Myftinia Shkodër

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Zotit të Vetëm të botëve. Atij, që e bëri agjërimin e Ramazanit, rrugë të sigurt drejt përkushtimit në jetë. Për këtë thotë në Kur’anin Famëlartë: “O ju që besuat, agjërimi u është bërë obligim, sikurse ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, që të bëheni të përkushtuar”[1]
           
Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), i cili na mësoi madhështinë e agjërimit të Ramazanit, me fjalët e tij: [Të gjitha veprat e birit të Ademit shumëfishohen: e mira sa dhjetëfishi i saj deri në shtatëqindfish. All-llahu i Madhëruar thotë: “përveç agjërimit, ai është i Imi dhe Unë e jap shpërblimin për të! (Besimtari) Lë epshin e tij dhe ushqimin e tij për Mua! Agjëruesi ka dy gëzime: një gëzim në momentin e iftarit dhe një gëzim, në momentin e takimit me Zotin e tij! Era e gojës së agjëruesit, është më e mirë tek All-llahu, sesa era e miskut!”][2]
 
Të dashur dhe të nderuar vëllezër muslimanë,

Tashmë, pasi përcollëm me adhurime e lutje Natën e Gjysmës së Shabanit, gjithësia nis e përgatitet për të pritur Hënën më fatlume të krejt vitit, Hilalin e Ramazanit, muajin e begatë, që gjallëron jetën dhe qetëson zemrat me nënshtrimin para duarve të All-llahut, Mëshirëbërësit, Mëshirëplotë.
           
Tashmë, që ditët e mbërritjes së tij kanë nisur të numërohen me gishtat e duarve, një pyetje duhet të qarkullojë në mendjen e secilit prej nesh: Si po e pres Ramazanin?

E, në këtë përshpirtje, më lejoni të sjell para duarve tuaja një përshkrim të bukur të atmosferës së Ramazanit në krahët e historisë islame, që e lexova para pak ditësh.

Muaji Ramazan, i veshur me metaforën e shekujve dhe viteve të historisë së ymmetit islam, i drejtohet agjëruesve me këto fjalë: “Pritja që më bënin njerëzit ishte shembullore, bujare. Agjëruesit mendonin për mua para se t’ju vija. Përgatiteshin për ardhjen time, shumë kohë më përpara zbritjes time në shtëpitë e tyre, si mik i shtrenjtë. Për shembull: ai që kishte lënë namazin pas dore, merrte gusul, vishej me rroba të pastra dhe më priste me pendim dhe kthim nga Zoti. Ai kishte pirë alkoolin, para ardhjes sime, thyente shishen dhe derdhte gotën, pendohej me zemër para Krijuesit të Tij. Ai që kishte devijuar nga rruga e besimit, me argëtime dhe humbje kohe, me shthurrje dhe epshe të pakontrolluara, kthehej me sinqeritet, duke larë fytyrën e tij me lotët e kthesës… Nuk dua të flas për tregtarët e pasanikët, All-llahu i mëshiroftë dhe ua lartësoftë shpirtrat në gradët më të larta të xhennetit! As për ndërtimet e xhamive, medreseve, për ndihmën ndaj vejushave e jetimëve, All-llahu ua shpërbleftë në ahiret me shoqërimin e profetëve dhe të dërguarve...!”[3]

Në fakt, teksa lexojmë për mirësitë pa fund, që ky muaj i madhërishëm sjell me vete, nuk ka sesi të mos kuptojmë se Ramazani, në të vërtetë, është një muaj që duhet të krijojë ndryshim në jetën tonë. Ndryshim në sjelljen tonë, në komunikimin tonë me njëri-tjetrin, në lidhjet farefisnore, në pamjen e jashtme etj, që sinjalizojnë edhe shoqërinë për madhështinë dhe shenjtërinë e tij!

Teksa flet për shenjat e Ramazanit në jetën e muslimanëve, Hoxha i jonë, H. Vehbi Sulejmani, shkruan: “Shfaqjet e shthurrjes dhe degjenerimit fshihen nga jeta e përditshme, njerëzit kthehen nga namazi dhe Kur’ani… Shfaqjet e përkushtimit mbulojnë jetën e përditshme të njerëzve. Gratë kontrollojnë veshjen e tyre, duke u mbuluar, pakësohet zhurma e muzikës shqetësuese dhe dëgjimi i saj. Shenjat e vëllazërisë dhe gëzimit shfaqen kudo në fytyrat e njerëzve; të pasur e të varfër. Shtohet afrimi i zemrave dhe paqtimi i tyre. Shtohen vizitat dhe iftaret në mesin e të afërmve dhe të dashurve, e veçanërisht për të varfërit, kur dihet sesa vlerë kanë adhurimet dhe bamirësitë në Ramazan… Shtohet mirëbërja, dhënia e sadekave dhe shkaqet e gëzimit në jetën e nevojtarëve… Madje, edhe jomuslimanët nuk shfaqen duke ngrënë në sy të muslimanëve, në nderim të ndjenjave të muslimanëve…”[4]

Prandaj, kur lexojmë rreth historisë së shpirtit të Ramazanit në jetën e të parëve tanë dhe bëjmë krahasime me realitetet tona, kuptojmë sesa përgjegjësi të madhe ka secili prej nesh në rrugën e rimëkëmbjes së vlerave të pritjes së Ramazanit dhe të jetuarit me të në shoqërinë tonë.

Asnjëri prej nesh nuk duhet të neglizhojë atë që ai mund të bëjë, për ta përkthyer sa më mirë agjërimin e Ramazanit në atmosferën e prekshme të këtij muaj, me sjelljen e tij, me edukatën e tij, me përkushtimin në punë, me mirëkuptimin në xhami, me qetësinë e dëshmuar, me harmoninë në familje etj!

Kemi nevojë, që madhështia e këtij muaji, të mos përkufizohet vetëm nëpër xhami, por të përhapet edhe në rrugët tona, në televizionet tona lokale, në dyqanet tona, në shtëpitë tona, në biznese dhe kudo.

Jam ndjerë shumë mirë, kur kam dëgjuar para një viti në një prej radiove dhe televizioneve tona lokale, se fabrika e drurit e njërit prej vëllezërve tanë në Shkodër, reklamonte se: “Me rastin e Muajit Ramazan bën ulje x % nga të gjitha prodhimet e saj”. Këtë nënkuptoj me përkthim të Ramazanit në atmosferën e prekshme të këtij muaj, secili në fushën e vet deh në mundësitë që i janë dhënë!
 
Vëllezërit e mi,
 
Duhet të dijmë dhe t’ia përcjellim edhe të tjerëve se “agjërimi është një prej shtyllave më të rëndësishme të fesë dhe ndër ligjet më solide të Islamit tonë, nëpërmjet të cilit mposhtet nefsi urdhërues për keq… Ai është më i vështiri obligim për nefsin… Teksa privohet nga ushqimi, nefsi ndjen dhimbje dhe nis të përjetojë nënshtrimin e adhurimit, derisa qetësohet para duarve të Zotit… Kësisoj, lumturia është, kur njeriu e përmban nefsin e tij, ndërsa krejt mjerimi është, kur njeriu mbizotërohet nga nefsi i tij!”[5]

Ramazani është muaji i kësaj vlere, i nënshtrimit të nefsit në jetë! [Eba bin Ka’bi për devotshmërinë e kishte pyetur Omer bin Hattabin (r.a), i cili në formë pyetjesh ishte përgjigjur: “A ke udhëtuar nëpër rrugë me ferra?” Ai u përgjigj: “Po.” Ai e pyeti: “Si veprove?” Ai tha: “U ruajta dhe u lodha.” Ai (Omeri) tha: “Kjo është devotshmëria!”][6]

Prandaj, le të bëhemi gati me zemër e me shpirt, me trup dhe me emocionet tona, për pritjen e duhur të këtij muaji, që është nisur drejt nesh, si një bekim nga All-llahu i Madhëruar, i Cili thotë në Kur’anin Famëlartë: “Muaji i Ramazanit, në të cilin (filloi të) shpallet Kur'ani, që është udhërrëfyes për njerëzit, sqarues i rrugës së drejtë dhe dallues (i të vërtetës nga gënjeshtra)…”[7]

Kësisoj, le të angazhohemi me sa të kemi mundësi, për të nisur përjetimin e pritjes së Ramazanit, në veten tonë, në shtëpitë tona, në lagjet, fshatrat dhe qytetet tona; duke i lyer e pastruar shtëpitë, duke i zbukuruar oborret e duke ndriçuar rrugicat, dyert e ballkonet, sepse Pastërtia dhe Drita janë simbolika të shtrenjta të këtij muaj!
 
Të dashur vëllezër,
 
Të parët tanë kanë thënë se “agjërimi ndahet në: të përgjithshëm, të veçantë dhe përtej të veçantit. Agjërimi i përgjithshëm është privimi i stomakut dhe i krejt gjymtyrëve të tjera nga synimi i epshit. Agjërimi i veçantë është privimi i veshit, syrit, gjuhës, dorës, këmbës dhe krejt gjymtyrëve të tjera nga gjynahet. Agjërimi përtej të veçantit është agjërimi i zemrës nga ndjesitë e ulëta dhe ndalimi i saj nga çdo gjë tjetër pos All-llahut, me tërësinë e saj!”[8]
 
Prandaj, t’i lutemi All-llahut të Madhëruar që me mirësinë e Tij, ta mbërrijmë Muajin e agjërimit. Me begatitë e Tij ndaj nesh, ta agjërojmë Ramazanin, në më të mirën e formave dhe të përfitojmë nga mirësia e tij, faktin se: “Çdo vepër e birit të Ademit është e tij, përveç agjërimit. Ai është i Imi dhe Unë shpërblej për të!...”[9], siç na mëson Resulull-llahu (a.s), nga Zoti i gjithësisë!

Amin!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e fshatit Shtoj i Ri)
Shkodër, më 5 qershor 2015

[1] Kur’ani, El-Bekare: 183. (Me përshtatje nga versioni i H. Sherif Ahmedit).
[2] Transmetuar nga Muslimi, nga Ebu Hurejra (r.a).
[3] Shejkh Ahmed Keftaro, “Min hedjil-Kur’an”, përgatitur për botim nga Zahir Ebu Davud, Damask, pa vit botimi, f. 225-226. (Në fund të shkrimit me titull: “Ramadan jetehaddeth (1)”, që mban shënimin: “Ligjëratë e mbajtur më 8.3.1961”.)
[4] Vehbi Sulejman Gavoçi, “Es-Sijamu ve ahkamuhu”, botimi i parë, Bejrut, 1979, f. 20.
[5] Muhammed Emin (Ibn Abdin), “Reddul-muhtar alad-der-ril-mukhtar sherh tenvirul-ebsar”, botimi i dytë, Bejrut, 2003, vëll. i 3-të, f. 327-328.
[6] Abdullah Halife, “Mirësia e Ramazanit – Si ta arrish atë?”, e përktheu dhe përshtati nga arabishtja Ataullah Aliu, LOGOS-A, 2010, f. 68-69.
[7] Kur’ani, El-Bekare: 185.
[8] Imam Shihabuddinibn Muhammed El-Ebshihi, “El-Mustatraf fi kul-li fennin mustadhraf”, Bejrut, 1981, f. 38.
[9] Transmetuar nga Ibn Khuzejme, nga Ebu Hurejra (r.a).

 

---