Dersi me rastin e Fitër Bajramit 1435/2014

Imam Muhamed Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

Të nderuar vëllezër dhe motra besimtarë,

Falënderimet e plota dhe madhështia absolute i takojnë vetëm All-llahut, Zotit të botrave, Krijuesit të universit, të Vetmit të Pashoq, i cili me mirësinë e Tij na udhëzoi në Islam, kur tha: “Ai është që ju quajti muslimanë, që para (zbritjes së Kur’anit)”.[1]

Salavatet dhe selamet më të përzemërta ia dërgojmë zotërisë tonë, Hz, Muhammedit (a.s), më të mirit të krijesave të All-llahut, njeriut me moralin më të lartë, shembulli i të cilit na u obligua si rrugëtim drejt përsosmërisë njerëzore në këtë botë, nëpërmjet ajetit 21 të sures El-Ah’zab, ku thuhet: “Ju e kishit shembullin më të lartë në të Dërguarin e All-llahut…”.[2]

Më lejoni fillimisht t’ju uroj me zemër me rastin e Fitër Bajramit, ditë gëzimi dhe hareje, në përkujtim të mirësive të mëdha, me të cilat Zoti Mëshirëplotë na rrethoi për një muaj të tërë, në një atmosferë të mrekullueshme besimi, të udhëzuar nga agjërimi dhe namazi i natës, leximi i Kur’anit dhe veprimi i bamirësive.

Sot, gëzojmë ne dhe mbarë bota islame, duke thënë: “All-llahumme elhamdulilah që na udhëzove në këtë fé të pastër islame. Na mundësove të agjërojmë plotësisht Ramazanin. Na dritësove ditët e tij me leximin e Kur’anit dhe komentimin e tij. Na zbukurove netët tona me namazin e teravisë, me përmendjen Tënde dhe me lutjet plot përgjërim e dashuri.

Na qetësove zemrat tona me salavatet mbi të Dërguarin Mëshirë për gjithësinë, Hz. Muhammedin (a.s). Na afrove edhe më shumë me njërëzit në nevojë dhe skamnorët, duke na lartësuar në gradën e shërbimit ndaj tyre. Na bërë prej atyre që vrapojnë për të bërë mirë, me vullnet dhe kënaqësi shpirtërore të papërshkrueshme, vetëm për një qëllim: arritjen e pëlqimit Tënd në këtë botë dhe në tjetrën!”


Të nderuar vëllezër dhe motra,

Fitër Bajrami, është një stacion i rëndësishëm reflektimi drejt madhështisë së bashkëpunimit dhe forcimit të lidhjeve në mesin tonë, si besimtarë muslimanë, duke rrugëtuar me mbarësinë e Tij drejt dëshmimit si një bashkësi e qytetëruar, me besim dhe cilësi të larta përkushtimi në jetë, që di të mendojë e të punojë për të mirën e vet dhe për të ardhmen e brezave që vijnë, por edhe për tjetrin, që gëzon njësoj si ne të drejtat e barabarta me ne, si qytetarë të këtij vendi e bij të kësaj toke, që quhet Shqipëri!

Gjatë këtyre ditëve, teksa kam ndjekur me vëmendje realitetet e bombardimeve kriminale dhe vrasjeve barbare mbi fëmijët e vegjël, nënat e dashura, pleqtë e plakat besimtarë, të rejat e të rinjtë e pafajshëm në Gaza të Palestinës dhe, teksa kam ndjekur me dhimbje shkatërrimin e shtëpive dhe pasurive të njerëzve të thjeshtë atje, nga goditjet histerike, pa mëshirë e plot dhunë vrastare ndaj një toke të shenjtë, në një muaj të shenjtë, në një rrethinë të shenjtë, kam pyetur me vete: Sa peshon sot të jesh musliman në këtë botë, që duket se më shumë se asnjëherë tjetër reflekton dëshminë e Resulull-llahut (a.s), që thoshte para rreth 15 shekujsh: “Po afrohet koha që popujt të vërsulen ndër ju, si egërsirat drejt kafshatës së saj. Dikush pyeti: A do jemi pak atë ditë? Tha: Jo, do të jeni shumë, por shkumë, si shkuma e rrjedhës. All-llahu do ta heqë prezencën tuaj nga zemrat e armikut tuaj dhe do të mbushë zemrat tuaja me “el-vehn”! E pyetën: Çfarë është “el-vehn” o i Dërguar i All-llahut? Tha: Lidhja pas kësaj bote dhe urrejtja e vdekjes”.[3]

M’u forcua kjo ndjesi, teksa ndiqja dhe ndjek me dhimbje shumë të madhe, poshtërimin e vendeve arabe, me ndodhitë e Sirisë, Irakut, Egjiptit, Jemenit, Libisë, ku jeta e një muslimani arab u shit më lirë se një plumb qorr, a një cifël predhe, a duhëm mbytëse bombardimesh me lëndë kimike, të prodhura jo nga arabët, jo nga muslimanët!?

U forcua edhe më shumë kjo dhimbje, teksa në vende të ndryshme të Afrikës, muslimanëve iu prishën xhamitë, iu dogjën shtëpitë, u kallën të gjallë e u copëtuan pa mëshirë nga njerëz të të njëjtës racë, gjuhë e gjak, por jo të të njëjtës fé!

U forcua edhe më shumë kjo dhimbje, kur në Burma dhe në ca lokalitete muslimane të Azisë së largët, muslimanët digjen për së gjalli, torturohen dhe masakrohen, vetëm për një “gjynah”, se thonë: “Zoti im është All-llahu”!?

U forcua edhe më shumë, kur në kontinentin tonë, pamë dhe dëgjuam, ca ateistë ekstremistë që guxuan të prodhojnë karikatura poshtëruese me shenjtëritë e fesë sonë, fëlliqësinë e të cilave nuk ngurruan edhe ca meskinë shqiptarë ta trumpetojnë me të madhe në media dhe në shtypin shqiptar!?

U forcua dhe forcohet edhe më shumë kjo dhimbje, kur sheh se në Shqipërinë tonë të shtrenjtë, muslimanët persekutohen dhe u shkelen të drejtat e tyre legjitime, duke iu mohuar ndërtimi i xhamisë së madhe në kryeqytet, duke u përjashtuar nga shkollat dhe administrata vajzat dhe gratë me shami, duke u vënë në lojë simbolika të caktuara islame, duke u përfolur agjëruesit dhe frekuentuesit e xhamisë nëpër parti të ndryshme e institucione sakate, që pretendojnë përhapjen e lirisë dhe demokracisë, në një vend të damkosur me vulën e ateizmit dhe imoralitetit, provincializmit dhe injorancës, për shumë dekada deri në ditët e sotme!?

U forcua dhe forcohet përditë e më shumë kjo dhimbje, kur sheh heshtjen servile dhe frikacake të institucioneve, që e kanë për detyrë të marrin në konsideratë kërkesat e një bashkësie a komuniteti besimtar musliman, kur bëhet fjalë për emërtimin e disa rrugëve a shesheve, shkollave a institucioneve në qytet a fshat!? Kur sheh diferencimet në investime në zona e rajone të ndryshme të qytetit tonë e fshatrave të tij, mbi baza fetare! Kur sheh mosvlerësimin e shenjtërisë së Ramazanit, në dallim nga ditët e festave të tjera fetare joislame! Kur sheh e lexon në media të ndryshme, mosngurrimin e etiketimit të muslimanëve si terroristë, poligamë epsharakë, të prapambetur, “bartës të mentaliteteve të vrasjes dhe intolerancës ndaj të krishterëve dhe hebrenjve”, “dhunues të grave e vajzave”, “diktatorë vrastarë”. Etj, etj, pa fund!?

Sërish po pyes: Sa peshon të jesh musliman sot, në këtë shoqëri paragjykuese, të mbushur me padije, vese, tendenca perverse e thirrje shejtanore, ku të lartpërmendurit kanë të drejtë të kërkojnë respektimin e të drejtave të tyre, ndërsa kur bëhet fjalë për tabanin e shoqërisë dhe damarin ushqyes të vlerave dhe traditave tona më të mira kombëtare; muslimanët dhe Islamin, dyert janë të mbyllura dhe sportelet, shpesh të drynjëzuara!?

Pse? Me çfarë të drejte? Ju them unë pse: Sepse ne muslimanët e këtij vend, kemi rënë në koma, kemi devijuar rrugën e të parëve dhe kemi humbur gjurmën, i kemi kthyer shpinën krenarisë sonë legjitime dhe jemi kthyer me trup e shpirt nga kjo botë dhe kënaqësitë e saj, duke harruar Zotin, Islamin, Pejgamberin, besën, gjakun e mishin, shpirtin e zemrën!?

Fitër Bajrami është një mundësi shumë e rëndësishme, që na nxit përherë e më shumë drejt interesimit për njëri-tjetrin, si muslimanë e si besimtarë të mirë, për ekonominë tonë dhe respektimin e ligjeve të Zotit në të!

Për besimin tonë dhe mostolerimin e askujt që guxon të prekë shenjtërinë e tij! Për edukimin e fëmijëve tanë dhe arsimimin e duhur, duke kërkuar me të drejtë që fëmijët tanë të gëzojnë të drejtën e një lënde mbi edukatën fetare, që të mos brumosen me teori ateiste, imorale, banalitete e legjenda të trilluara, mbi të cilat ngrihen shpeshherë edhe themelet e ndërtesës së kombit tek ne!

Për ruajtjen e vlerave të vëllazërimit dhe harmonisë islame në mes vete, sepse muslimani është vëlla i muslimanit, nuk punon pas shpinës së tij, nuk e përgojon atë, nuk e pret në besë dhe nuk e tradhëton, nuk gënjen as nuk mashtron!

Se muslimani është modeli më i përkryer i humanizmit, i drejtësisë, i altruizmit, i respektimit të mendimit dhe besimit të tjetrit, i paqtimit në mesin e njerëzve, i përhapjes së dijes dhe thellimit në të, i hulumtimeve shkencore dhe arritjeve në jetë, i respektimit të drejtave të grave, i përkujdesjes për një edukim të shëndoshë të fëmijëve, i mëshirës ndaj kafshës, i vlerësimit dhe mbrojtjes së natyrës, florës dhe faunës!

Fitër Bajrami është festa që pason adhurimin më specifik dhe më privat që njeriu ka me Zotin e Tij, agjëerimin me besim dhe bindje, vetëm për hatrin e All-llahut dhe pëlqimin e Tij.
Kjo ditë, teksa na bashkon dhe na mbledh në shtëpitë e Zotit a sheshet mbi tokën e Tij, na inspiron përherë e më shumë të besojmë se ky shekull është shekulli i vlerave të vëllazërisë dhe harmonisë së pastër të besimit dhe të dritës islame!

Sepse padrejtësitë, mashtrimet, trillimet, gënjeshtrat e shkeljet e të drejtave në emër të demokracisë, diplomacisë e të ngjashme, nuk mund të ecin përherë mbi intelektin dhe botën njerëzore! Të vërtetat mbi shumë trille, legjenda e fallcitete po dalin në skenë dhe magjia po I kthehet fytyrës magjistarit!?

Fitër Bajrami është një mundësi e madhe, për të shtrirë duart e pajtimit dhe mirëkuptimit në mesin e muslimanëve, për të lënë pas krahëve të kaluarën, sado e afërt a e largët që të jetë, në përpjekjet tona për të ringjallur vlerat dhe prezencën tonë konkrete si muslimanë, në këtë vend, të cilit e kemi për detyrë t’i shërbejmë e të punojmë për të mirën e tij, se e kemi amanet nga Zoti!

Njëkohësisht e kemi për detyrë të punojmë për një të nesërme më të mirë e më të begatë për ne, familjet tona dhe shoqërinë tonë, bashkëqytetarët tanë, me të cilët ndajmë tradita të shumta të përbashkëta, gjuhën, lidhjet e ndryshme shoqërore, por jo vetëm!

Ne jemi muslimanë, ndërtues të urave të komunikimit, rrugëtues drejt dijes, urtësisë, paqes dhe mirëqenies sociale, bartës të mësimeve të të Vetmit Libër hyjnor, që nuk ka ndryshuar që nga koha e zbritjes së tij dhe që kurrë nuk mund të devijohet nga asnjë forcë në botë!

Për këtë duhet të jemi krenarë, ta themi me mburrje legjitime dhe të mos ndikohemi në jetë nga thirrjet shterpë të islamofobëve të ngratë, që u ka ngelur ora në mesjetën e tyre të errët, plot injorancë, intolerancë, perversitet e degradim human!

Duhet të dijmë dhe të kuptojmë se Zoti nuk e ndryshon gjendjen e një populli, përderisa ata nuk kanë vullnet për ta ndryshuar gjendjen e tyre!

Fitër Bajrami është mundësia e vështrimit me vëmendje në realitetet e përditshme dhe rrugëtimin tonë kulturor, edukativ e besimor. A është kjo rruga që kemi zgjedhur a dikush ka zgjedhur për ne, ajo që Zoti do për ne, si muslimanë? A është ky morali i duhur, me të cilin po brumosen dhe po edukohen fëmijët tanë nëpërmjet mediave, botimeve të ndryshme misionare etj? Dhe, mbi të gjitha, a është heshtja e jonë, modeli islam i të jetuarit, përballë veseve, afetarizmit, islamofobisë, lëvizjeve të ulëta që fshehin helmin në mjaltë? Jo, nuk janë!

Fitër Bajrami, me atmosferën e begatë të festës dhe të gëzimit me shpërblimet e Zotit, pas një muaji të begatë adhurimi e përkushtimi specifik, vjen pikërisht për të na dhënë këtë mësim të madh dhe për të na ftuar drejt tij: All-llahu i Madhëruar, nuk ka nevojë për pamjen tonë, as për veshjen e parfumosjen tonë, as për etjen a urinë si pasojë e agjërimit, as për festën a vetë adhurimin, por kërkon përkushtimin tonë në jetë, për realizimin e qenies sonë “mëkëmbësit e Tij” në tokë!

Kur ta kuptojmë e ta veprojmë këtë mësim si duhet, atëherë do të jetë vërtetë Bajram i Madh për ne, për familjet tona, për bashkësinë tonë besimtare, për mbarë shoqërinë tonë, në themelet e të cilës qëndron madhështia e mësimeve të Kur’anit dhe traditat e Hz. Muhammedit (a.s), me të cilat mburremi me të drejtë para kujtdo!

Por para kësaj, duhet të kuptojmë fillimisht se një shoqëri që nuk ka një udhëheqës për shpirtin dhe mendjen e saj, është e lehtë të kthehet në një kope që i nënshtrohet shkopit!
            Gëzuar e Për Shumë Vjet Fitër Bajramin!