“O Ahmed, ja ku është xhenneti, hyr në të!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut të Madhëruar, Krijuesit Fuqiplotë, i Cili urdhëron në Kur’anin Famëlartë: “E kur robët e Mi të pyesin ty për Mua, Unë jam afër, i përgjigjem lutjes, kur lutësi më lutet…”[1]

Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë të kësaj jete, Resulull-llahut (a.s), zotërisë tonë, Hz, Muhammedit (a.s), i cili thoshte se: “Duaja është ajka e adhurimit”[2]

Të nderuar vëllezër besimtarë,

Literatura islame e të gjitha kohërave është e mbushur me shembuj të gjallë, sesi lutja dhe përgjërimi, meditimet dhe përshpirtjet e ndryshme, kanë dëshmuar sesa e mrekullueshme është lidhja e njeriut me All-llahun dhe sesi dorëzimi i njeriut para duarve të Krijuesit, dhuron balsam shërimi për çdo brengë në jetë.

Ditët e njeriut të sotëm, përherë e më tepër, po mbushen me prekje të thata të një materializmi pa jetë, që vetëm e tërheq njeriun për ta zhveshur nga sekretet e shumta, me të cilat Zoti e ka zbukuruar qënien tonë si krijesat e Tij më të përsosura, duke lënë përherë një derë të pambyllur dhe një dritare të hapur, atë të lutjes, nëpërmjet të cilës e kemi përherë mundësinë e kthimit dhe reflektimit në jetë.

Sa i ngratë është ai që nuk lutet. Sa shumë padrejtësi i bën vetes kushdo që i privon asaj ëmbëlsinë e lutjes dhe begatitë e dorëzimit para duarve të Atij, që i ka dhënë jetë, që e ka në dorë dhe që në orbitën e kaderit të Tij sillet, shpesh edhe mohues e arrogant..!?

Ndërkohë, Zoti i botrave i drejtohet njeriut duke thënë: “A është Ai që i përgjigjet nevojtarit (atij që ka hall) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen e juve ju bën mbizotërues të tokës. A ka zot tjetër pos All-llahut? Jo, por ju shumë pak përkujtoni”[3]

Ndërsa Resulull-llahu (a.s), lutej pambarimisht, shpesh edhe duke u larguar nga kënaqësitë e kësaj bote, i drejtuar me kokën në sexhde, në ruku a me këndimet dhe lutjet e gjata në këmbë, në kërkim të balsamit shpirtëror e kënaqësisë së All-llahut në jetën e tij.

Sahabiu i nderuar Abdull-llah ibnush-Shikhir (r.a) tregon se një herë: “Erdha ta takoj Resulull-llahun (a.s) dhe e gjeta duke u falur, nga gjoksi i tij dëgjohej një zhurmë si uji që vlon në kazan”[4] Ibnul-Ethiri në “Xhamiul-usul” shpjegon se: “Kjo nënkupton frikën e Resulull-llahut gjatë namazit, që shkaktonte këtë zhurmë”[5]

Vëllezër besimtarë,

Secili prej nesh ka nevojë të kthehet me sinqeritet dhe përulësi nga Zoti nëpërmjet rrugëve të lutjes, ajo është derë garante, që asnjëherë nuk mbyllet, jo vetëm për besimtarin, por për krejt krijesat e Zotit. Ai është Zot Mëshirues, Falës, Pranues i pendimit, Mëshirëplotë!

All-llahu i Madhëruar thotë në Kur’an: [“Zoti juaj ka thënë: “Më thirrni Mua, Unë ju përgjigjem…”][6], që do të thotë se krejt ne jemi të ftuar të përfitojmë nga çdo moment i jetës për t’u lutur, sepse nuk i dihet jetës dhe nuk i dihet momentit të lutjes.

Transmetohet se sahabiu i nderuar Habib ibn Mesleme (r.a) u caktua udhëheqës i një ushtrie dhe kur po afrohej beteja, u tha ushtarëve: E kam dëgjuar Resulull-llahun (a.s) që thoshte: “Sa herë që një popull mblidhen dhe dikush prej tyre lutet dhe të tjerët bëjnë “Amin”, All-llahu do ju përgjigjet!” Pastaj, e falënderoi All-llahun, e lavdëroi Atë dhe u lut: “All-llahumme ruaje gjakun tonë dhe na jep shpërblimin e shehidëve!” E, teksa ndodhej në këtë gjendje lutjeje, komandanti i armikut u afrua pranë tyre, hyri në çadrën e Habibit (r.a) dhe u dorëzua pa luftë…[7]
T
ransmetohet nga Muhammed ibni Khuzejme se ka thënë: “Kur vdiq Ahmed ibn Hanbeli, unë isha në Aleksandri (Egjipt), u mërzita shumë. Atë natë e pashë Ahmed ibni Hanbelin në ëndërr, teksa ecte duke u krekosur. I Thashë: O Ebu Abdull-llah, çfarë është kjo ecje? Tha: Ecja e shërbëtorëve në Vendin e Paqes (në xhennet)! I thashë: Çfarë bëri All-llahu me ty? Tha: Më fali, më dha një kurorë, dy shapka të arta dhe më tha: “O Ahmed, ky është shpërblimi për thënien tënde se Kur’ani është Fjala Ime” Pastaj tha: “M’u lut, o Ahmed, me ato lutje që të kanë mbërritur nga Sufjan Theuriu, me të cilat më luteshe sa ishe në dunja!” Unë thashë: “O Zot i çdo gjëje, me madhninë Tënde ndaj çdo gjëje, më fal mua çdo gjë dhe mos më pyet për asgjë” Më tha: “O Ahmed, ja ku është xhenneti, hyr në të!” dhe unë hyra”[8]

Të nderuar vëllezër,

Ajo që dua nëpërmjet kësaj hytbeje, është të tërheq vëmendjen time dhe tuajën, për t’u kthyer nga Zoti dhe për të mos e bërë lutjen, temë të huaj në jetën tonë të përditshme.
Të gjithë ne kemi halle, shqetësime, na bëhet padrejtësi, na shkelen të drejtat, sulmohemi nga çdo cep. Muslimanët sot në botë kalojnë ditë të vështira, vriten, dhunohen, tallen e nënçmohen, por, asnjëherë nuk duhet me e mbyll derën e lutjes. Sepse siç kanë thënë: “Duaja është gjuha e mallit për të Dashurin”[9], e para duarve të Dashurit më të madh në jetë, zemra duhet dorëzuar e gjuha duhet të përkthejë brengat e zemrës, me bindje se duaja nuk ngelet pa përgjigje.

Ndërkohë, në hadithin kudsij, transmetohet se Resulull-llahu (a.s) ka thënë: “Kur kalon një e treta e parë e natës, All-llahu zbret në qiellin e kësaj bote dhe thotë: “A është dikush që kërkon falje? A ka ndonjë të penduar? A është dikush që kërkon diçka? A ka ndonjë që lutet?”, derisa të dalë agimi”[10]

Prandaj, ta shfrytëzojmë kohën dhe të mos neglizhojmë ndaj kësaj mirësie të madhe që na është dhënë, të lutemi dhe të kërkojmë nga Zoti ynë, që sheh dhe dëgjon, që njeh të fshehtat e zemrave dhe lëvizjet e krijesave. Ai i ka zemrat në dorë, i ndryshon si të dojë.

Në fund, më lejoni të sjell në vëmendjen tuaj një lutje të sinqertë zemre, përkthyer në një letër, shkruar nga një zonjë damaskene. Duaja e saj titullohet: “Letër drejtuar Atij që dua”.
Shkruan dhe lutet njëkohësisht: “Për Ty jetoj. Me Emrin Tënd rrugëtoj. Nga frymëzimi Yt marr lapsin në dorë. Nëse Ti largohesh prej meje, kazmat e jetës do të bien mbi mua. Gjaku do më ngrihet në damarë. Burimet e jetës do të thahen në trupin tim. Lapsi do më bjerë nga dora, letra të bardha do trashëgojë… O Zotëria im! Më ndihmo me përkrahjen Tënde hyjnore, zemrën t’ma ndriçojë, nga krahët të më heqë pluhurin e viteve. O më i dashuri i Dashur, që gjuha ime ka lutur.., më jep jetë, misionin tim ta përfundoj… Sepse unë nuk u dashurova pas kësaj jete, vetëm se për hir të Dashurisë. As e deshta vdekjen, vetëm se për të ruajtur Lidhjen! Ti je i Dashuri, kur i dashuri shkon…. Drita Jote mbuloftë mbarë gjithësinë!”[11]

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër
(Hytbe e mbajtur në xhaminë e lagjes Zogaj)
Shkodër, më 10 prill 2015

[1] Kur’ani, El-Bekare: 186.
[2] Transmetuar nga Tirmidhiu, nga Enes ibn Malik (r.a).
[3] Kur’ani, En-Neml: 62.
[4] Transmetohet nga Ebu Davudi, Tirmidhiu, Nesaiu, Ibn Khuzejme, Ibn Hibbani etj.
[5] El-Kadi Ijad, “Esh-Shifa”, botimi i parë, Damask-Bejrut, 2000, f. 190-191.
[6] Kur’ani, Gafir: 60.
[7] Nedhir Mektebi, “Safahatun mushrikatun min hajatis-sabikine”, botimi i tretë, Bejrut, 1996, f. 59-60.
[8] Ebul-Kasim Abdulkerim El-Kushejri, “Er-Risaletul-Kushejrijje”, botimi i tretë, Bejrut-Damask, 1997, f. 269.
[9] Ebul-Kasim Abdulkerim El-Kushejri, vep. e cit., f. 270.
[10] Transmetuar nga Muslimi dhe Ahmedi, nga Ebu Saidi dhe Ebu Hurejra (r.anhuma). Të shihet: Ebu Abdurrahman Kemal ibn Besjuni El-Ebjani El-Misri, “Mu’xhem el-ehadith el-kudsijje”, botimi i parë, Bejrut, 1993, f. 81.
[11] Me përshtatje, nga: Melek El-Hafidh, “Reejtull-Llah”, botimi i parë, Damask, 1994, f. 80-82.