“Pastaj, nga ata erdhën breza, që thonin atë që nuk e vepronin…”

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Zotit të Vetëm të gjithësisë, i Cili e krijoi njeriun në formën më të bukur, e pajisi me mendje dhe e udhëzoi mendjen me anë të dërgesave profetike dhe shpalljeve hyjnore.

Salavatet dhe selamet më të përzemërta, ia dërgojmë sot në këtë ditë dhe në çdo ditë zotërisë tonë, Hz. Muhammedit (a.s), i cili thoshte: “Cilido popull, në mesin e të cilit veprohen veprat e ndaluara, të cilat kanë mundësi t’i ndryshojnë dhe nuk i ndryshojnë, do t’i përfshijë All-llahu me një ndëshkim”.[1]

Të nderuar vëllezër dhe motra,

Realitetet, me të cilat përballet sot bota e jonë në përgjithësi dhe, shoqëria e jonë islame në veçanti, i përngjet një labirinthi të errët, ku njeriu hyn dhe ngelet peng i hutimit, i humbjes së kohës, i dështimit dhe i moskonkurimit për të arritur më të mirën në jetë, duke e jetuar atë sipas udhërrëfimit hyjnor, me të cilin Zoti e ka begatuar jetën tonë.

Shoqëria e jonë islame sot, po përballet me tendencat e asimilimit, tjetërsimit, ndryshimit të identitetit, ndryshimit të kulturës dhe çrrënjosjes së vlerave islame, me të cilat të parët tanë jetuan në paqe, harmoni dhe begati, me natyrën, me njeriun (cilindo njeri), me veten (duke dëshmuar paqen e brendshme me Zotin) dhe gjithçka përreth.

Dekadat e fundit, po bëhen përherë e më shumë më të egra me muslimanin shqiptar, atë evropian dhe në mbarë botën, duke i ofruar atij modele dhe shembuj, që nuk janë as mund të jenë bashkudhëtarë me botën e tij, me shpirtin e besimit dhe vlerat e Islamit.

Ditë pas dite, shoqëria e jonë islame, po përballet me një propagandë sa të fshehur aq të dukshme, në thelbin e së cilës është frika nga Islami dhe tendenca për ta paraqitur atë si një fenomen keqbërës e të kobshëm, që për shekuj e paska ngërthyer për fyti shqiptarin, duke ia marrë frymën atij, duke ia zbehur forcën dhe dritën e shpirtit. Por, kjo nuk është e vërtetë! Është qesharake!

Ditë pa dite, po dëgjojmë thirrje patetike dhe analiza plot patos, në të cilat flitet rreth dëmeve që Islami i ka sjellë popullit tonë, kombit tonë dhe rrezikut të madh që i kanoset kontinentit tonë nga vërshimi i tij drejt zemrës së Evropës së lashtë!?

Karshi kësaj fushate të vjetër, sa vjetërsia e jetës mbi tokë dhe sa lashtësia e thirrjeve profetike dhe dërgesave hyjnore, individit musliman në shoqërinë tonë, në parantezë, secilit prej nesh, i del për detyrë, që të kontrollojë veten e tij, ta marrë për dore drejt udhëzimit dhe më pas të kalojë tek tjetri, me këshillë dhe urtësi, në rrugën e rregullimit të asaj që është prishur dhe që ka për tendencë të degradojë në tjetërsim.

Këtë ndërmarrje besimi dhe udhëzimi, secili ta bëjë siç thotë Imam Gazaliu: [Transmetohet se All-llahu i Madhëruar i shpalli Hz. Isait (a.s): “O Isa, këshilloje nefsin tënd, nëse ai e pranon këshillën, këshillo edhe njerëzit, përndryshe, të kesh turp prej Meje!”][2]

Të nderuar vëllezër dhe motra,

Përhapja në masë në realitetet shqiptare e alkoolit, trashëgimi i veseve më negative nga periudha e ateizmit, si: gënjeshtra, mashtrimi, prerja në besë, smira, përgojimi në masë, egoizimi i sëmurë, sharja me shenjtëritë e fesë (për fat të keq akoma vazhdojmë të dëgjojmë aty-këtu), betimi në krijesat e Zotit, jo në Madhninë e Tij, kopracia, imoraliteti, zhveshja e femrës në emër të modave dhe etiketave të kohës, mosfalja e namazit, mosagjërimi, mosleximi i Kur’anit, mosmësimi i dijeve elementare të fesë, mosthellimi në dije e shkencë, privimi nga dhënia e zekatit, mosbërja e dhikrit në formë të përditshme (në shtëpi, xhami, punë etj.), zbrazja e shtëpive nga salavati, tehexhudi, namazi i natës e lutjet në sexhde, ndalimi i fëmijëve për të ndjekur mësimet e besimit a shfaqjes së etiketës islame dhe moralit të përkushtimit, kamata, rushfetet etj, janë një alarm i madh për besimtarët, për krejt shoqërinë tonë!

Ato janë një ftesë për të kthyer vëmendjen drejt një urdhërese të hershme islame, të zbritur në Kur’an, të porositur nga Resulull-llahu (a.s), të zbatuar nga sahabët dhe brezat pas tyre, shekull pas shekulli: Urdhërimi për të mirë dhe ndalimi i të keqes në jetë!

Në Kur’anin Famëlartë, Zoti urdhëron: “(O Muhammed) Merre të lehtën, urdhëro për mirë dhe largohu prej të padijshmëve.”[3] Poashtu urdhëron: “Nga ju le të jetë një grup që thërret në atë që është e dobishme, që urdhëron për punë të mbara dhe ndalon nga e keqja. Të tillët janë ata të shpëtuarit.”[4]

Në komentimin e këtij ajeti, Imam Razi në tefsirin e tij, tërheq vëmendjen, se: “Pjesa: “Nga ju le të jetë një grup”, nuk ka për qëllim veçimin e një grupi të caktuar, për dy arsye: E para: sepse All-llahu ia ka obliguar krejt ymetit urdhërimin për mirë dhe ndalimin e të keqes, në ajetin 110 të sures Ali Imran, ku thotë: “Ju jeni populli më i dobishëm, i ardhur për të mirën e njerëzve, urdhëroni për mirë, ndaloni nga veprat e këqija dhe besoni në All-llahun”. Së dyti: Çdo i ngarkuar me obligueshmëritë e adhurimeve (mukelef), e ka për detyrë të urdhërojë për të mirë dhe të ndalojë nga e keqja, me dorën e tij, me gjuhën e tij ose me zemrën e tij, sikurse secili e ka për detyrë të largojë të keqen nga vetja. Nëse është kështu, themi se: kuptimi i këtij ajeti është: Bëhuni thirrës drejt të mirës, duke urdhëruar për të mirë dhe duke ndaluar të keqen…”[5]

All-llahu i Madhëruar i ka cilësuar besimtarët, si njerëz që janë pranë njëri-tjetrit, të dashur në mes vete, të lidhur me mirësitë e besimit, në mbrojtje të kësaj shoqërie të lartë besimi, sipas kuptimeve të ajetit 71 të sures Teube, ku thotë: “Besimtarët dhe besimtaret janë të dashur për njëri-tjetrin, urdhërojnë për të mirë, ndalojnë nga e keqja, e falin namazin dhe japin zekatin, respektojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij. Të tillët do t'i mëshirojë All-llahu.”[6]

Ndërsa Resulull-llahu (a.s), thoshte: “Çdo profeti, që All-llahu ka dërguar në ymetin përkatës, para meje, i ka dhënë nga ai popull përkrahës dhe shokë, që ndiqnin traditën e tij dhe e zbatonin fjalën e tij. Pastaj, nga ata erdhën breza, që thonin atë që nuk e vepronin dhe që vepronin atë për të cilën nuk urdhëroheshin. Kushdo që i ndalon ata me dorën e tij, është besimtar! Kushdo që i ndalon ata me gjuhën e tij, është besimtar! Kushdo që i ndalon ata me zemrën e tij, është besimtar! E pas kësaj, nuk mbetet më as sa një kokërr meli, besim!”[7]

Po, të dashur vëllezër dhe motra, sepse sikurse kanë thënë edhe dijetarët tanë: “kur muslimanët e lanë pas dore këtë obligim dhe e neglizhuan zbatimin dhe përkujdesjen ndaj tij, u kushtoi përçmim e nënshtrim, humbje dhe devijim. U zvogëluan në sytë e të huajve dhe u sulmuan në shtëpitë e tyre! Popujt u vërsulën drejt tyre si egërsira drejt kafshatës së saj të lehtë e të njomë për dhëmbët!”[8]

Prandaj, detyra e secilit është të jetë i vëmendshëm në respektimin e fesë së All-llahut, në veten e tij, në familjen e tij, në fëmijët e tij, në shoqërinë e tij, duke vlerësuar urdhëresat me zbatimin e tyre dhe duke iu nënshtruar Zotit në ndalesat e Tij, duke u larguar dhe distancuar prej tyre!

Zoti na faltë e na udhëzoftë dhe mos e bëftë asnjerin prej nesh “të vdekur në mesin e të gjallëve”, për të cilin, kur u pyet sahabiu i nderuar Hudhejfe ibnul-Jemani (r.a), tha: “Ai që nuk e ndalon të keqen, as me dorën e tij, as me gjuhën e tij dhe as me zemrën e tij!”[9]

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e Dërgutit)
Shkodër, më 23 janar 2015

[1] Transmetuar nga Ebu Davudi, nga Ebu Bekri (r.a).
[2] Imam Ebu Hamid El-Gazali, “Ihjau Ulumiddin”, botimi i parë, Bejrut, 2000, vëll. II, fq. 384.
[3] Kur’ani, El-A’rafë: 199.
[4] Kur’ani, Ali Imran: 104.
[5] Imam Fehrudin Razi, “Et-Tefsirul-Kebir”, botimi i parë, Bejrut, 1990, vëll. VIII- të, fq. 145.
[6] Kur’ani, Et-Teube: 71.
[7] Transmetuar nga Imam Muslimi, nga Abdullah ibni Mes’udi (r.a).
[8] Dr. Mahmud Akkam, “Sebilul-ma’ruf”, botimi i parë, Haleb, 1996, fq. 14.
[9] Imam Ebu Hamid El-Gazali, vep. e cit., fq. 383.