(Reflektim pas leximit të një ngjarje të vërtetë)

 
Imam Muhamed Sytari
Myfti i Zonës Shkodër
 

Para dy netësh, një profesor imi shumë i dashur në Damask, kishte publikuar në një prej rrjeteve sociale në internet historinë e dy të rinjve muslimanë nga qyteti i Medines në Arabinë Saudite. Historia e dy të rinjve, është historia e shumë prej nesh, e shumë prej të rinjve edhe në qytetin tonë… Është si të thuash, pasqyrim i një realiteti në jetën e secilit, ndonëse në formë, lloj e dimension të ndryshëm…
 
Ata të dy, vendosën të largohen nga qyteti i tyre (e ndriçuara Medine) dhe të udhëtonin drejt Stambollit, qytetit të madh e të bukur, ku përzihet shpirti i pastër e mistik islam, me prekjet e lirive të pakontrolluara e të shthurura, në emër të ngopjes së egos së sëmurë…
 
Kishin vendosur të pinin, të deheshin e të dëfrenin pa kufij. Kishin blerë disa shishe me lloje të ndryshme pijesh alkoolike dhe ishin drejtuar për të marrë një dhomë hoteli për të kaluar netët e udhëtimit të tyre plot “netë ëndrrash”…
 
Në hyrje të hotelit, sportelisti, me të diktuar se klientët e tij ishin nga qyteti i Medines (qyteti i Resulull-llahit dhe të Dashurit të Zotit), ishte gëzuar aq shumë sa u kishte servirur jo një dhomë të zakonshme, por suitën më të mirë që kishin në atë hotel. Si jo, ata ishin banorë në një vend me Resulull-llahin (a.s)!
 
Atë natë, dy të rinjtë kishin pirë aq shumë, sa mezi qëndronin në këmbë. Në atë gjëndje, kishin fjetur dhe në mendjen e tyre çdo gjë shkonte sipas parashikimeve dhe dëshirës së tyre për dëfrim…
 
Diku nga ora 4 e mëngjesit të ditës së nesërme, trokitjet e matura të derës së tyre u bënë shkak për prishjen e gjumit. Kush ishte? Çfarë kërkonte në atë orë jo të zakontë për të trokitur në derë?
 
Njëri prej dy të rinjve, me njërin sy të hapur e tjetrin të mbyllur nga lodhja e natës së shkuar, u ngrit dhe mezi e hapi derën. Pas saj qëndronte sportelisti me fytyrë të qeshur.
 
Më falni zotëri, - i tha me gjysëm zëri, - këtu pranë nesh ka një xhami. Pasi mësoi për ardhjen tuaj dhe pushimin në hotelin tonë, imami i xhamisë refuzoi të drejtonte njerëzit në namazin e sabahut, ndërkohë që ju jeni prezentë në mesin tonë! Ai ka lajmëruar xhematin dhe ata duan që njëri prej jush të falet sot imam! Prandaj, po ju lajmëroj që të bëheni gati dhe të na nderoni me zbritjen tuaj në xhami.
 
I riu saudit, i tronditur nga fjalët e sportelistit, zgjoi me të shpejtë shokun e tij dhe i tregoi për bisedën në derë të suitës. E pyeti nëse dinte ndonjë sure nga Kur’ani, sepse ai për
 
vete nuk dinte as Fatihanë. Shoku i dhomës, i tronditur nga fjalët që kishte dëgjuar dhe situatën e krijuar, i tha, se përveç Fatihasë dinte edhe “Kul huvell-llahun” dhe asgjë tjetër. Ndërkohë, dera trokiti sërish… Ishte sërish sportelisti me fytyrë të qeshur… “Zotëri, koha po kalon dhe njerëzit po presin! Ju lutem shpejtoni!”- tha dhe u largua.
 
Dy të rinjtë, pasi u lanë, u veshën dhe u parfumosën zbritën në xhami. Ç’të shihnin, xhamia ishte tejmbushur si të ishte ditë bajrami… Kishin ardhur dy të rinj nga qyteti i pejgamberit (a.s)… Njerëzit i shihnin me buzëqeshje e shumë përzemërsi. Dikush i përshëndeste me dorë në zemër e dikush tjetër duke zgjatur kokën, përpiqej të tregonte kureshtjen legjitime për dy vizitorët specialë të kësaj dite…
 
Muezini këndoi ikametin dhe njëri prej dy të rinjve, në mihrabin e imamit, nisi të këndonte Fatihanë dhe “Kul huvell-llahun”, të cilin e përsëriti edhe në rekatin e dytë…
 
Pas përfundimit të namazit, njerëzit nuk kishin të sosur, teksa i përqafonin dhe këndonin salavate, si për të kujtuar Zotërinë e bijve të Ademit, që pushon në Medine, prej nga kishin ardhur dy të rinjtë…
 
U kthyen në hotel. Në suitën e tyre, ata shikonin njëri-tjetrin dhe qanin pa pushim. Ishin lotët e pendimit të tyre. Zoti i gjithësisë i kishte marrë për dore drejt këtij vendi, për t’i udhëzuar në pendim, pas hutimit dhe shthurjes së tyre… Subhanall-llah..! Rrëfimi tregon se sot, njëri prejt dy të rinjve, është ndër thirrësit islamë më të suksesshëm të kohës…
 
Kur e lexova këtë ngjarje, m’u kujtuan e më erdhën para sysh shumë të rinj muslimanë të kësaj kohe që jetojnë të hutuar nga drita e besimit, ndonëse ditë pas dite zëri i muezinit dhe ezani i besimit i fton të kthehen e të trokasin në dyert e pendimit…
 
M’u kujtuan lokalet e shumta që gëlojnë nga të rinj, që për të kaluar kohën e për ta vrarë në heshtje atë, konsumojnë alkool, dehen në zhurmat e muzikës e shoqërisë së lokaleve të natës…
 
Me zemër u luta që edhe ata, ta gjejnë dritën e udhëzimit, të trokasin në derën e pendimit, në të cilën të gjithë ne duhet të trokasim një ditë, ditë pas dite, gjynah pas gjynahi, gabim pas gabimi. Sepse, të gjithë ne gabojmë, bëjmë gjynahe, i hyjmë në hak njëri-tjetrit, vrasim me fjalë e prekim aty ku nuk duhet prekur.., sepse jemi humanë, jemi njerëz e, njeriu gabon!
 
Por, fisnikëria e njeriut qëndron edhe në forcën për t’u penduar e për të kërkuar falje, aty para duarve të Zotit, në heshtjen e pritjes së një rreze drite që sinjalizon pranimin, pas së cilit syri gjallërohet me një rrëkezë loti që jep sihariqin e mirë se dera në të cilën kemi trokitur, është hapur…
 
E lexova këtë ngjarje dhe me zemër thashë: Elhamdulil-lah për mirësinë e udhëzimit në dritën e besimit!

Shkodër, 15 janar 2013