“Ishte një njeri me shkëlqim të dukshëm, me fytyrë të ndritshme, me moral të lartë… Me fytyrë të bukur, shumë të bukur, me sy të zinj… Me flokë të zinj, me qafë të dukshme e mjekër të dendur. Kur heshte, kishte prezencë e kur fliste, bukur… Fliste ëmbël e qartë… Më i bukuri i njerëzve nga larg, më i ëmbli dhe më i miri i tyre nga afër… Mesatar, jo i gjatë, as i shkurtër, si degë në mes dy degësh… Kur fliste e dëgjonin, e kur urdhëronte vraponin për ta zbatuar…”.[1]
 
Kështu e përshkruante Resulull-llahun, Ummi Ma'bed, një grua që jetonte në periferi të Mekkes dhe që pati mirësinë e Zotit, që të shihte të Dërguarin e All-llahut, ditën kur ai, sëbashku me Ebu Bekrin, Amir ibn Fehiran dhe udhërrëfyesin e tyre, mushrikun Abdull-llah ibn Urejkit, po largoheshin drejt Medines, në ditët historike të emigrimit të madh, hixhres profetike.”

Kështu e ka nisur hytben e xhumasë, më 18 janar 2013, në xhaminë e Parrucës, Myftiu i Shkodrës Imam Muhamed Sytari.

Gjatë saj, ai ka theksuar se ditën e enjte, më 24 janar 2013, mbarë bota islame përkujton ditën e lindjes së hz. Muhammedit (a.s), të dërguarit të fundit dhe Vulës së të dërguarve dhe profetëve të All-llahut.

Myftiu ka theksuar se përkujtimi i kësaj ngjarje është një moment reflektimi dhe rishikimi i marrëdhënies së muslimanit me të dërguarin e All-llahut, traditën e tij, moralin dhe misionin e shenjtë me të cilin u dërgua për t’i nxjerrë njerëzit nga errësira në dritë.

“Ai është lutja e hz. Ibrahimit (a.s), i cili i drejtohej All-llahut me këto fjalë: "Zoti ynë, dërgo ndër ta, nga mesi i tyre të dërguar që t'u lexojë atyre ajetet Tua, t'u mësojë atyre librin dhe urtësinë, e t'i pastrojë (prej ndytësisë së idhujtarisë). S'ka dyshim se Ti je ngadhënjyesi, i dijshmi"[2]...

Ai është sihariqi i hz. Isait (a.s), për të cilin, Zoti i gjithësisë thotë në Kur’an: "Dhe, kur Isai, biri i Merjemes tha: "O beni israilë, unë jam i dërguar i All-llahut te ju, jam vërtetues i Teuratit që ishte para meje dhe jam përgëzues për një të dërguar që do të vijë pas meje, emri i të cilit është Ahmed!" E kur ai u erdhi atyre me argumente të qarta, ata thanë: Kjo është magji e hapët".[3]

Në Kur’anin Famëlartë është një sure me emrin e Zotërisë së bijve të Ademit, sureja Muhammed. Në ajetin 2 të saj thuhet: “Ndërsa atyre që besuan, bënë vepra të mira dhe e besuan atë që iu shpall Muhammedit, që është e vërteta prej Zotit të tyre, Ai atyre do t’ua shlyejë gjynahet dhe do t’ua përmirësojë gjendjen”.”- ka thënë Myftiu.

Gjatë hytbes së kësaj xhumaje, Myftiu ka përmendur edhe lidhjen e shqiptarëve me fenë e hz. Muhammedit (a.s), ku ka thënë se: “Me përqafimin e Islamit, fenë e Hz. Muhammedit (a.s), shqiptarët mësuan të laheshin, të pastroheshin, të ishin të drejtë në familje, të mëshironin kafshët, të jepnin zekatin e të mos i zinte kopracia! Atje në Bexhisten ra zjarr! Një tregtar musliman shkodran, nga kjo lagje ku jemi sot, qetësisht u tha njerëzve: Nuk kam frikë nga zjarri se e kam ndarë zekatin! E gjithë Shkodra e di se dyqani i tij kishte shpëtuar nga zjarri!
           
Me përqafimin e fesë së Muhammedit (a.s), shqiptarët zunë shkrim këndim, u bënë dijetar të mëdhenj, me të cilët mburret një botë e tërë!”.

[1] Dr. Mervan Shejkhulerd, "Es-sirretun-nebevijje", fq. 310, nga "Et-Tabakat" të Ibni Sa'dit, 1/231.
[2] Kur'ani: 2:129.  
[3] Kur'ani: 61:6.