Asja…
11 shtator 2015
Të gjitha
falënderimet e plota dhe madhështia
absolute i takojnë vetëm All-llahut të
Madhëruar, Krijuesit të Vetëm të
gjithësisë, i Cili e porositi të
dërguarin e Tij, Hz. Muhammedin (a.s) me
këto fjalë: “Dhe ki durim ndaj asaj që
të thonë dhe largohu atyre me maturi”[1]
(Dhe “largim me maturi”, sikurse e
komentojnë mufesirët e ndryshëm, do të
thotë: “distancimi dhe mos bashkëpunimi,
pa u shoqëruar me lëndim a hakmarrje…”[2])
Salavatet dhe selamet më të përzemërta
ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo
ditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të
Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), i cili
thoshte: “Jam lënduar në rrugën e
All-llahut, sa nuk lëndohet njeri. Jam
frikësuar në rrugën e All-llahut, sa nuk
mund të frikësohet njeri dhe, më kanë
ardhur ditë, sa nuk kishim çfarë të
hanim unë dhe Bilali, aq sa mund të
mbajë nën sqetullën e tij Bilali”[3]
Të dashur dhe të nderuar
vëllezër besimtarë,
Sprovat e mëdha me të cilat po përballet
ymmeti islam kohëve të fundit, janë
padyshim të mbushura me dhembje,
padrejtësi, fyerje, sharje, mllefe të
akumuluara ndër shekuj kundër Islamit
dhe muslimanëve, pabesi, lëndime etj.
Natyrshëm, në situata të tilla, njeriu
arrin në një pikë, që mund të bjerë edhe
në pesimizëm, por pikërisht në këtë
moment, besimi është ai që kthehet në
“varkë shpëtimi”, për ta ruajtur
dinjitetin dhe krenarinë e besimtarit,
drejt optimizmit dhe triumfit, me
mbarësinë e Zotit të gjithësisë.
Po bisedoja me një prej teologëve tanë
të nderuar rreth kësaj teme dhe, krejt
papritur rrymat e mendimit na morën për
dore drejt një emri të madh e të nderuar
në historinë e njerëzimit, para të cilit
të gjithë ne e kemi për detyrë të
qëndrojmë me nderim, respekt dhe
vlerësim të madh… Ai emër është: ASJA!
Asja e bija e Muzahim, e shoqja e
Faraonit të kohës së Hz. Musait (a.s)…
Por, përpara se të vazhdoj me lidhjen që
ka emri i kësaj gruaje të madhe me temën
tonë, më lejoni të sjell në vëmendjen
tuaj një transmetim të Ibn Abbasit, në
të cilin dëshmon se një ditë,
Resulull-llahu (a.s) bëri katër vija të
drejta në tokë dhe pyeti: “A e dini se
çfarë janë këto?” Sahabët thanë:
“All-llahu dhe i dërguari i Tij e dijnë”
Tha: “Gratë më të mira ndër banorë të
xhennetit, janë: Hatixheja, e bija e
Khuvejlidit, Fatimeja, e bija e
Muhammedit, Merjemi, e bija e Imranit
dhe Asja, e bija e Muzahimit, e shoqja e
Faraonit”[4]
Të nderuar vëllezër,
Emri i zonjës së nderuar, Asja,
përmendet edhe në Kur’an, si një
shembull për t’u ndjekur, në rrugën e
ruajtjes së dinjitetit dhe krenarisë së
besimit, lirisë së mendimit dhe thirrjes
së shpirtit.
[E atyre që besuan, All-llahu ua solli
shembull gruan e Faraonit, kur ajo tha:
“Zoti im, ma bëj një vend pranë mëshirës
Tënde, në xhennet dhe më shpëto prej
Faraonit dhe brutalitetit të tij, më
shpëto prej popullit mizor!”][5]
Librat e historisë tregojnë se Asja u bë
muslimane, atëherë kur Hz. Musai (a.s)
erdhi në pallatin e Faraonit dhe e ftoi
atë dhe popullin e tij në besim. Pas
përballjes së profetit me magjistarët e
kohës dhe triumfit të tij mbi ta, me
lejen e All-llahut, Asja iu dorëzua
Dritës së Zotit dhe e pranoi thirrjen e
të vërtetës.
Në këto momente nisin kërcënimet dhe
torturat ndaj kësaj gruaje të fisme, e
cila e kishte pranuar All-llahun me
zemër dhe e dëshmonte si Zotin e vetëm
të gjithësisë, sikurse dëshmonte se Hz.
Musai (a.s) është robi dhe i dërguari i
Tij.
“Kur Faraoni mësoi për Islamin dhe
besimin e gruas së tij, nisi ta
torturonte, që të kthehej nga bindja dhe
besimi i saj. Arriti deri aty sa ia
lidhi duart dhe këmbët në katër shtylla
të vendosura në një vend të hapur, në
diell të nxehtë, si ndëshkim… Por, ajo
ishte e vendosur, e pathyeshme. Ajo
lutej: “Zoti im, ma bëj një vend pranë
mëshirës Tënde, në xhennet dhe më shpëto
prej Faraonit dhe brutalitetit të tij,
më shpëto prej popullit mizor!” Dhe Zoti
ia tregoi shtëpinë e saj në xhennet…
E, kur zemërimi i Faraonit arriti kulmin
e tij, urdhëroi të vendosej një shkëmb i
madh mbi trupin e saj. Nëse do të hiqte
dore nga besimi, do të kthehej në
shtëpinë e tij e, nëse jo, do të vdiste
e shtypur. Dhe, në ato momente, ajo
ngriti sytë nga qielli dhe, teksa
vështronte shtëpinë e saj në xhennet, e
dorëzoi shpirtin e saj të pastër…”[6]
Këtë zonjë të nderuar, Zoti e bëri
shembull për ne, në mënyrë që të mos
thyhemi për asnjë arsye në këtë jetë!
Mos ta prishim besën e fesë tonë, mos ta
thyejmë atë dhe të mos tundohemi,
sidomos rinia e jonë, përpara ftesave të
shumta, me të cilat përballen, në rrugën
e zhveshjes nga besimi dhe besa islame!
Ky shembull është një thirrje hyjnore,
që “nxit besimtarët të jenë durimtarë në
vështirësi; dmth, kur të jeni në
vështirësi, mos u bëni më të dobët se
gruaja e Faraonit, kur duroi torturat e
Faraonit!”[7]
Natyrshëm, shembulli i kësaj gruaje të
vendosur, nuk duhet kuptuar se zgjidhja
e vetme që kemi përballë vështirësive
dhe sprovave, është të lutemi që Zoti të
na marrë nga kjo botë drejt xhenneteve;
jo! Ky do të ishte një keqinterpretim
fatal i këtij ajeti dhe shpirtit të tij!
Asja kërkoi xhennetin, në një moment
kulminant, kur dukej qartë se rrugët e
kësaj bote para duarve të saj ishin
mbyllur dhe se torturat me të cilat po
përballej, ishin vija ndarëse ndërmjet
besimit dhe femohimit. Dhe ajo zgjodhi
besimin dhe lutjen e tij, duke refuzuar
femohimin në shoqëri të luksit dhe të
jetuarit në pallatin, ndoshta më luksoz
të historisë njerëzore!
Të dashur vëllezër,
Sot, detyra e secilit prej nesh është të
bëjë më të mirën për ta jetuar jetën e
tij me shembullin islam të jetuarit. Me
ndershmërinë, me besën, me pastërtinë,
me moralin e lartë, me komunikimin
paqësor me këdo, me altruizmin dhe
dëshirën e mirë për të ndihmuar në
komunitet, me vullnetin e ndërtimit të
modeleve të reja, që bëhen udhërrëfyes
për tjetrin, kushdo qoftë ai.
Të mërkurën e 10 qershorit 2015, gazeta
lokale “Il Tirreno”, në Grosseto të
Italisë, shkruan për rastin e një
shqiptari të quajtur Durim Mema, i cili
kishte pastruar vullnetarisht një pjesë
të territorit publik në lagjen e tij. Në
intervistën që gazeta zhvillon me të ai,
ndër të tjera thotë: “Si muslimanë, e
kemi për detyrë të kujdesemi për
ambientin ku jetojmë. Dhe konfirmimin
për këtë e gjejmë edhe tek citimi i Ebu
Hurejrës (r.a), ku tregohet se i
dërguari i All-llahut (a.s) ka thënë:
“Dhe të heqësh të keqen nga rruga është
bamirësi”…”[8]
Në këtë rast, ky person që ka bërë këtë
veprim, në pamje të parë shumë të
thjeshtë, por ndoshta edhe me pak
lodhje, ka arritur të japë shembullin e
Islamit dhe muslimanit, pa folur,
thjeshtë me veprën e tij. Nëpërmjet
këtij veprimi, kushedi sa lexues të asaj
gazete në Itali, kanë mësuar dhe kuptuar
se Islami qënka edhe mbrojtje e
ambientit, edhe pastërti, edhe
solidaritet në komunitet, edhe
altruizëm…
Të dashurit e mi,
Sprovat e mëdha të besimit dhe
përballjes me një frymë të re të
propagandës islamofobe ndaj Islamit dhe
muslimanëve, me të cilat po përballen
ditë pas dite muslimanët e krejt botës,
edhe ne në Shqipëri, po na nxisin
përherë e më shumë për të rilexuar fenë
tonë, për të riparë secili në veten e
tij, se sa musliman real është, se sa
është i gatshëm të jetë një thirrës i
denjë islam në shoqërinë e tij, se sa i
thelluar në dijet dhe kulturën e gjerë
islame është etj, etj.
Sprovat e sotme, me të cilat përballemi
krejt ne, duhet të na kthejnë përherë e
më shumë në origjinën e besimit dhe të
fesë tonë, për të na bërë të qëndrueshëm
e të vendosur. Sepse ne, nuk kemi nevojë
për ta përzier fenë, as për të ndryshuar
gjë në të; e ka plotësuar Zoti i botëve!
Sprovat e sotme, po na shtyjnë
dita-ditës drejt një zgjimi të
pandalshëm, i cili, në vetvete, më jehon
si këto fjalë të Hafiz Ali Korçës, në
shkrimin e tij me titull: “Me qa a me
qesh?”, me të cilat, dua ta mbyll
mesazhin tim të kësaj jave:
“Marrim nji letër prej nji miku. Për mos
me e turbullue emnin e tij, s’po e
shënojmë. Ç’ke me pa atje, s’mbante as
dyzet rreshta, por katër orë u mundova
gjersa qita nji kuptim të çalë. Përse
vallë? Mos qeshni! Në letër, në njëzet
fjalë, një e gjeta shqip, të tjerat,
frëngjishte, latinishte, anglishte,
gjermanishte, greqishte edhe slavishte
ndodheshin.
Nëpër to kishte me të rrallë edhe disa
turqishte, dy fjalë vetëm arebishte edhe
një persishte… Mos më pyetni ç’kam
heq!...
Qesha. Përse?
Tu e mentu popullin tonë si në çdo punë
ashtu edhe në shkrimt po ndjek një
gjurmë të verbët, po ban nj’imitation
(taklid) dmth, rreh të bajë si ç’bajnë
të tjerët verbërisht, qesha dhe thashë
vetë me vehte: o i mjeri njeri sa i
çuditshim je, përse nuk po të pëlqen
mëma e jote e bukur, por të pëlqejnë
shtrigat dhe i vëndos në vënt të nanës
tënde dhe i përkëdhel?!”[9]
Vel-hamdu lil-lahi rabbil-alemine.
Imam
Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër
(Hytbe e mbajtur në xhaminë e fshatit
Muriqan)
Shkodër, më 11 shtator 2015
[1] Kur’ani,
El-Muzemmil: 10.
[2] Et-Tahir Ibn
Ashur, “Et-Tahrir vet-Tenvir”, ribotim,
Bejrut, 2000, vëll. i 29- të, f. 250, me
përshtatje të lehtë.
[3] Transmetuar
nga Ibn Maxheh, Tirmidhiu dhe Ibn Ebi
Shejbe, nga Enesi (r.a).
[4] Transmetuar
nga Imam Ahmedi, nga Ibn Abbasi (r.a).
[5] Kur’ani,
Et-Tahrim: 11.
[6] Ibrahim
Mahmud Abduradi, “Nisaun fi
hajatil-enbija”, botimi i parë,
Aleksandri, 2006, f. 263-264.
[7] Muhammed ibn
Ahmed El-Ensari El-Kurtubi, “El-Xhamiu
li ahkamil-Kur’an”, botimi i dytë,
Kajro, 1996, vëllimi i 18- të, fq. 193.
[8] Maurizio
Bernardini, “Tolgo io l’ammondizia
perché ammo questa città”, në gazetën
“Il Tirreno”, e mërkure, 10 qershor
2015.
[9] Hafiz Ali
Korça, “Me qa a me qesh?”, revista “Zani
i Naltë”, nr. 3, Tiranë, maj 1925, vit’
i II, f. 466-470. (Nga kolana “Zani i
Naltë”, vëllimi i parë: 1923-1924-1925,
botimet KMSH, Tiranë, 2014). (Me
përshtatje të lehtë. M.S.)
 |
 |
 |
