Imam Muhamed Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

Gjatë tre viteve të drejtimit tim të Myftinisë Shkodër, (22 prill 2010 – deri sot, më 20 nëntor 2013), jam përballur me shembuj të shumtë të uzurpimit të padrejtë të tokave të shenjta vakëf. Kam qenë i prerë në të gjitha rastet, aspak tolerues ndaj kujtdo që është përpjekur të bëjë manovrat tipike të grabitësit të pabesë, që përpiqet të shesë edhe fytyrën e tij për të mbrojtur interesin vetjak. Kam qenë intolerant edhe përballë “presioneve” të ndryshme nga ata që nuk kanë prituar të bëjnë rrugën e Tiranës, vajtje-ardhje, a përpjekjes për të futur fitne nëpërmjet njerëzve të fitnes, që mbijnë edhe nëpër xhami, si kërpudha helmuese!
 
Po aq intolerant kam qenë dhe vazhdoj të jem edhe përballë atyre xhahilë, që teksa grabisin a mundohen të zhvasin një dyqan atje a një pronë këtu, mundohen të na bëjnë edhe moral feje, si të ishin shenjtorët e botës, aq më shumë kur të thonë: “Na e keni borxh se kemi hapur Xhaminë e Plumbit”!? Ah xhahilë, xhahilë province!
 
Muslimanët më injorantë sot janë edhe ata, që në këtë Shqipëri e në këtë Shkodër, me primitivizmin e tyre kanunor, me fytyrat e rreshkura nga vula e 23 viteve komunizëm (më fatzezat e historisë sonë kombëtare), të pasuara nga 23 vite abuzim masiv ndaj shenjtërive islame, kanë kurajon të vazhdojnë të vegjetojnë mbi tokat vakëf, të jetojnë të qetë mbi haram!  Po si mund të jetohet e qetë jeta që ndërtohet mbi haramin?! Si mund të bëhet “bismilah” mbi një ushqim që buron nga harami i grabitjes së një prone të shenjtë, një ish-xhamie, një ish-varreze muslimane, një ish-mejtepi a biblioteke me libra plot dije, dritë e udhëzim?! Si mund të bëhet “bismilah” për diçka që e ka zanafillën në mallkim, si ai që ndjek hap pas hapi këdo që prek pa të drejtë vakëfin e shenjtë!?
 
Paradoksi më i madh dhe dhimbja më e rëndë është atëherë, kur u trokasim në derë për t'i kërkuar të drejtën tonë, që njëherazi është edhe e drejta e tyre dhe e fëmijëve të tyre. Ata bëjnë rolin e mjeranit, meskinit dhe invalidit fatkeq. Të thonë, teksa fytyrat u mrrolen dhe vetullat u bien mbi sy: "Po ju jeni për bamirësi! A e keni frikë Zotin? Për një kafshatë buke e kam! Kam harxhuar gjithë pasurinë për ta ngritur!" e shumë e  shumë broçkulla të këtij lloji të ulët?!  
 
Një lutje e kemi për detyrë ta bëjmë në këtë kohë e në këtë realitet të pështirë: Zot udhëzoji zemrat e tyre, që mos të të vijnë para duarve me injorancën rrënuese të virtytit dhe fytyrat e nxira nga zullumi i tyre i pashembullt! Zot i Madhëruar në tokë e në qiell, mos lejo që zullumi i tyre të trashëgohet tek fëmijët e tyre, mbroje këtë shoqëri nga ndëshkimi Yt, që pason këta shembuj imoralë e joibesimtarë!
 
Zot jepu atë që meritojnë të gjithë drejtuesve të këtij vendi, veçanërisht afetarëve muslimanë në mesin e tyre, që me hipokrizinë provinciale tipike dhe karagjozllëkun e mentaliteteve komuniste, me të cilin na kanë rigrabitur pronat tona të shenjta, duke ia legalizuar të afërmve a servilëve më të afërt, gjatë 23 viteve të fundit, kanë kontribuar që ne sot të trashëgojmë këtë realitet mjeran e të dhimbshëm!
 
JAZËK ju qoftë, o gangrenë e Shkodrës dhe e mbarë Shqipërisë!
 
Zullumi i xhamive dhe i shpirtrave të baballarëve të ndershëm të kësaj toke, që nuk kursyen pasurinë e tyre për t’ia përkushtuar mbarëvajtjes së aktivitetit fetar dhe zhvillimit të Thirrjes Islame në këtë vend, nuk duhet neglizuar, është për t'u marrë në konsideratë, o të ngratë! Amaneti i tyre, për asnjë arsye, pengesë a tendencë eleminuese të gjurmës së tyre, nuk duhet lënë pas krahëve! Atë amanet, e kemi për detyrë ta mbrojmë me kurajo e pa frikën e askujt, pa asnjë lloj kompromisi e pa asnjë tolerancë! Përndryshe, do të na ndjekë turpi për gjithë jetën dhe jo vetëm..!
 
Dhe në fund, mos ta harrojë asnjëri prej nesh, zullumbërës a jo, thirrjen e Zotit të Plotfuqishëm: “E ata që bënë zullum do ta kuptojnë se ç'përfundimi i shkojnë”.[1]

Shkodër, më 20 nëntor 2013

---

[1] Sureja Esh-Shuara, 227.