“Nuk ka zot tjetër pos All-llahut”!

Të gjitha falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë Zotit të Vetëm dhe të Pashoq, Krijuesit të gjithësisë, i Cili e krijoi njeriun në formën më të përsosur dhe i dhuroi atij mendjen, më të mrekullueshmen dhunti.

Salavatet dhe përshëndetjet më të përzemërta ia dërgojmë sot në këtë ditë, dhe në çdo ditë, zotërisë tonë, Hz. Muhammedit (a.s), që u dërgua mëshirë dhe butësi për mbarë krijesat: “Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj, atij i vie rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i rrugës së drejtë për ju, është i ndijshëm dhe i mëshirshëm për besimtarët”.[1]

Selamet e dashnisë tonë ia dërgojmë Hz. Muhammedit (a.s), që na paralajmëronte se: “Po afrohet koha që popujt të vërsulen drejt jush nga çdo cep, si egërsirat drejt ushqimit të tyre…”[2] duke na bërë të kuptojmë se realitetet e sotme, janë thjeshtë reflektime të largimit tonë nga origjina e besimit dhe praktikës së tij.

Të nderuar vëllezër dhe motra,

Në realitete të ndryshme, kur njeriu bie në dilemë, nga situata konfuze, që krijohen para syve të tij, ose në raste kur ai përballet me ofendime, sharje, mallkime e lëndime, në hak të fesë së tij dhe familjes së tij të madhe islame në mbarë botën, lypset një tërheqje në paqe drejt zemrës.

Kjo tërheqje, shërben që njeriu të pyes veten: A jam unë ky që thonë? A është kjo feja ime? A është ky realitet dhe këto ofendime, realisht korrekte në hakun tim si musliman i vetëdijshëm për fenë dhe shpirtin e saj dhe të vetë fesë sime? A jam unë i urdhëruar të vras njerëz që mendojnë ndryshe nga unë, që besojnë ndryshe nga unë, që nga padija mund edhe të tejkalojnë disa kufij të shenjtë për mua, në një shoqëri multikonfesionale dhe multikulturore, që drejtohet nga ligje të caktuara dhe kuvendohet nga një rend konkret? A jam unë dhunues, fytyrë mrrolur, mallkues, ofendues? A kam unë të drejtë të reagoj ndaj padrejtësive në hakun tim dhe asaj që unë besoj dhe si duhet të reagoj?

Në këtë vorbull pyetjesh dhe dilemash (a të ngjashme me to), sidomos në këto ditë, kur mbarë bota dënon me të drejtë aktet terroriste të vrasjeve me gjakftohtësi të një redaksie të tërë gazetarësh (pa marrë parasysh modelin që ata kishin vendosur të ndiqnin në profesionin e tyre dhe përtej bindjes (kjo është një temë debati në vete), fetarizmit a afetarizmit të tyre. Përtej analizave të holla, mendimeve, ideve a komenteve lidhur me ngjarjen, shkaqet, nxitjen a pasojat e saj), muslimani duhet të ndal pak hovin e ditës, të ulet dhe të qetësohet.

Në një reflektim të denjë për personalitetin e tij, të çojë ndër mend transmetimin e sahabiut të nderuar Sheddad ibn Aus (r.a), thotë: Ishim tek i Dërguari i All-llahut (a.s), kur tha: “A ka ndonjë të huaj në mesin tuaj?” Thamë: Jo, o i Dërguar i All-llahut! Atëherë, urdhëroi që të mbyllej dera dhe tha: “Ngrini duart dhe thoni: La ilahe il-lall-llah!” Ne i ngritëm duart për disa momente, pastaj i Dërguari i All-llahut e uli dorën e tij dhe tha: “All-llahumme, Ti më ke dërguar mua me këtë fjalë, më ke urdhëruar ta përhap atë dhe më ke premtuar për të, xhennetin. Ti nuk e thyen premtimin!” Pastaj tha: “Sihariq për ju, All-llahu ju ka falur!”[3]

Të nderuar vëllezër besimtarë,

Në momente të caktuara, njeriu duhet të rikthehet në forcën e fshehur të besimit, atë që qëndron në burim të zemrës dhe shpirtit të tij, që teksa ai përpëlitet në duart e sprovave dhe dilemave të kohës, një zë i fortë dhe i pastër nga brenda i thërret: “Ti je musliman, je krenar para krejt botës me besimin dhe fenë tënde, me kulturën dhe modelin tënd qytetar! Ti je ndjekës i dijes së pastër që buron nga i Gjithëdituri! Ti je falës, në gjurmët e kërkimit të faljes së Falësit! Ti je i urtë, pasi ke pirë nga burimet e urtësisë, që zanafillën e kanë tek sekretet e emrit “El-Hakim”! Ti je i pastër, në zemër, në trup, në mendime, rrugëtues drejt kërkimit të bekimeve hyjnore për të pastrit! Ti je…”

Hadithi i lartpërmendur është një thirrje e sinqertë, për çdo musliman, që herë pas here, të kthehet në origjinën e besimit të tij dhe të lartësojë me të madhe, nga thirrja e zemrës dhe e shpirtit: “La ilahe il-lall-llah” – “Nuk ka zot tjetër pos All-llahut”!

Sepse kjo është thirrja, që mbledh zemrën e besimtarit dhe e rikthen në origjinën e besimit, teksa realiteteve dhe islamofobisë së pakuptimtë të kësaj kohe, duke i vështruar në sy, i thotë: Unë jam musliman, pasues i Muhammedit (a.s), i cili na ka mësuar se: “Fjala e fundit që kanë zënë njerëzit nga profetësia e parë është: Nëse nuk ke turp, vepro ç’të duash!”.[4]

Ai thoshte se: “Shenjat e hipokritit janë tri: kur flet gënjen, kur premton nuk e mban premtimin dhe kur zihet në besë, të tradhton”.[5] Po ashtu, na ka udhëzuar: “Frikësoju All-llahut kudo që të jesh, pasoje të keqen me një të mirë që ta fshish atë dhe sillu me njerëzit me moral të mirë!”[6] dhe: “Kijeni frikë All-llahun dhe jini të drejtë me fëmijët tuaj!”.[7]

Si mund të jem musliman i denjë për Islamin tim, nëse nuk rrugëtoj drejt mësimeve të tij (a.s), teksa thotë: “Ruajuni padrejtësisë, sepse padrejtësia shumëfishohet në ditën e kiametit”[8] apo: “Ruajuni padrejtësisë, sepse padrejtësia shumëfishohet në ditën e kiametit. Ruajuni koprracisë, sepse koprracia ka shkatërruar ata që ishin para jush, i ka nxitur të derdhin gjakun dhe të legjitimojnë të ndaluarat”.[9]

Jam gjakftoftë përballë provokimeve të ulëta, të cilat, në rastin e duhur i kthej me urtësi dhe argument, sepse përpiqem të zbatoj porosinë e tij (a.s): “Largohu nga nervozizmi!”.[10]

“Nëse ke bërë ndonjë të keqe, pasoje me një të mirë”[11], thoshte i Dërguari i All-llahut dhe e pasonte me fjalën e tij: “Kur të nervozohet ndonjëri prej jush, nëse është në këmbë, le të ulet, nëse akoma nuk qetësohet, le të shtrihet”[12] për të evituar çdo lloj konflikti drejt të cilit mund të provokohet muslimani në jetë!

Muslimani nuk është arrogant, sepse në mësimet e Profetit (a.s) thuhet: “Më të mirët besimtarë, janë më të sjellshmit e tyre”[13] si dhe: “Besimtarët me besim më të plotë janë më të sjellshmit dhe më të mirët ndër ju janë më të sjellshmit me gratë e tyre”.[14]

All-llahut Mëshirëplotë i lutem të na bëjë prej atyre që thellohen në dije, që udhëzohen në mësimet e të Dashtunit të Zotit, prej atyre që e dëgjojnë fjalën dhe veprojnë më të mirën e saj.

Imam Muhamed B. Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

(Hytbe e mbajtur në xhaminë e fshatit Domën)
Shkodër, më 9 janar 2015

[1] Kur’ani, Teube:128.
[2] Transmetuar nga Imam Ahmedi, nga Theubani (r.a).
[3] Transmetuar nga Hakimi, Ahmedi, Tabaraniu dhe Ibni Hibbani.
[4]Ibni Asakir në “Tarikh”, nga Ebu Mes’ud El-Bedri (r.a). (Thotë Imam Mennavi në “Fejdul-Kadir”: “Ka thënë El-Kadi: Kuptimi i këtij hadithi është, se ajo çfarë ka mbetur nga profetët e mëparshme dhe është ruajtur, është se turpi është frenuesi nga veprimi i veprave të pështira…”. – Shih: “Fejdul-Kadir”, botimi I, Bejrut, 1996, vëll. I, fq. 62).
[5] Bukhariu, Muslimi, Tirmidhiu dhe Nesaiu, nga Ebu Hurejra (r.a).
[6] Ahmedi në “El-Musned”, Tirmidhiu, Hakimi në “El-Mustedrek”, Bejhekiu, nga Ebu Dherri (r.a). Etj.
[7]Bukhariu dhe Muslimi, nga Numan Ibni Beshir (r.a).
[8]Ahmedi në “El-Musned”, Tabaraniu në “El-Kebir”.dhe Bejhekiu në “Shuabul-iman”.
[9]Ahmedi në “El-Musned” dhe Muslimi, nga Xhabiri (r.a). (Thotë Imam Mennavi në “Fejdul-Kadir”: “Padrejtësia lind nga errësimi i zemrës, sepse nëse njeriu do të dritësohej me dritën e udhëzimit, do të largohej nga vërshimi drejt padrejtësisë. Në një transmetim nga Ibni Mes’udi (r.a), thuhet: “Zullumqarët do të merren dhe do të vendosen në një tabut (arkivol) prej zjarri, pastaj do të gjuhen në të (pra, në xhehnem)”…”). – Shih: “Fejdul-Kadir”, botimi I, Bejrut, 1996, vëll. I, fq. 175).
[10]Ibni Ebid-Dunja dhe Ibni Asakir, nga një sahabi.
[11]Hakimi dhe Bejhekiu në “Shuabul-Iman”, nga Ibni Amri (r.a).
[12]Ahmedi në “El-Musned”, Ebu Davudi dhe Ibni Hibbani në “Sahihun” e tij, nga Ebu Dherri (r.a).
[13]Ibni Maxheh dhe Hakimi, nga Ibni Omeri (r.a).
[14]Tirmidhiu dhe Ibni Hibbani në “Sahihun” e tij, nga Ebu Hurejra (r.a).