Myftinia Shkodër

Të nderuar imamë, hatibë, thirrës islamë, teologë, muezinë,
këshilltarë të xhamive të Myftinisë Shkodër, të pranishëm në këtë takim vjetor,

Boshti i Konferencës së sivjetshme sillet rreth personalitetit të imamit, si prijës, udhërrëfyes, thirrës drejt vlerave të harmonisë komunitare, studiues dhe hulumtues në rrethin e tij, përçues i mesazheve dhe vlerave më të spikatura të fesë dhe udhëzimit hyjnor.
           
Ndoshta, realitetet, shpesh të mjegullta, me të cilat përballet Thirrja Islame në vendin tonë, në rajon e përtej në mbarë botën dhe, roli elitar që duhet të kenë imamët dhe prijësit fetarë në këto realitete, u bënë një ndër shkaqet kryesore të kësaj përzgjedhje.
           
Gjatë leximeve, më tërhoqi vëmendjen ajeti 63 i sures “El-Maide”. E përmenda kalimthi edhe në hytben e xhumasë së djeshme: “E pse paria fetare (e krishterë dhe jehude) të mos i ndalin ata (njerëzit e kohës së tyre) nga thëniet e tyre të rreme dhe nga ngrënia e haramit (ryshfetit)! Sa punë e keqe është ajo (e parisë fetare)”.[1]

Dijetari i shquar tunizian, Et-Tahir Ibn Ashur (1879-1973) shpjegon se në këtë ajet kemi të bëjmë me një “kritikë për veprimin e parisë fetare, që lanë pas dore tërheqjen e vëmendjes dhe ndalimin e njerëzve nga thënia e gënjeshtrës dhe ushqimi me haram… kritikë për heshtjen e tyre në rrugën e ndryshimit të së keqes”.[2]

Me fjalë të tjera, të gjithë ne, shërbyes në rrugën e përhapjes së mësimeve dhe vlerave të fesë tonë islame, jemi të përfshirë relativisht në sekretet dhe kuptimet e këtij ajeti kur’anor. Nuk mund të shpëtojmë dot nga mirësia që ai rrezaton, në rrugën e ndreqjes së gabimeve dhe përsosjes së rrugëtimit drejt arritjes së qëllimeve të larta në shërbimet tona!
 
Të nderuar vëllezër imamë dhe këshilltarë,
 
Përherë e më shumë, ne kemi nevojë që në realitetet shqiptare të spikasë personaliteti i imamit, si shembull për t’u ndjekur, si burim dije, urtësie, kulture dhe shpirtmadhësie, që kupton kohën, vendin dhe individin dhe arrin të bëjë lidhjet e duhura ndërmjet tyre dhe argumenteve të fesë, në rrugën e tij drejt Thirrjes dhe suksesit në të.

Historiani i shquar islam sirian, Dr. Sheuki Ebu Khalil (1941-2010), teksa vendos dijetarët, thirrësit dhe imamët në peshoren e kohës dhe raportet e tyre me aktualitetin dhe vetë misionin e tyre, pyet: “Kush është njeriu i ditur? I dituri, në terminologjinë e Kur’anit dhe atë të Traditës Profetike, është kuptuesi i Librit të All-llahut, me vërtetësitë e tij, personi që vë në jetë dijen e tij, me qëllim përhapjen e saj, i larguari me zemër nga çdo gjë tjetër pos All-llahut, thirrësi me urtësi dhe këshillë të pjekur.

Ai është bashkuesi i shoqërisë dhe nxitësi i saj për një jetë më të mirë, thirrësi drejt largimit nga përçarja. Njeriu që ka mbledhur në vetvete një zemër që e përmend All-llahun, të pastër, të gjerë e të edukuar. Njeri me një mendje të gjerë e të madhe, që kupton kohën e tij dhe rrugët e shpëtimit.

Ai është i dituri me moralin e përkryer, të trupëzuar në të, që punon me këmbëngulje për ngulitjen e tij në zemrat e njerëzve, në shembullin e të Dërguarit (a.s).

Personi që i kujton njerëzit, kur hutohen, që u edukon nefsin, u zgjon vullnetet dhe afron zemrat e tyre…”[3]
 
Realitetet e sotme shqiptare dhe ato globale, kanë përherë e më shumë nevojë për prijës të dalluar fetarë, larg mendësive të ngurta, interpretimeve të cunguara, të thata e jooptimiste për jetën, të sotmen dhe të ardhmen; e afërt a të largët.

Kemi nevojë të ngulitet në mendjen e atyre që duan të ndërtojnë dhe të bashkojnë duart drejt qëllimeve të larta të Thirrjes së pastër Islame, këndvështrimi i goditur dhe largpamës i njërit prej thirrësve më të mëdhenj të kohës tonë, egjiptianit Shejkh Muhammed El-Gazali (1917-1996), i cili mendonte se: “Thirrësi, pa një mendje shkencore dhe pa një kuptim të paralelizmave në mes feve dhe njohjen e asaj që kanë të tjerët; jahudi qofshin, të krishterë a budistë. Pa njohjen e shkollave të mendimit bashkëkohor dhe largimit nga konflikti rreth formave dhe çështjeve dytësore, si dhe prezantimi i vërtetësive të Islamit në mënyrë logjike, që e pranon njeriu perëndimor. Me fjalë të tjera: “sitja e njohurive para prezantimit të tyre” dhe kthimi te burimet e kulturës origjinale islame… Pa tërë këto që thashë, thirrësi nuk mund të ketë sukses në misionin e tij!”[4]

Sepse, sikur thotë edukatori i afirmuar dhe thirrësi i suksesshëm damasken, Shejkh Rexheb Dib (1930 – jeton në Damask): “Thirrësi duhet të jetë në nivel të përgjegjësive të tij dhe të ketë një përgatitje të denjë për madhështinë e përgjegjësisë së vendosur mbi supet e tij!”[5]
 
Të dashur dhe të nderuar vëllezër,
 
Më lejoni, që në mbyllje të kësaj fjale, t’ju kujtoj një ndër shkaqet e dhimbshme, që çuan Evropën drejt afetarizmit dhe laicizmit, siç e përshkruan dijetari i madh i shekullit të shkuar, indiani Ebul-Hasen Ali El-Husejni En-Nedvi (1914-1999), në kryeveprën e tij: “Çfarë humbi bota nga dekadenca e muslimanëve”.

Shkruan: “Por, një ndër gabimet më të mëdha të klerikëve në Evropë dhe ndër krimet e tyre ndaj vetvetes dhe fesë që përfaqësonin, është se ata futën në librat e tyre të shenjtë fetarë, njohuri njerëzore të padiskutueshme për kohën, në histori, gjeografi dhe njohuritë e natyrës. Ndoshta, se ky ishte kulmi i asaj që ishte arritur në kohën e tyre.., por, nuk ishte kulmi i arritjes së dijes njerëzore!? Nëse ato ishin arritjet kulmore të asaj kohe, kjo nuk do të thotë se ato arritje nuk do të ndryshonin, sepse zbulimet njerëzore janë të prirura drejt rritjes progresive. Kështu, kushdo që ndërton fenë mbi këto arritje, ka ndërtuar një kështjellë mbi një dunë rëre!

Ndoshta, ata vepruan kështu me një dëshirë të mirë, por ky veprim ishte krimi i tyre më i madh ndaj vetes dhe ndaj fesë! Ishte shkak i një përplasje të fortë ndërmejt shkencës dhe fesë, që përfundoi me humbjen e fesë. I asaj feje të përzier me dijen njerëzore, që përmban edhe të vërteta edhe jo, edhe pastërti edhe fallcitete!

Ishte një humbje e rëndë, në të cilën klerikët ranë dhe nuk u ngritën më. Dhe, më keq se kaq, është fakti se pas kësaj, Evropa u bë afetare, laike!”[6]
 
Në përfundim, më lejoni të citoj burrin e madh dhe të urtë, boshnjakun Alija Izetbegoviç (1925-2003), i cili, në fjalimin e tij para Konferencës së Organizatës së Vendeve Islame, zhvilluar në Teheran, më 11 dhjetor 1997, ndër të tjera tha: “Kërkoj ndjesë që do të jem kaq i hapur. Gënjeshtrat e bukura nuk ndihmojnë, ndërsa të vërtetat e hidhura mund të jenë shëruese. … Islami është më i miri – kjo është e vërtetë, por ne nuk jemi më të mirët. Këto janë dy gjëra të ndryshme, të cilat shpesh i zëvendësojmë”.[7]
 
All-llahu na ndihmoftë dhe na e bëftë rrugën dritë, sepse ajo është e gjatë dhe, sihariqet e të parëve tanë, se “ky shekull, është shekulli i Islamit”, siç vazhdimisht e thoshte dijetari i thellë dhe thirrësi i sukseshëm botëror, Shejkh Ahmed Keftaro (1914-2004), është sihariq që kërkon njerëz sakrifikues, në nivelin e përgjegjësisë!
 
Konferencës i uroj suksese, referuesve mbarësi dhe ju dëshiroj çdo të mirë!

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

[1] Kur’ani, El-Maide: 63. (Përkthimi i kuptimeve në gjuhën shqipe nga H. Sherif Ahmeti, me një përshtatje të lehtë).
[2] Et-Tahir Ibn Ashur, “Et-Tahrir vet-Tenvir”, ribotim, Bejrut, 2000, vëll. i 5- të, f. 145.
[3] Dr. Sheuki Ebu Khalil, “Me dajja’al-Kur’an?”, botimi i katërt, Damask, 1998, f. 65.
[4] Dr. Abdulhalim Uvejs, “Esh-Shejkh Muhammed El-Gazali, tarikhuhu ve xhuhuduhu ve arauhu”, botimi i parë, Damask, 2000, f. 52.
[5] Shejkh Rexheb Dib, “Iddetud-duat”, botimi i parë, Damask, 2000, f. 65.
[6] Ebul-Hasen Ali El-Husejni En-Nedvi, vep. e cit., botimi i parë, Damask, 1999, f. 189.
[7] Alija Izetbegoviç, “Kujtime”, Prishtinë, 2008, f. 410-411.

 

---