“Le të heshtim para tij, le të dritësohemi me dritën e tij…”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut të Madhëruar, Krijuesit Fuqiplotë, i Cili urdhëron në Librin e Tij Famëlartë: “A nuk e studiojnë me vëmendje Kur'anin? Por jo, ata janë zemra që kanë drynat e vet!”[1]

Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta, ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë, të dashurit të zemrave tona, Hz. Muhammedit (a.s), i cili thoshte: “All-llahu, ka të përzgjedhur në mesin e njerëzve” I thanë: Kush janë ata, o i Dërguar i All-llahut? Tha (a.s): “Njerëzit e Kur’anit, janë të përzgjedhurit e All-llahut dhe të afruarit me të”[2], dmth: të dashurit e Tij.[3]

Të nderuar vëllezër besimtarë,

Më ka tërhequr vëmendjen një shënim anësor i dijetarit të shquar të botës islame, Shejkh Abdulfettah Ebu Guddeh (1336-1417 h.), në një prej librave të tij të shumtë, teksa përmend rastin e një hafizi turk të quajtur Muhammed Galib El-Istanbuli.

Thotë: “Hoxha i jonë Imam Muhammed Zahid El-Keutheri, rahmet pastë, në librin e tij: “Et-tahrirul-vexhiz fima jebtegihil-mustexhiz”, f. 42, në zinxhirin e hoxhallarëve të hoxhallarëve të tij muhadithë, tregon se Hafiz Muhammed Galib El-Istanbuli (ndërroi jetë në vitin 1286 h.), e kishte mësuar Kur’anin përmendësh në muajin Ramazan, teksa falej si imam në namazin e teravisë.

Në jetëshkrimin e tij, hoxha i jonë thotë: Hafiz Muhammed Galibi, i biri i Kadi Muhammed Emin El-Istanbulit, ndër dijetarët e spikatur në shkenca, me një kujtesë shembullore.

Në fillimet e tij u nis drejt një vendi, për të dhënë vasë në muajin e agjërimit, si zakoni i studentëve të dijes. Ditën e parë, pasi dha vasë dhe këshilla fetare, banorët e atij vendi u kënaqën prej tij dhe u pëlqeu vasi.

Por, ata e pyetën nëse ishte hafiz Kur’ani i mirë apo jo? U tha: Jo! I thanë: Atëherë, ti nuk bën për ne, me gjithë vasin e mirë që na dhe, sepse tradita e jonë është që në muajin e agjërimit ta falim teravinë me hatme Kur’ani! Ai heshti pak dhe u tha: Kjo është e thjeshtë. Ata e pranuan, duke menduar se ai ishte hafiz. E fali krejt teravinë me hatme të plotë, pa ju ngatërruar asnjë fjalë, duke mësuar çdo ditë një xhyz Kur’ani.

Pas bajramit, i tha drejtuesve të atij vendi: Nuk mjafton vetëm të më uroni sot, ju duhet të përgatitni edhe një ceremoni të hivzit të Kur’anit, sepse unë u bëra hafiz Kur’ani në mesin tuaj dhe dua që Kur’anin të ma dëgjojë një nga hafizët e mëdhenj!

Me këtë rast, ata zhvilluan një ceremoni të madhe. Ndërkohë, nga ai moment, kishte nisur të lindte dielli i mirësive të tij.”[4]

Nëpërmjet kësaj dëshmie interesante dua të shtroj një pyetje, që mendoj se ne si muslimanë duhet t’ia drejtojmë vetes (sidomos në këto ditë, kur informacioni deformues dhe përpjekjet për ta tjetërsuar mendimin e muslimanit të paformuar, ndaj fesë së tij, kanë arritur kulme befasuese): Sa vëmendje i kushtojmë Kur’anit, Fjalës së Zotit tonë, në jetën e përditshme? (Dhe këtu nënkuptoj jo vetëm mësimin e leximit, që ka vlerën e tij, por edhe kuptimin dhe zënien e mesazheve të tij, për t’i përkthyer në modele të jetuara e të dëshmuara çdo ditë)

Me fjalë të tjera, a nuk është me vend që secili prej nesh të reflektojë me shumë përgjegjësi rreth marrëdhënies që duhet të ketë muslimani me Librin e Zotit? Sepse, sikurse thoshte Shejkh Muhammed El-Gazali: “Qëndrimi i muslimanëve ndaj Kur’anit, me të cilin janë nderuar, nxit habi! Ka disa shekuj që thirrja e Kur’anit është ngurtësuar dhe mesazhi i Islamit është bërë si një lumë, rrjedha e të cilit është tharë…”[5]

Të nderuar vëllezër besimtarë,

Ka kohë, që në mesin e muslimanëve, është zbehur interesimi për ta lexuar me meditim dhe vullnet praktikimi, Kur’anin, Fjalën e Zotit të gjithësisë. Realiteti i përditshëm, është dëshmitar i heshtur, që nuk të lejon të thuash të kundërtën.

Sa për ilustrim: Ka kohë, që në mesin e popullatës tonë muslimane janë përhapur bestytni të ndryshme dhe forma shirku, që e largojnë njeriun nga adhurimi dhe besimi në Një Zot të Vetëm, që është thelbi i thirrjes kur’anore (“Thuaj: Ai, All-llahu është Një!”[6])!

Nuk ka nevojë muslimani të lutet as ndër gurë, as ndër varre, as të kërkojë mirësinë, nëpërmjet rrugëve ilegjitime në fenë e tij, që po i shohim sot të përhapura e të reklamuara, në shumë forma e mënyra.

Sa pijetore janë të përhapura në qytetet dhe fshatrat tonë, ku pjesa dërrmuese e popullatës është muslimane? Sa supermarkete, në të cilat muslimanët blejnë ditë pas dite ushqimet e tyre, ka mallra të pakontrolluara, produkte derri, alkool pa fund, ndërkohë, po të pyesim për një pjesë të mirë të pronarëve dhe tregtuesve në këto njësi tregtare, do të befasohemi kur të mësojmë se edhe ata janë muslimanë!?

Përditë e më shumë, në realitetet e vendit tonë, lakuriqësia dhe paturpësia (nëpërmjet mënyra të shumta), po reklamohen me të madhe në vendin tonë, ndërkohë thirrja e Kur’anit është shumë e qartë: “(Ky është) Libër i begatshëm, Ne ta shpallëm ty, që t'i studiojnë argumentet e tij dhe që të marrin mësim ata që kanë mend.”[7]

Përherë e më shumë, propaganda të shumta e të larmishme, nëpërmjet formave të ndryshme mediatike, po përpiqen ta shkëpusin Kur’anin dhe moralin e tij nga jeta e përditshme e muslimanëve. Aq sa, ajeti kur’anor: [E i dërguari tha: “O Zot im, vërtet populli im e konsideroi këtë Kur'an si (diç) të hedhur!”][8], duket më aktual se kurrë!

“Ndërkohë ymeti islam, nuk e di se në çfarë mënyre arriti të ndante leximin e Kur’anit, nga meditimi në ajetet e tij, saqë muslimani i sotëm e lexon Kur’anin thjeshtë “për bereqet”, siç i thonë!? A thua se përsëritja e fjalëve pa ndjerë kuptimet dhe pa kuptuar qëllimet, ka dobi a është vetë obkjektivi?!”[9]

Vëllezër besimtarë,

Të kthehemi nga Kur’ani, Libri i Zotit të gjithësisë, që përmban zgjidhjen, shërimin, modelin, shembujt më të përkryer, lajmet e së shkuarës dhe gabimet e paraardhësve tanë, shembullin e përkushtimit, durimin e largpamësve, urtësinë e të kaliturve nga eksperiencat e jetës, të nënshtruarve ndaj kaderit dhe të kënaqurve me Zotin e tyre!

Të kthehemi nga Kur’ani, pyetja e të cilit: “Nga po shkoni?”[10], duhet të na zgjojë nga hutimi i kohëve me prekje ateizmi, afetarizmi, tendencash islamofobike e prekjesh djallëzore, për t’u kthyer te thirrja e Zotit tonë, që na drejtohet me mirësinë e Tij: “O ju të cilët besuat, mos shkoni gjurmëve të djallit, pse kush ndjek gjurmët e djallit ai urdhëron për të shëmtuara dhe urrejtje, e sikur të mos ishte mirësia e All-llahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, askush prej jush nuk do të pastrohej kurrë (prej gjynaheve), por All-llahu e pastron atë që do Ai. All-llahu dëgjon e di.”[11]

Në fund të kësaj hytbeje,

Më lejoni të sjell në vëmendjen tuaj një thirrje të fortë besimi dhe arsyeje, nga një njeri i madh dhe një mendimtar i thelluar në detrat dhe sekretet e Kur’anit Famëlartë; Bediuzzeman Said Nursi, që thoshte: “Nëse ke një mënyrë për ta vrarë vdekjen dhe për të shuar zhdukjen e kësaj bote… Nëse ke një ilaç për eliminimin e paaftësisë dhe varfërisë nga njerëzimi… Dhe, një mënyrë për të mbyllur derën e varrit deri në përjetësi… Silli, pra dhe thuaji, do të dëgjoj dhe do të bindem! E, përndryshe, hesht! Sepse Kur’ani Famëlartë po lexon argumentet e krijesave në xhaminë e këtij universi të madh. Le të heshtim para tij, le të dritësohemi me dritën e tij, le të punojmë me udhëzimin e tij të urtë, derisa gjuhët tona të njomen me përmendjen dhe leximin e tij!”[12]

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër
(Hytbe e mbajtur në xhaminë e fshatit Trush)
Shkodër, më 6 mars 2015

[1] Kur’ani, Muhammed: 24.
[2] Transmetuar nga Nesaiu, Ibn Maxheh dhe Hakimi, nga Enesi (r.a).
[3] Abdull-llah Siraxhuddin, “Et-tekarrubu ilaLl-llah”, botimi i parë, Haleb, 1991, f. 75.
[4] Abdulfettah Ebu Guddeh, “El-ulemaul-uzzab”, botimi i gjashtë, Bejrut, 2008, f. 182-183.
[5] Muhammed El-Gazali, “Kejfe neteamelu meal-Kur’an”, botimi i parë, Mensura, 1992, f. 25.
[6] Kur’ani, Ihlas: 1.
[7] Kur’ani, Sad: 29.
[8] Kur’ani, El-Furkan: 30.
[9] Muhammed El-Gazali, vep. e cit., f. 27.
[10] Kur’ani, Et-Tekvir: 26.
[11] Kur’ani, En-Nur: 21.
[12] Bediuzzeman Said En-Nursi, “Kul-lijjatu Resailin-Nur”, vëllimi i parë: “El-Kelimat”, përkthyer në arabisht, nga turqishtja, nga prof. Ihsan Salihi, botimi i tretë, Stamboll, 1998, f. 30.