vështrimeve bekuese, mbetet
përherë një kërkesë e lartë për
rrugëtuesit në prekje të gjurmëve që
lënë pas, hapat e të Mëdhenjve…
Më 28 shtator 2015, rreth një orë para
namazit të mesditës gjendesha në xhaminë
e Sulltan Mehmet Fatihut në Stamboll,
për të falur namazin e kohës… Xhamia, e
veshur me pastërti dhe qetësi,
zbukurohej edhe më shumë me mirësjelljen
e besimtarëve, kultivuar ndër shekuj, në
hyrje-daljet e tyre…
Edhe turistët e huaj, hynin në heshtje,
sikur ecnin në majë të gishtave. Burrat
me aparate fotografike në dorë dhe
gratë, me një mantel mbi kokë, bëheshin
dëshmitarë të një shpirti të heshtur
prehjeje shpirtërore, që ndjehet me të
hyrë në xhaminë e Fatihut… E reflektonin
edhe në komunikimin e tyre, shoqëruar me
buzëqeshje dhe shenjat e mahnitjes nga
pamjet e mrekullueshme të arkitekturës
osmane, të derdhur në çdo qoshk të këtij
vendi…
Në fakt, qëllimi i ardhjes time këtu,
ishte takimi i njërit prej Burrave të
mëdhenj, bartës i amaneteve dhe
sekreteve diturore e shpirtërore të së
shkuarës… Më thanë se prezanton çdo ditë
për të falur mesditën dhe për të pritur
vizitorët e ndryshëm… Dhe, kështu ndodhi
në atë ditë të bekuar për mua…
“Hoxha ka ardhur”, dëgjova një zë, që më
drejtohej me shumë dashamirësi, duke më
bërë me shenjë nga dhoma e imamit, prej
ku Bardhësia e Hoxhës, rrezatonte Paqe,
në tërë kuptimet e kësaj fjale të madhe…
U gëzova pa masë dhe u nisa drejt tij.
Sapo sytë tanë u takuan, Bardhësia e
tij, i bëri me shenjë njerëzve përreth
të hapnin vendin dhe, më bëri shenjë të
afrohem. Unë u shtanga nga kjo pamje dhe
nxitova të afrohem…
Duke i dhënë selam, u ula përballë
Hoxhës së dashur, i mora dorën dhe..,
për një moment ndjeva prekjen e takimeve
të shkuara me hoxhallarët e mi, që sot
nuk janë më në këtë botë. U emocionova.
Kjo ndjesi u rrit edhe më shumë, kur m’u
kujtua pozita diturore e këtij njeriu të
heshtur, lidhjet e të cilit, arrijnë
deri tek Shejkhul-Islami i fundit i
kalifatit osman (Shejkhul-Islam Mustafa
Sabri), nëpërmjet mësuesit të tij,
Shejkh Muhammed Zahid El-Keutheri…
(Hoxha, me mjekër të bardhë dhe fesin e
bukur mbi kokë, me prezencën e
dijetarëve të mëdhenj dhe vitet e
moshës, 84 vitet e moshës së tij, është
bartës i ixhazeteve edhe nga dijetarë të
mëdhenj si: Shejkh Abdulfettah Ebu
Guddeh a Shejkh Ebul-Hasen En-Nedvi,
sikurse i ka dhënë ixhazet dijetarëve të
shquar si: Shejkh Jusuf El-Karadavi,
Shejkh Shuajb El-Arnaut etj. Një mik i
madh i dijetarëve tanë, si: Shejkh Edib
Kel-las, Shejkh Vehbi Sulejman Gavoçi,
Shejkh Abdurrezzak El-Halebi, Dr.
Nuruddin Itr etj.)
“Prej nga jeni?”, më pyeti me një
arabishte të bukur e naziqe, harfet e së
cilës i dilnin si xhevahire të rralla,
që nuk gjenden në çdo kohë e vend…
Pasi iu përgjigja pyetjes, e pasova duke
i thënë se jam nga nxënësit e Shejkh
Vehbi Sulejmanit… Hoxha, mbylli sytë për
pak dhe duke i hapur, me fytyrë të
qeshur, nxori një ofshamë të lehtë, që e
pasoi me një fjali: “Ah, Siria… Rahmet
pastë…”.
M’u bë se nëpërmjet kësaj fjalie tha
shumë. Në ato pak fjalë kishte nxjerrë
kujtimet e takimit me Hoxhën e
shtrenjtë, H. Vehbi Sulejmanin, në
Damask, si dhe dhembjen për tokën e
begatë të dijes dhe dijetarëve…
Biseda vazhdoi me disa pyetje-përgjigje,
që në vetvete, ngjajnë më shumë me një
dhënie dhe marrje bese, që shoqërohet me
një sirr të madh, që ngeli në mes nesh…
Në heshtje, duke vështruar Nurin e tij,
ia dhashë besën dhe mora leje të
ngrihem… Këshilla e tij, do të ngelet në
një qoshk krenarie legjitime për mua, ku
përherë do ta kem si vend-prehje dhe
pikë referimi…
Ato momente, para duarve të tij, ishin
si vite dritë, ku mendja dhe zemra, në
heshtje lumturohen dhe mbushen me dritë
shekujsh, ku Burrat e Besëlidhjeve të
trashëguara, qëndrojnë krenarë, si
bartësit e amaneteve…
Me duatë e Hoxhës, u largova duke
falënderuar All-llahun për këtë mirësi
të madhe; takimin me dijetarin e shquar
dhe bartësin e ixhazeteve të vjetra,
Shejkh Muhammed Emin Siraxh…
Muhamed B.
Sytari
Shkodër, natë e xhuma, më 1
tetor 2015
 |
