“U udhëzove ti, u udhëzua ymmeti yt!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Krijuesit të gjithësisë. Atij, që me anë të mrekullive forcoi zemrën e të dërguarve të Tij, duke udhëzuar nëpërmjet tyre mendjet e hutuara dhe zemrat e devijuara nga drita e së vërtetës. Thotë në Kur’anin Famëlartë: “Pa të meta është Lartmadhëria e Atij që robin e Vet e kaloi në një pjesë të natës prej Mesxhidi Haramit (prej Qabes) deri në Mesxhidi Aksa (Bejti Mukaddes), rrethinën e të cilës Ne e kemi bekuar, (ia bëmë këtë udhëtim) për t'ia treguar atij disa nga argumentet Tona…”[1]

Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta, ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë të jetës tonë, zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), që u dërgua mëshirë për të gjitha krijesat, plotësues i moralit dhe vulë e të dërguarve të Zotit. Thotë: “Shembulli im dhe i të dërguarve para meje është si shembulli i një burri që ndërtoi një shtëpi, të cilën e perfeksionoi dhe e zbukuroi, përveç vendit të një tulle, në një qoshe prej qosheve të saj. Njerëzit, që e vizitonin, i thonin: Pse nuk e vendos edhe këtë tullë?! Unë jam ajo tullë, unë jam vula e të dërguarve!”[2]

Të dashur dhe të nderuar, motra dhe vëllezër,

Diku, në një qytet të quajtur Taif, një burrë i heshtur, që kishte kaluar pragun e të pesëdhjetave nga vitet e jetës së tij, me këmbë të gjakosura dhe me frymën e lodhur nga përballja me arrogancën e idhujtarisë dhe injorancën e mosdijes, u ul të pushonte nën hijen e ca pemëve…

Ishte i lodhur, i mërzitur. Çfarë nuk kishte kaluar mbi supet e tij në këto dhjetë vite… Por, zemra e tij rrihte mëshirë dhe falje, urtësi dhe dashamirësi të pakufijshme për krijesat e Zotit…

E, përtej lodhjes, mërzisë, dhembjeve të trupit, që lëngonte goditjet e gurëve, sharjet dhe fyerjet e panumërta, i përqendruar në një qëllim dhe një pikësynim, me kokën e ulur dhe duart drejt qiellit, nisi të mërmëriste këto fjalë: “All-llahumme, Ty po të ankohem për dobësinë time, për mungesën e rrugëve, për përçmimin nga njerëzit. O Mëshiruesi i mëshiruesve, Ti je Zoti i të dobësuarve, Ti je Zoti im! Në dorën e kujt po më lë?... Por, nëse Ti nuk je i zemëruar me mua, hiç nuk pyes…”[3]

Të dashur vëllezër muslimanë,

Herë pas here, në harkun e një viti kalendarik, na vijnë ditë dhe data të shënuara, nëpërmjet të cilave ne përkujtojmë dhe mundohemi të nxjerrim mësime dhe mesazhe nga ndodhi dhe personazhe, ngjarje dhe mrekulli, që janë pjesë e Kur’anit dhe jetës së të dërguarve të All-llahut.

Si të thuash, vit pas viti, krejt natyrshëm, Zoti i gjithësisë na sjell në vëmendjen tonë ngjarje, prej atyre që na forcojnë besimin, që na japin kurajo dhe që na thërrasin për të mos u përkulur në jetë, përpara sprovave dhe vështirësive të saj.

E, pikërisht, mrekullia e Israsë dhe e Miraxhit, në kufijtë e një nate të begatë, është një ndalesë e rëndësishme, në të cilën jemi të ftuar të meditojmë thellë dhe të mbushemi me shpresë, optimizëm, krenari dhe vullnet sakrifice!

Pavarësisht faktit se “dijetarët e biografisë së Profetit (a.s), nuk kanë rënë dakord për datën e saktë të Israsë dhe Miraxhit, duke paraqitur transmetime dhe analiza rreth saj, por të gjithë ata janë në një mendje, se Israja dhe Miraxhi ishte një nderim dhe fisnikërim nga All-llahu i Madhëruar për të dërguarin e Tij…”[4]

Nga këtu, më lejoni të vendos para duarve tuaja, në një formë të përmbledhur, hadithin kryesor të kësaj ndodhie të mrekullueshme, që është koleksionuar në librin e saktë të Imam Bukhariut dhe disa detaje nga transmetimi i Ibni Mesudit (r.a), për të parë mrekullinë e Zotit ndaj të Dashurit të Tij, Hz. Muhammedit (a.s).

Resulull-llahu (a.s) tregon: “Më sollën Burakun, një kafshë e bardhë, që hidhte hapin, ku i përfundonte vështrimi. Hipa në të, derisa mbërrita në Bejtul-Makdis… “Aty gjeti Hz. Ibrahimin, Hz. Musain, Hz. Isain dhe shumë të dërguar të tjerë, të cilëve u priu në namaz”[5] Pastaj dola. Më erdhi Xhibrili (a.s) me dy enë; njëra me verë dhe tjetra me qumësht. Unë zgjodha qumështin. Xhibrili tha: “Zgjodhe natyrën e pastër! [U udhëzove ti, u udhëzua ymmeti yt!][6]”

Pastaj nisëm miraxhin (lartësimin) drejt qiellit, ku Xhibrili trokiti… Na u hap dera dhe pashë Ademin (a.s), që më uroi mirëseardhjen dhe u lut për mua. Pastaj u ngjitëm në qiellin e dytë (dhe në çdo qiell, All-llahu e takonte me të dërguar të ndryshëm; në të dytin, me Isain, të birin e Merjemit dhe me Jahja, të birin e Zekerijasë, në të tretin me Jusufin, në të katërtin me Idrisin, në të pestin me Harunin dhe në të gjashtin me Musain).

Pastaj u ngjitëm në qiellin e shtatë, ku pashë Ibrahimin, që kishte mbështetur shpinën e tij tek Bejti Ma’muri, në të cilin hynin çdo ditë shtatëdhjetë mijë melekë dhe nuk dilnin më prej aty…”[7]

Vëllezër besimtarë,

Në simbolikën e saj, ndodhia e Israsë dhe Miraxhit (detajet e së cilës janë të panumërta dhe është e pamundur të përfshihen në një hytbe të zakonshme), nëpërmjet dëshmimit të saj në dy suret e zbritura në këtë përshpirtësi; sureja “El-Isra” dhe sureja “En-Nexhm”, dëshmon se “Muhammedi (a.s) është profeti i dy kibleve, imami i dy lindjeve dhe i dy perëndimeve, trashëgimtari i të dërguarve para tij, prijësi i brezave pas tij! Pasi, në personalitetin e Hz. Muhammedit (a.s), mbrëmjen e Israsë, u takua Mekka me Kudsin, Bejtul-Harami me Mesxhidi Aksanë. Aty, të dërguarit u falën pas tij, duke sinjalizuar kështu universalizmin e dërgesës së tij profetike, përjetësimin e imamatit të tij, humanizmin e mësimeve të tij dhe përshtatshmërinë e tyre me gjithë ndryshimet e vendit dhe kohës”[8]

Israja dhe Miraxhi erdhën si përforcim i Hz. Muhammedit (a.s) në rrugën e tij të mundimshme të thirrjes, në edukimin e brezave me dritën e udhëzimit hyjnor dhe begatitë e fesë së All-llahut; ISLAMIT!

Atë natë, zemra e tij u mbush pafundësisht me dritën e pashuar të mbështetjes hyjnore, tamam si atë ditë, kur melekët i hapën gjoksin dhe ia mbushën me nurin e besimit dhe dashninë e Zotit!

Atë natë, iu dhurua amaneti më i shtrenjtë dhe garancia e përjetshme e lidhjes së qiellit me tokën dhe anasjelltas; namazi i pesë kohëve ditore!
Atë natë, u vulos mirësia dhe u derdhën bekime pafund për Pejgamberin tonë dhe ymmetin islam, deri në ditëne kiametit!

Atë natë, teksa kthehej me pesë namazet e ditës, si rrugë e pambyllur drejt kërkimit të mëshirës dhe Dritës së Zotit në jetën tonë, fjalët e Krijuesit, ishin ngulitur thellë në zemrën e tij (a.s), do ua thoshte më pas edhe sahabëve, mbarë botës: “O Muhammed, këto janë pesë namaze, për çdo ditë dhe natë. Secili namaz do të shumëzohet me dhjetë, pra pesëdhjetë namaze…”[9]

Të dashurit e mi,

Në përfundim, më lejoni të kthehem, nga pikënisja e kësaj hytbeje. Atje nën hijen e pemëve, ku një burrë me fytyrë të dritshme, që as pluhuri, lodhja e mërzia, nuk ia largonin dot rrezatimin e bukurisë, me të cilën ishte gatuar krijimi i tij, lutej pa fund dhe priste…

Priste i bindur, në ato fjalë, që më pas do të përjetësoheshin në Kur’anin Famëlartë: “Zoti yt nuk të ka lënë, as nuk të ka përbuzur!”[10]

Ai burrë i madh, që “një vit më parë, fëmijët e Taifit, qenë rreshtuar në të dy anët e rrugës dhe me gurë në duar, qëllonin këmbët e tij (a.s), teksa largohej prej aty për në vendin e vet.

Sot, pas një viti, po i rreshtoheshin Pejgamberët (a.s), atje në Kuds, me dhjetra të dërguar, të cilët po e prisnin me gëzim dhe donin të faleshin pas tij…”[11]

Ai burrë i madh, ajo zemër e pakufijshme, ajo dritë e pashuar, ai zë i përbotshëm, ajo thirrje për gjithësinë, ajo lutje dorëzimi… Hz. Muhammedi (a.s), udhëtari i papërsëritshëm i Israsë dhe Miraxhit…

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë “Ebu Bekër”)
Shkodër, më 15 maj 2015

[1] Kur’ani, El-Isra: 1.
[2] Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi, nga Ebu Hurejra (r.a).
[3] Dr. Mervan Shejkhulerd, “Es-siretun-nebevijje”, botimi i parë, Damask, 2003, vëll. 1, f. 268, duke u bazuar në historinë e Ibn Hishamit.
[4] Muhammed El-Habesh, “Siretu Resulil-lah”, botimi i 6-të, Damask, 1996, f. 101.
[5] Transmetimi i Ibn Mesudit (r.a), si te Ibn Hishami, “Es-siretun-nebevijje”, botimi i 4-t, Bejrut, 1999, vëll. II, f. 30.
[6] Transmetimi i Ibn Mesudit (r.a).
[7] Transmetuar nga Imam Bukhariu, nga Enes ibn Malik (r.a) dhe Malik ibn Sa’sa’ (r.a).
[8] Es-Sejiid Ebul-Hasen Ali El-Haseni En-Nedvi, “Es-siretun-nebevijje”, botimi i 12-të, Damask, 2004, f. 218-219.
[9] Transmetuar nga Imam Bukhariu, nga Enes ibn Malik (r.a) dhe Malik ibn Sa’sa’ (r.a).
[10] Kur’ani, Ed-Duha: 3.
[11] Vehbi Sulejman Gavoçi, “Muhammedi alejhisselam – Jeta dhe vepra”, LOGOS-A, Shkup, 2011, f. 117.