“Feja e tij është feja e jetës..!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut të Madhëruar, Zotit të Vetëm të gjithësisë, i Cili është përherë pranë besimtarëve, sidomos në situata dhe realitete të vështira, kur dikush edhe mund të rrëshqasë në kufijtë e pesimizmit. Thotë në suren Ali Imran: “E mos u dobësoni (fizikisht) dhe mos u dëshpëroni (shpirtërisht) derisa ju jeni më të lartit, po qe se jeni besimtarë të sinqertë”[1]

Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), që u dërgua mëshirë dhe udhëzim për të gjitha krijesat. Prej tij mësuam besnikërinë dhe qëndresën në fenë tonë, kur iu drejtua axhës së tij Ebu Talibit: “O axhë, pasha All-llahun, po të ma vinin diellin në të djathtën time dhe hënën në të majtën time për ta lënë këtë çështje, nuk do ta lija, derisa të triumfonte me mbarësinë e All-llahut, ose të shuhesha në këtë rrugë”[2]

Të nderuar dhe të dashur besimtarë,

Sa më shumë që prek nga afër organizimet fetare dhe kombëtare, përherë e në rritje, të muslimanëve shqiptarë në perëndim, shtimin e të rinjve frekuentues të xhamive dhe faltoreve të shumta (përherë e në shtim), aq më shumë bindem për cektësinë e atyre që akoma vazhdojnë të bërtasin se “kombi shqiptar është islamizuar me dhunë” dhe se “Islami është një aksident fatal për kombin shqiptar”!? (më falni për shprehjen, por sinqerisht që të tillë më duken, njësoj si disa të tjerë, që alarmohen dhe shpërthejnë në primitivizmin e tyre, saherë citojmë historinë dhe argumentet e patjetërsueshme, që vërtetojnë gjurmët islame në këtë vend, kulturën dhe qytetarinë, pastërtinë dhe qytetërimin e prodhuar ndër shekuj, duke mëkuar vlerat më të mira kombëtare nga ky shpirt e kjo mirësi hyjnore).

Ky është realiteti i krejt popujve (jo vetëm i shqiptarëve), që kanë gjetur prehjen shpirtërore në Islam, sidomos në perëndim, ku muslimanët po blejnë objekte të shumta kulti të jomuslimanëve, për t'i kthyer në xhami.

Ajeti i lartpërmendur, është një thirrje drejtuar jo vetëm sahabëve të nderuar, por mbarë besimtarëve muslimanë, deri në ditën e fundit. Kjo thirrje, ka një mesazh, që duhet të rrënjoset mirë në thelbin e secilit prej nesh. Tamam siç thotë Imam Tabariu, teksa komenton këtë ajet: “Mos u dëshpëroni, se mund të frikësoheni nga ndodhitë e shkuara, sepse ju jeni triumfues dhe ngadhënjyes. Për ju do të jetë fitorja dhe krenaria, nëse do të besoni në atë që ju sjell i dërguari Im, Muhammedi (a.s), prej lajmeve, që lidhen me çështjen tuaj”[3]

Është shumë e rëndësishme, që secili prej nesh, të ketë një bindje të paluhatshme, se besimi dhe besnikëria ndaj tij, janë shtysat dhe garancitë kryesore të mbarësisë, suksesit, shpërblimit dhe lartësimit në këtë botë, para të përtejmes.

Në Kur’anin Famëlartë, urdhëron: “Përkujto (o i dërguar) kur ata që nuk besuan thurnin kundër teje; të ngujojnë, të mbysin ose të dëbojnë. Ata bënin plane, e All-llahu i asgjësonte, se All-llahu është më i miri që asgjëson (dredhitë)”[4]

Prandaj, me të drejtë, studiuesi dhe historiani i shquar islam, Dr. Sheuki Ebu Khalil, teksa analizon Hixhretin e të dërguarit të All-llahut (a.s), me krejt vështirësitë e tij të panumërta dhe rrezikun që i kanosej jetës së Hz. Muhammedit (a.s), shkruan: “Feja e tij është feja e jetës, feja e lavdisë, feja e triumfit, feja e madhështisë, udhërrëfimi i krejt popujve! ISLAMI! Ai që bashkon dhe nuk përçan, ai që i konsideron krejt dituritë dhe shkencat obligime! Islami, që i jep hov shoqërisë në çdo fushë të jetës; në ekonomi, në politikë, në ushtri, në mendim, në edukim, në moral…

Dhe sot, në përkujtim të Hixhretit, në fillim të shekullit 15 hixhri, ku është hixhreti juaj, o muslimanë? Ja, punët dhe veprat e Profetit, ku janë punët dhe veprat tuaja? Ja, sakrificat e tij (a.s) dhe ato të muhaxhirëve dhe ensarëve, ku janë sakrificat tuaja? Ja, qëndresa e brezit të parë, ku është qëndresa juaj? Ja, historia e tyre, ajo që ndërtuan, ndërkohë që ne nuk kemi me çfarë të mbajmë kokën lart përveç historisë së tyre, pasi me veprat e tyre, ata ngelen krenari dhe lavdi edhe për brezat e ardhshëm, ku është historia e juaj bashkëkohore, me të cilën mburreni?”[5]

Të dashur të pranishëm,

Realitetet e sotme, po luajnë rolin e tyre për frikësimin e njerëzve nga Islami, ku përçudnimi i imazhit të tij, nëpërmjet dhunës, vrasjeve barbare, djegies e terrorit, (me të cilët feja e jonë nuk ka asnjë lidhje) po kthehet në një shqetësim global dhe një ftesë për reflektim!

Nëse vërtetë ky është Islami, ku ishte ai para shumë shekujve? Nëse ky është imazhi ynë, pse ne e kundërshtojmë me të madhe dhunën, terrorin, anarshinë, injorancën, intolerancën etj, a nuk jemi edhe ne muslimanë, si krejt muslimanët në mbarë botën? Po sikur, realisht Islami të ishte fé e dhunës dhe terrorit, si do të përkthehej në realitetet botërore ky konstatim paradoksal, shumëzuar për 1 miliard e gjysëm miliardi muslimanë?
Ku t’i shpiem hadithet e sakta, si: “Musliman është ai, nga dora dhe gjuha e të cilit janë të shpëtuar krejt muslimanët, ndërsa muhaxhir, është ai që largohet nga ndalesat e All-llahut”[6], ose: “Me të gjitha cilësitë vuloset personaliteti i besimtarit, përveç tradhtisë dhe gënjeshtrës”[7], ose: “Ruajuni nga paragjykimi, sepse paragjykimi është biseda më gënjeshtare! Mos e spiunoni dhe mos e nxitni për keq njëri-tjetrin! Mos u urreni! Jetoni si vëllezër…”[8], ose: “… Muslimani është haram për muslimanin; gjaku i tij, pasuria e tij, nderi i tij!”[9]

Prandaj, mos të stepeni nga situatat kaotike, tragjike dhe të mbushura plot terror dhe krime ndaj njerëzimit, me të cilat po përballen vendet islame dhe mbarë ymmeti, sidomos në Lindje, ku spikat Siria me dhembjet e saj të frikshme, varfërinë e tejskajshme, bombardimet shkatërrimtare, anarshinë etj, si dhe Palestina martire, ku gjatë këtyre ditëve janë vrarë me dhjetra djem e vajza, fëmijë e gra shtatzëna, të pafajshëm!

Ky shekull është i zgjimit të vetëdijes islame në mbarë botën, i afrimit dhe i unitetit të muslimanëve në mbarë botën, i pastrimit të ymmetit nga llumi i shekujve dhe injoranca e ngurtësimit të mendjes!

Mos të stepeni! Besoni dhe përhapeni Fjalën e Mirë, pa frikë e pa ndrojtje!

Dëshmojeni Islamin tuaj, me krenari legjitime, me bindje dhe me vullnet për të bërë mirë, kudo që jeni, me këdo që rrini, ndaj kujtdo që ju shtrin dorën e dialogut dhe mirëkuptimit, me të gjithë ata që sinqerisht duan të ndërtojnë paqen sociale në këtë botë të tejrënduar nga mashtrimi, urrejtja e fshehur, hipokrizia dhe shthurja intelektuale!

Në fund:

Dua të përhajroj Bashkinë dhe Këshillin e Bashkisë Shkodër, që pavarësisht kërkesave të përsëritura të Myftinisë Shkodër për të emërtuar rrugën bri xhamisë Parrucë me emrin e dijetarit të madh e të pashoq, shkodranit të shquar, H. Vehbi S. Gavoçi, pavarësisht kërkesës së përsëritur, që sheshi kryesor i Rusit, të emërtohet “Sheshi Hafiz Sabri Koçi”, nderi i Rusit, i Shkodrës dhe i mbarë Shqipërisë, pavarësisht kërkesës së përsëritur që rruga “Bexhene”, pranë xhamisë së Plumbit, të zëvendësohet me emrin e datës së lavdishme: “16 nëntor 1990”, pavarësisht.., shumë pavarësisht… akoma, ato shkresa qëndrojnë në arkivat e dy institucioneve tona, edhe si dëshmitarë të heshtur që një ditë do të flasin, duke dëshmuar shumëçka në hak të muslimanëve shkodranë dhe vlerave të tyre të mohuara qëllimisht në këtë qytet!

Unë kam një pyetje për Bashkinë dhe Këshillin e saj: A ka Shkodra ndonjë personalitet musliman, që ia vlen ta skalitni në ndonjë nga zonat kryesore të qytetit, qoftë edhe si simbolikë përkujtimore? A ka pasur Shkodra dijetarë, poetë, shkrimtarë, patriotë të shquar e veprimtarë të zellshëm të çështjeve kombëtare, me shpirtin e pastër islam, që meritojnë të jenë akoma sot pika referimi për këtë qytet, pas shërbimeve të sinqerta ndaj këtij vendi dhe kësaj toke të shtrenjtë?

Ku është shtatorja e dëshmorëve të panjohur muslimanë të Shkodrës, që ranë në mbrojtje të qytetit dhe vendit nga agresioni serbo-malazez, menjëherë pas pavarësimit? Ku është shtatorja e babait të abetareve, Daut Boriçi? Ku është shtatorja e kryeparlamentarit të parë, Hafiz Xhemal Naipi? Ku është shtatorja e të persekutuarve muslimanë në burgjet e komunizmit? Ku është ajo e Hafiz Abaz Golemit dhe simbolikës së diturisë dhe drejtimit të arsimit në Shkodër, në vitet më vështira të tij? Pse nuk duhet që njëra nga dy bibliotekat e Shkodrës, të ketë emrin e Jusuf ef. Tabakut, dijetarit elitar, me të cilin mburrej edhe kalifati osman? Etj, etj raste pa fund!

Nga ky minber ju them: Kijeni frikë Zotin dhe mbrojeni shpirtin e këtij qyteti! Mos abuzoni me tolerancën dhe shpirtin bujar të muslimanëve, sepse ne nuk jemi pakicë e dëbuar në këtë tokë, as jemi meskinë, që lihen në harresë, ashtu siç është bërë gjatë këtyre 25 viteve të fundit! Po ngrejmë zërin për të kërkuar ruajtje të ekuilibrave, pikërisht ne, thirrësit drejt harmonisë dhe tolerancës, dialogut dhe mirëkuptimit, mesatarizmit dhe shërimit të ekstremizimit, ruajtjes nga racizmi dhe sektarizmi, pikërisht ne po e ngrejmë zërin!

Shihni investimet në qytetin tonë! Në çfarë gjendjeje janë lagjet muslimane? Ku janë investimet për ruajtjen dhe mirëmbajtjen e shtëpive të vjetra muslimane të Shkodrës? Ku janë Monumentet e Kulturës, për të vlerësuar dhe mbrojtur shtëpitë e vjetra dhe monumentet e trashëgimisë islame në këtë qytet; dyert, ura, harqet, trapazanet, sofrat, ibrikët, raftet dhe sepetet e vjetra e të bukura të gjysheve tona me degërmija të bardha etj, etj pa fund?

Nëse kjo gjendje dhe kjo sjellje ka një emër, emri i saj është i papërshtatshëm për t’u përmendur në këtë vend të pastër, është emër që nuk ma lejon etika e minbereve tona që ta përmend!

Prandaj, sërish ju them: Kijeni frikë Zotin dhe mos nëpërkëmbni muslimanët e këtij qyteti, personalitetet e tyre, historinë e tyre, kontributin dhe shpirtin e tyre, nëse sadopak nga ai gjak i pastër e bujar, rrjedh në venat tuaja! Sepse politikat e padrejta dhe ato të interesave selektive, ia prishin Shkodrës ekuilibrat, për të cilat është dëshmuar ndër kohëra!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e Parrucës)
Shkodër, më 16 tetor 2015

[1] Kur’ani, Ali Imran: 139.
[2] Siç e transmeton Ibn Ishaku, nga Jakub ibni Utbe.
[3] quran.ksu.edu.sa/tafseer/tabary/sura3-aya139.html
[4] Kur’ani, El-Enfal: 30.
[5] Sheuki Ebu Khalil, “El-hixhretu, hadethun gajjere mexhrat-tarikh”, Damask, 1979, f. 126.
[6] Transmetuar nga Bukhariudhe Muslimi, nga Abdull-llah ibn Amr (r.a).
[7] Transmetuar nga Ahmedi, nga Ebu Umame (r.a).
[8] Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi, nga Ebu Hurejra (r.a).
[9] Transmetuar nga Bukhariu, nga Ebu Hurejra (r.a).