Myftinia Shkodër

Dashuria  jonë për të Dërguarin e Allahut, Muhammedin (a.s) është detyrë fetare, e cila buron nga besëlidhja që çdo besimtar i kanë dhënë Allahut (xh.sh) dhe të Dërguarit të Tij (a.s).
 
"O i Dërguar i Allahut! Kur është kiameti? E pyeti një sahabe Pejgamberin (a.s). Ai (a.s) i tha: "Çfarë ke përgatitur për atë ditë, pasi je duke pyetur për të?" Njeriu i tha: Asgjë, përveç se e dua Allahun dhe të Dërguarin e Tij! Pejgamberi (a.s) i tha: "Njeriu do të jetë me atë që ka dashtë në këtë botë."
 
Sa herë që besimtarët mblidhen për të përkujtuar të dashurin dhe Profetin e tyre, ata nuk i ka bashkuar asgjë tjetër, vetëm se dashuria për Allahun dhe të Dërguarin e Tij. Kështu që, përherë le ta lusim Allahun, të na bashkojë në botën tjetër me Pejgamberin (a.s) për hir të këtyre tubimeve të begata.
 
Por, kush ishte Muhammedi i biri i Abdullahit dhe i Amines? Ai lindi në Meke, më 12 Rebiu i parë, 21 prill 570. Lindi jetim, pasi babai i kishte vdekur disa muaj përpara lindjes së tij. Ndërsa edhe nëna, Aminja e la të vetëm në moshën 6 vjeçare. U rrit në prehrin e gjyshit Abdulmutalibit deri në moshën 9 vjeç, pastaj ai ndërroi jetë dhe kujdestarin e tij e mori amanet xhaxhai, Ebu Talibi. Kushdo që e mori për ta rritur dhe ushqyer u mbush me begati dhe me mirësi, duke iu ndriçuar jeta dhe shpirti. Kushdo që e njohu e deshi dhe e respektoi. Kudo që qëndroi dhe kudo që udhëtoi, vendi pati mirësi dhe dritë prej prezencës së tij. Allahu i Madhëruar e kishte zgjedhur për ta bërë njeriun më të mirë mbi sipërfaqen e kësaj toke. E edukoi dhe e zbukuroi me moralin më të lartë të gjithë njerëzimit. Allahu e mbrojti dhe e udhëzoi në rrugën hyjnore që kur erdhi në këtë botë. Mrekullitë e Zotit e shoqëruan gjatë gjithë jetës së tij të ndritshme. Allahu me madhërinë e tij e dërgoi dëshmitar, përgëzues, paralajmërues dhe fener ndriçues, që t'i bënte dritë botës: "O ti i Dërguar! Ne të dërguam dëshmitar, përgëzues dhe paralajmërues. Thirrës për tek Allahu dhe dritë ndriçuese."
 
Në moshën dyzet vjeçare, Allahu e bëri profet të Tij. I shpalli fjalën e parë: "Lexo, me Emrin e Zotit tënd, i Cili krijoi çdo gjë..." , pastaj e urdhëroi të fillonte rrugën e ndriçimit të botës duke i thënë: "O ti i mbuluar! Ngrihu dhe tërhiqua vëmendjen (njerëzve). Madhëroje Zotin tënd. Pastroji rrobat. Largoju adhurimeve të kota. Mos jep në shkëmbim për të marrë më shumë. Dhe, duro për hir të Zotit tënd."
 
Kështu, Pejgamberi (a.s) ia nisi rrugës së thirrjes dhe shpëtimit të njerëzimit. Allahu e mësonte dhe i shpallte fjalën e Tij, ndërsa Pejgamberi (a.s) e zbatonte dhe e praktikonte në mënyrën më të përsosur. Ai është shembulli ynë më i mirë dhe më i shkëlqyer, të cilin duhet ta marrim në jetën tonë të përditshme, sa të jemi gjallë në këtë botë. "Për ju, i Dërguari i Allahut është shembulli më i mirë, për ata që shpresojnë tek Allahu dhe në ditën e gjykimit."
 
Me të vërtetë, a është i dashuri ynë, Pejgamberi (a.s) shembulli i jetës sonë? A e marrim atë si dritë për të na ndriçuar rrugën në errësirën e kësaj bote, e cila është sprovë për ne? A e kemi Pejgamberin (a.s) udhëzues shpirtëror dhe material, në mënyrë që jeta jonë të jetë e lumtur dhe e gëzuar, si në këtë botë, ashtu edhe në botën tjetër? A e dëshmojmë me shpirt dhe me zemër, por edhe me fjalë dhe me vepra se ai është i Dërguari i Allahut dhe se, vetëm duke e ndjekur atë kemi për të shpëtuar, veten, familjen dhe fëmijët nga ndëshkimi i rëndë i Zotit fuqiplotë.
 
Allahu (xh.sh) na tregon në Kur'an për jetën e Pejgamberëve të tjerë, të cilët u munduan shumë për t'i udhëzuar popujt e tyre. Kur njerëzit nuk bindeshin dhe nuk besonin, ata i mallkuan popujt e vet, ndërsa Pejgamberi ynë (a.s) asnjëherë nuk e humbi shpresën, por edhe kur populli i tij e torturonin dhe e gjakosnin dhe, Allahu i dërgonte melekun për ta ndëshkuar atë popull, ai lutej për ta: "O Zoti im! Fale popullin tim, se ata nuk dinë." Ky ishte Pejgamberi (a.s), i cili shqetësohej pa masë për ummetin e tij, madje i donte më shumë se sa ata vetë veten e tyre. "Juve, ju ka ardhur i dërguar nga mesi juaj. I vjen rëndë për vuajtjet tuaja. Kujdeset shumë për ju. Ai për besimtarët është i mëshirshëm dhe i butë." "I Dërguari, i do më shumë besimtarët, se sa ata veten e tyre."
 
Allahu i Madhëruar e nderoi të Dërguarin e Tij në këtë botë duke e bërë zotërinë e bijve të Ademit, po ashtu edhe për botën tjetër e bëri ndërmjetësuesin dhe shpëtuesin e njerëzimit në ditën e llogarisë. Të gjithë njerëzit, në atë ditë të vështirë, do tu drejtohen Pejgamberëve të tyre për t'i ndihmuar dhe shpëtuar prej vështirësive të asaj dite, por përgjigjja e tyre është se ata nuk e kanë në dorë këtë gjë, pastaj të gjithë njerëzit i drejtohen Muhammedit (a.s) për ndërmjetësim dhe ai u thotë: "Po, mua më takon të ndërmjetësoj." Bie në sexhde dhe lutet, e madhëron, e lavdëron dhe falënderon Zotin e Madh, ndërsa Allahu (xh.sh) i thotë: "Ngrije kokën, O Muhammed. Kërko çfarë të duash e Unë do ta jap atë." Lutet e lutet dhe i kërkon Zotit shpëtim për ummetin e tij dhe Allahu ia plotëson lutjen, duke falur prej dënimit dhe duke e shpëtuar çdo kënd, i cili e ka njohur Zotin e tij në këtë botë.
 
Prandaj, nëse duam të jemi prej pjesëtarëve të ummetit të Pejgamberit (a.s) dhe nëse duam të fitojmë shefatin dhe ndërmjetësimin e tij në ditë e kiametit, patjetër le ta ndjekim dhe ta pasojmë atë në jetën tonë. Ta ndjekim dhe ta pasomë atë me zemër duke e dashur, me fjalë duke e përmendur dhe duke ra salavat për mbi të dhe me vepra duke i zbatuar porositë e tij. Të ecim rrugës, të cilën na e shkroi dhe na e ndriçoi me heshtjen, me fjalët, me miratimet dhe me veprat e tij. "I gjithë ummeti im do të hyjë në xhenet, përveç ai që nuk do", kështu thoshte Pejgamberi (a.s). dikush i tha: O i Dërguar i Allahut, po kush nuk dëshiron të hyjë në xhenet? Ai (a.s) tha: "Kush më bindet mua do të hyjë në xhenet, ndërsa kush më kundërshton mua, ai refuzon të hyjë në xhenet."
 
Ai na ka porositë duke thënë: "Ato që ju kam urdhëruar veproni sa të keni mundësi prej tyre, ndërsa ato që ju kam ndaluar largojuni plotësisht prej tyre."
 
"Myslimani është vëlla i myslimanit. Nuk i bën padrejtësi, nuk e zhgënjen, nuk e mashtron dhe nuk ia sjell shpinën."
 
"Nuk beson asnjëri prej jush, derisa të dëshirojë për vëllanë e tij, atë që dëshiron për vete."
 
Porositë e tij për ne janë të shumta, sepse na donte shumë dhe mendonte për hallin tonë, në atë ditë kur do të dalim për të dhënë llogari. Gjithë jetën e tij e kaloi për t'i bërë dritë njerëzimit, derisa e plotësoi kumtimin e shpalljes së Allahut (xh.sh).
 
Ndërsa, përpara se ai të ndërronte jetë, bëri haxhin e lamtumirës. Gjatë këtij haxhi i zbriti ajeti kuranor: "Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju Islamin fe". (Maide: 3). Ebu Bekri (r.a) pasi e dëgjoi ajetin qau. Njerëzit e pyetën se për çfarë qan, pasi edhe ky ajet është si gjithë ajetet e tjera që i kanë zbritur të Dërguarit (a.s). Tha: Ky ajet ka për qëllim Pejgamberin (a.s).
 
Nëntë ditë përpara se i Dërguari i Allahut të ndërronte jetë, zbriti ajeti i fundit nga Kur'ani famëlartë: "Dhe ruajuni një ditë kur në të ktheheni tek Allahu dhe secilit njeri i plotësohet ajo që e ka fituar dhe atyre nuk u bëhet e padrejtë". (Bekare: 281).
 
Gjendja e Pejgamberit (a.s) filloi të rëndohej. "Dua të vizitoj dëshmorët e Uhudit", kështu u shpreh Pejgamberi (a.s). Qëndroi përpara varrezave të dëshmorëve dhe tha: "Es-selam alejkum o dëshmorë të Uhudit. Ju na parapritë, por edhe ne inshaAllahu do të vijmë pas jush, madje edhe unë to të vi pas jush". Gjatë kthimit prej varrezave, i Dërguari i Allahut qau. Njerëzit e pyetën: Përse po qan o i Dërguar i Allahut? Ai (a.s) tha: "Sa më ka marrë madhi për vëllezërit e mi!". E pyetën: A nuk jemi ne vëllezërit e tu? Tha: "Jo, ju jeni shokët e mi, vëllezërit e mi janë njerëzit, të cilët do të vinë pas meje, më besojnë mua, por pa më shikuar me sy".
 
Kështu, u kthye i Dërguari i Allahut. Tre ditë përpara se të ndërronte jetë, gjendja e tij u rëndua shumë. U përpoq të ngrihej, por nuk arriti. Atëherë iu afrua Aliu (r.a) dhe Fadël ibn Abbas (r.a). Ishte hera e parë që sahabet e shohin të Dërguarin e Allahut në këtë gjendje, prandaj dhe filluan të pyesin: Çfarë i ka ndodhur të Dërguarit të Allahut, çfarë i ka ndodhur të Dërguarit të Allahut, sa që njerëzit filluan të grumbullohen.
 
Djersa filloi ta mbulonte Pejgamberin (a.s), sa që Aisheja (r.a) tha: Nuk kam parë kurrë asnjeri gjatë jetës sime të mbulohet në djersë në këtë formë. Merrja dorën e Pejgamberit (a.s) dhe fërkoja fytyrën e tij, sepse dora e tij ishte më e mirë dhe më bujare se dora ime. E dëgjoja duke thënë: "La ilahe il'lallah. Me të vërtetë vdekja ka memente të vështira".
 
Aisheja (r.a) thotë: Gjatë kësaj kohe, në xhami u shtuan zërat dhe bisedat për gjendjen e rëndë të Pejgamberit (a.s). I Dërguari i Allahut pyeti: "Çfarë janë gjithë këto zëra?" I thanë: O i Dërguar i Allahut, njerëzit kanë frikë për ty. Tha (a.s): "Më mbartni tu dal përpara njerëzve". E mbartën dhe ashtu në atë gjendje u ngjit në minber.
 
Kjo është hytbeja dhe këto janë fjalët e fundit të të Dërguarit të Allahut (a.s).
 
"O ju njerëz, shoh se jeni të frikësuar për mua". Thanë: Po, o i Dërguar i Allahut. Tha: "O ju njerëz, takimi juaj me mua nuk është në dynja, takimi juaj me mua është te Haodi (në ahiret). Pasha Allahun, më duket sikur jam duke e parë që nga ky vend. O njerëz, pasha Allahun nuk e kam frikë për ju varfërinë, por frikë për ju kam dynjan (pasurinë), ku do të garoni me njëri-tjetrin ashtu siç kanë garuar popujt e mëparshëm dhe, t'iu shkatërrojë ashtu siç i ka shkatërruar ata".
 
Pastaj tha: "O ju njerëz, kijeni frikë Allahun, kijeni frikë Allahun për namazin tuaj". E përsëriti disa herë.
 
"O njerëz, kijeni frikë Allahun për gratë tuaja, kijeni frikë Allahun për gratë tuaja. Ju porosis të silleni mirë me gratë".
 
"O njerëz, një njeriut Allahu (xh.sh) i dha për të zgjedhë mes dynjasë dhe asaj që ndodhet tek Allahu. Zgjodhi atë që ndodhet tek Allahu". Askush nuk e kuptoi qëllimin e kësaj fjale. Ai kishte për qëllim veten e tij. Ebu Bekri (r.a) ishte i vetmi që i kuptoi këto fjalë, prandaj dhe ia plasi duke qarë. U ngrit në këmbë dhe e ndërpreu Pejgamberin (a.s) duke thënë: Sakrifikuam për ty me baballarët tanë, nënat tona, me fëmijët tanë, gratë tona, me pasurinë tonë. Kështu vazhdoi të përsëriste gjithnjë. Njerëzit e vështruan me habi Ebu Bekrin, si ia ndërpret fjalën të Dërguarit të Allahut? Pejgamberi (a.s) filloi ta mbrojë Ebu Bekrin përpara njerëzve duke thënë: "O ju njerëz, lëreni Ebu Bekrin, sepse nuk ka asnjeri prej jush, i cili të ketë kontribuuar për ne dhe të mos ia kemi shpërblyer, përveç Ebu Bekrit, atij nuk kemi mundur t'ia shpërblejmë. Shpërblimin e tij ia kam lënë Allahut të lartësuar. Të gjitha dyert e xhamisë mund të mbyllen, përveç derës së Ebu Bekrit, ajo nuk do të mbyllet kurrë.
 
Përpara se të zbresë nga minberi Pejgamberi (a.s) iu lut Allahut xh.sh për myslimanët, si lutja e fundit e tij ai tha: "Allahu ju ruajt, Allahu ju bëftë strehë, Allahu ju ndihmoftë, Allahu ju forcoftë, Allahu ju mbështetë..."
 
Fjalët e fundit pak para se të zbresë nga minberi: "O njerëz, jepuni selam të gjithë atyre që do më ndjekin nga ummeti im deri në ditën e Kijametit".
 
Pastaj hyri Fatimja (r.a) bija e Pejgamberi (a.s). Sapo hyri në dhomë ajo qau, sepse i Dërguari i Allahut (a.s) nuk u çua në këmbë për ta pritur dhe për ta përqafuar siç e kishte bërë zakon ta priste vajzën e tij sa herë që ajo vinte. Pejgamberi (a.s) i tha: "Afrohu tek unë o Fatime". I foli lehtë në vesh dhe ajo qau edhe më shumë. E thirri përsëri: "Afrohu tek unë o Fatime". I foli përsëri në vesh dhe ajo qeshi. Aisheja (r.a) tregon se pas ndërrimit jetë të Profetit (a.s) e pyeta Fatimen se çfarë të tha i Dërguari (a.s)? Ajo tha: Herën e parë më tha: "O Fatime, sonte do ndërroj jetë", kështu që qava. Por, kur më shikoi duke qarë tha: "O Fatime, ti do jesh e para prej familje sime që do të më pasosh në jetën tjetër" (do jesh e para prej familjes që do vdesësh pas meje), prandaj dhe qesha).
 
Pastaj, Pejgamberi (a.s) tha: "Nxirrni nga dhoma njerëzit" dhe më tha: "Afrohu tek unë o Aishe". U mbështet tek unë. Ngriti dorën lart dhe tha: "Në shoqëri të Lartmadhërishmit, në shoqëri të Lartmadhërishmit". E kuptova se atij po i kërkohej të zgjidhte. Dora iu lëshua dhe koka iu rëndua. E kuptova se tashmë ai (a.s) ndërroi jetë. Nuk e dija se çfarë të bëj. Nuk pata zgjidhje tjetër, vetëm se dola nga dhoma dhe hapa derën që të çonte në xhami nga ku shiheshin njerëzit. U thashë: I Dërguari i Allahut ndërroi jetë, i Dërguari i Allahut ndërroi jetë. E gjithë xhamia u mbush duke qarë. Ali ibn Ebi Talibi ra në vend, Uthman ib Affan filloi të bënte si fëmijë, Umer ibnul Hatabi ngriti shpatën lart dhe tha: Kush thotë se i Dërguari i Allahut ka vdekur, kam për t'ia këputur kokën. Ai ka shkuar për të takuar Zotin e tij, siç shkoi Musai (a.s) për të takuar Zotin dhe, ai do të kthehet dhe do ta vrasë atë që ka thënë se ai ka vdekur. Ndërsa, njeriu më i përmbajtur ishte Ebu Bekri (r.a). Ai hyri në dhomë ky gjendej trupi i Pejgamberit (a.s), e përqafoi atë dhe tha: O mik i shtrenjtë, o i dashur, o i Dërguar. E puthi Pejgamberin (a.s) dhe i tha: I mirë ishe i gjallë dhe i mirë qenke i vdekur, o i Dërguar i Allahut. Pastaj doli nga dhoma dhe iu drejtua njerëzve: Kush ka qenë që ka adhuruar Muhammedin, le ta dijë se Muhammedi ka vdekur. Dhe, kush ka qenë që ka adhuruar Allahun, le ta dijë se Allahu është i gjallë dhe nuk vdes kurrë. Shpata ra nga dora e Umerit (r.a) dhe ai tha: E kuptova se ai ka vdekur. Umeri (r.a) tregon: Dola jashtë dhe nisa të kërkoj për ndonjë vend për t'u ulur i vetëm dhe të nisi të qaj.
 
Pejgamberi (a.s) po varrosej dhe Fatimja (r.a) thoshte: Si ju bën shpirti dhe dora të hidhni dhe mbi fytyrën e të Dërguarit të Allahut?
 
Kjo ishte një përmbledhje e shkurtër nga jeta e Pejgamberit (a.s), në mënyrë që ta njohim sa më mirë jetën e tij dhe tua tregojmë dhe tua mësojmë edhe njerëzve të tjerë se kush ishte Muhammedi, i Dërguari i Allahut, i cili u dërgua mëshirë për mbarë botët.
 
Së fundi, çfarë do të bëjmë pas porosive të të Dërguarit (a.s). A do të ndryshojë jeta jonë dhe a do të kthehemi te rruga e Pejgamberit (a.s) për tu bashkuar me të te Haudi në ahiret dhe në xhennetin Firdeus!
 
Allahut të madhëruar i kërkojmë të na drejtojë në rrugën e drejtë, të na udhëzojë në traditën e të Dërguarit të Tij dhe të na shpërblejë me shefeatin dhe qëndrimin në xhennet me Pejgamberin tonë të dashur, Muhammedin paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të, mbi familjen e tij, mbi shokët dhe mbi të gjithë ata njerëz që ecin në rrugën e tij deri në ditën e Gjykimit.
 

Lavdrim Hamja