“Nga gjumërat e vdekjes zgjohu, pra!”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut Fuqiplotë, i Cili urdhëron në Librin e Tij, Kur’anin Famëlartë: “Ti (Muhammed) thirr për në rrugën e Zotit tënd me urtësi e këshillë të mirë dhe polemizo me ata (kundërshtarët) me atë mënyrë që është më e mira. Zoti yt është Ai që e di më së miri atë që është larguar nga rruga e Tij dhe Ai di më së miri për të udhëzuarit.”[1]

Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta, ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë, Zotërisë së bijve të Ademit, Hz. Muhammedit (a.s), i cili thoshte: “Përhapni për mua qoftë edhe një fjalë…”[2]

Të nderuar vëllezër dhe motra muslimanë,

Gjatë leximeve të ditëve të fundit, më tërhoqi vëmendjen konstatimi dhe sihariqi i njërit prej dijetarëve më të shquar dhe thirrësve më të spikatur të kohës tonë, Shejkh Ahmed Keftaro (1914-2004) pas një bashkëbisedimi me një gazetare hollandeze, e cila kishte përqafuar Islamin dhe ishte bërë një ndër thirrëset e afirmuara islame në Hollandë. Thotë: “Unë jam i bindur (më shumë se vetë qëndrueshmëria e maleve) se nëse ne do të përgatisim për çdo vend evropian pesëdhjetë edukatorë islamë, thirrës me cilësitë kur’anore, të cilët do ta prezantojnë Islamin me fjalë dhe me vepra, me sjellje dhe me moral, do të realizojmë një revolucion botëror njerëzor drejt Islamit, madje do t’i bënim mbarë botës shërbimin më të mirë dhe mirësinë më të përkryer!”[3]

Po të shohim sot, në realitetet, me të cilat po përballet feja e jonë dhe personaliteti i ymetit islam në botë, rreth 50 vite pas këtij sihariqi të dhënë nga dijetari i shquar sirian, do të shohim se Islami jo vetëm që ka mbërritur në dyert e çdo vendi evropian, por ai po përhapet dhe po kthehet në një model të pazbuluar ende si duhet për shoqëri të tëra, që kanë dekada (ndoshta edhe shekuj), që rropaten në krahët e mendimeve, ideologjive dhe kulturave të ndryshme, që e kanë çuar Evropën të jetë nevojtare për balsamin e mësimeve dhe udhëzimit islam.

Të nderuar vëllezër dhe motra besimtarë,

Në Kur’anin Famëlartë, të gjithë ne jemi të ftuar për të kryer amanetin e Thirrjes Islame, në jetën e përditshme. All-llahu (xh.sh) thotë: “Nga ju le të jetë grup që thërret në atë që është e dobishme, urdhëron për punë të mbara dhe ndalon nga e keqja. Të tillët janë ata të shpëtuarit”.[4] Ndërkohë në suren “El-Maide”, Zoti kritikon neglizhencën e parisë fetare të popujve të shkuar, kur thotë: “E pse paria fetare (e krishterë dhe jehude) të mos i ndalin ata nga thëniet e tyre të rreme dhe nga ngrënia e haramit (ryshfetit)! Sa punë e keqe është ajo (e parisë fetare)”[5], dmth: “kritikë për veprimin e parisë fetare, që lanë pas dore tërheqjen e vëmendjes dhe ndalimin e njerëzve nga thënia e gënjeshtrës dhe ushqimi me haram… kritikë për heshtjen e tyre në rrugën e ndryshimit të së keqes”.[6]

Pra, secili prej nesh, jemi të ftuar të kryejmë me përgjegjësi të madhe amanetin e përhapjes së vlerave të fesë tonë, duke mos neglizhuar asnjë situatë a mundësi që na jepet në jetë.

Nëse nuk mundesh ta kryesh këtë amanet të shtrenjtë e të shenjtë me gjuhën tënde, blej një libër dhe dhuroja një komshiu, një të afërmi. Përhap dituri! Kur të dalësh nga xhamia, blej një revistë, një gazetë, një broshurë a një përmbledhje me hadithe; lexoji në shtëpi me familjen tënde. Mos lejo që errësira e neglizhencës ndaj mësimeve të fesë të dominojë mbi vullnetin e afrimit me Zotin dhe dritësimin e realiteteve sipas udhëzimit të Tij!

Diskuto me njerëzit e tu të afërm, me shoqërinë tënde. Bëje fenë tënde, objekt komunikimi të zakonshëm, pa komplekse. Gjallërojini bisedat dhe takimet e përditshme me shpirtin e fesë dhe vlerat e besimit, sepse njeriu nuk duhet të ketë ndrojtje, as të turpërohet për të përmendur Zotin a për të përhapur fjalën e Tij, kudo që të jetë! Muslimani nuk duhet të turpërohet e të ndjehet jo rehat për të përmendur fenë e tij dhe dëshmimin e saj publikisht!

Kam lexuar një transmetim, ku thuhet se në një rast, Hz. Aliu (r.a) mbajti një hytbe, ku ndër të tjera tha: “O ju njerëz, ata që ishin para jush u shkatërruan për shkak të veprimit të gjynaheve, por edhe sepse paria fetare nuk ua tërhoqi vëmendjen. E, kur u zhytën në gjynahe, u shkatërruan nga ndëshkimi hyjnor. Prandaj, urdhëroni për të mirë dhe ndalojeni të keqen, para se të zbresë ndër ju, ai që zbriti ndër ta! Dhe, dijeni se urdhërimi për të mirë dhe ndalimi nga e keqja, nuk jua ndalon rizkun, as jua afron exhelin!”[7]

Ne shqiptarët i kemi të qarta argumentet e Zotit në raport me neglizhencën ndaj mësimeve të fesë tonë. Ka mbi 100 vite, që në trojet tona bëhen përpjekje nga më të ndryshmet, nëpërmjet misionarëve të së keqes në mesin tonë, për ta çrrënjosur Islamin nga zemrat dhe shpirti i shqiptarëve. Sa e sa propaganda, konferenca, vizita nga të huaj, deklarata e shkrimi, emisione e libra… Bombardim i përditshëm, në të gjitha format, vetëm e vetëm për ta zbutur ndikimin e Islamit, për ta eliminuar ndikimin e tij, për ta pastruar boshtin e identitetit të shqiptarit nga prekja islame!? Përse?

A nuk e kemi për detyrë të pyesim: Ku është Islami sot? Ose, më mirë thuaj: Ku janë muslimanët sot? Ku është Thirrja Islame? Çfarë borxhi i kemi njerëzve-karnevalë në realitetet shqiptare, që abuzojnë me lirinë e fjalës, duke përbaltur botëkuptimin islam, vlerat islame, Librin tonë të shenjtë, Resulull-llahun (a.s), trashëgiminë e pastër të brezave të shkuar muslimanë?!

Ndërkohë, çdo ditë pyete veten: Çfarë kam bërë për fenë time islame, sot? Deri kur do të
na duhet të heshtim, përpara këtij poshtërimi botëror që po i bëhet ymetit islam, si kurrë më parë, në emër të pranverave, që janë kthyer në dimra të acartë, në emër të demokracive, që po kthehen në fashizëm e shkatërrim?!

Flasin sot për terrorizmin, ekstremizmin, fanatizmin e verbër, injorancën e të ngjashme. Flisni, me të madhe, flisni, por mos na përfshini ne muslimanëve në këto tematika, sepse nuk kemi lidhje me asnjërën prej tyre!

Po, në kuadrin e bashkëpunimeve të dobishme, ne mund të japim zgjidhjet tona për shërimin e shoqërive dhe botës nga këto lëngata të krijuara, jo prej nesh, që fatkeqësisht kanë prekur edhe individë dhe shoqëri islame, si epidemi vrastare!

Nuk mund të kemi lidhje me shpikjet e kolonizatorëve të botës islame dhe arabe, sot, pas shumë dekadash, nga sulmet e tyre barbare! Nuk mund të kemi lidhje me mbështetjen servile dhe hileqare të ish-kolonizatorëve të botës arabe, ndaj destabilizimit të kësaj bote të hutuar, me qëllim rizhvatjen e tokave dhe pasurive!?

Prandaj, sot, më shumë se kurrë, kemi nevojë të ftojmë drejt vlerave të fesë tonë, sepse: “Islami e edukon individin, e bën të kuptojë vetveten dhe e disiplinon njerzillëkun e tij. Njëkohësisht, organizmat islame e edukojnë shoqërinë, duke mbrojtur drejtësinë, që duhet të qarkullojë në mesin e individëve të saj”[8]

Të nderuar vëllezër dhe motra besimtarë,

Në përfundim të kësaj hytbeje, m’u kujtua tabela e madhe, në dalje të safallekut të xhamisë së sahabiut të nderuar Ebu Ejjub El-Ensari, në Stamboll. E kam fotografuar. Në mesin e rreshtave të saj, ndër të tjera shënohen edhe këto të dhëna historike të marra nga libri i famshëm: “Usdul-gabe fi ma’rifetis-sahabe”[9], të Ibnul-Ethirit: “Ebu Ejjubi ndërroi jetë në vitin 52 hixhri (viti 674). Ishte pjesë e ushtrisë së Jezid ibni Muavijes, në rrethimin e Kostandinopojës, kur u sëmur. Jezidi erdhi ta vizitonte dhe iu drejtua me këto fjalë: “A ke gjë nevojë?” Ia ktheu: “Kam nevojë, që nëse vdes, hip në kal dhe vrapo në tokën e armikut, ku të gjesh një vend, më varros”… “që të dëgjonte zhurmën e patkonjve të kuajve të muslimanëve, mbi varrin e tij, që të kuptonte se ata e arritën qëllimin e tyre; triumfin dhe fitoren”.[10]

Asokohe, në vitin 674, kur Ebu Ejjubi (r.a) ndërroi jetë, ishte 101 vjeç. Ndërkohë, triumfi i Kostandinopojës erdhi ditën e martë[11], më 29 maj 1453, pas 779 vitesh nga ajo dëshirë e fundit e sahabiut të moshuar, në rrugën e përhapjes së Dritës Islame…

Prandaj duhet të zgjohemi e të mos ndikohemi nga asnjë faktor pengues a turbullues në rrugën tonë drejt gjallërimit të realiteteve tona me frymën e besimit dhe fesë tonë të pastër islame. Tamam siç thoshte Mehmet Akif Ersoj:

“Pa shih me qafë përkulur kush po qan?
E drejta për të jetuar, e jotja, o musliman!
Shpëtoje atë të pashpresë për hir të Zotit,
Nga gjumërat e vdekjes zgjohu, pra!”[12]

Vel-hamdu lil-lahi rabbil-alemín.

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër
(Hytbe e mbajtur në xhaminë e Parrucës)
Shkodër, më 20 shkurt 2015

[1] Kur’ani, En-Nahl: 125. (Përkthimi i kuptimeve në gjuhën shqipe nga H. Sherif Ahmeti).
[2] Transmetuar nga Imam Bukhariu, nga Abdull-llah ibn Omer (r.a).
[3] Shejkh Ahmed Keftaro, “Min hedjil-Kur’an”, përgatitur për botim nga Zahir Ebu Davud, Damask, pa vit botimi, f. 65-66. (Në fund të shkrimit me titull: “Islami vërshon drejt Evropës”, që mban shënimin: “Ligjëratë e mbajtur më 4.1.1961”).
[4] Kur’ani, Ali Imran: 104.
[5] Kur’ani, El-Maide: 63. (Përkthimi i kuptimeve në gjuhën shqipe nga H. Sherif Ahmeti, me një përshtatje të lehtë).
[6] Et-Tahir Ibn Ashur, “Et-Tahrir vet-Tenvir”, ribotim, Bejrut, 2000, vëll. i 5- të, f. 145.
[7] Shejkh Rexheb Dib, “Iddetud-duat”, botimi I parë, Damask, 2000, f. 47.
[8] Dr. Muhammed Said Ramadan El-Buti dhe Dr. Tajjib Tizini, “El-Islam vel-asr tehaddijjatun ve afak”, botimi i parë, Damask, 1998, f. 26.
[9] Vepër biografike voluminoze, që trajton jetën dhe personalitetin e një numri të madh prej sahabëve të Resulull-llahut (a.s).
[10] Khalid Muhammed Khalid, “Rixhalun hauler-Resul”, pa vend e vit botimi, f. 407.
[11] Për këtë, e marta, nuk mund të jetë kurrë ditë tersi.
[12] Mehmet Akif Ersoj, “Fletët”, Shkup, LOGOS-A, 2006, f. 363.