Imam Muhamed Sytari
Myfti i Zonës Shkodër

E  xhumaja e 18 majit 2012, erdhi natyrshëm, si çdo e xhuma tjetër. Por, askush nuk e mendonte se emocionet dhe kënaqësinë që do na dhuronte gjatë vizitës në një fshat të largët me banorë muslimanë, do të bëheshin shkak i këtyre rreshtave dëshmitarë…
           
Disa herë e kisha planifikuar të udhëtoja drejt fshatit Domën. Ishin largësia dhe vështirësia e rrugës shkaqet kryesore të kësaj vonese. Ndërkohë, gjurmët e emocioneve, prehjes shpirtërore dhe madhështisë së vëllazërisë islame u kthyen në një dëshirë të madhe për të mos e lënë në skutat e kujtesës së heshtur përshkrimin e disa momenteve të kësaj vizite të vonuar…
           
Rruga drejt fshatit Domën, ngjan më shumë me rrugët e vendeve të humbura në filmat të kohëve me ekran bardh e zi, sesa me rrugët e një vendi që përpëlitet në krahët e vitit 2012, i llastuar në prehërin e mentaliteteve thellësisht të kuqrreme, me kollare bojëqielli…
           
Përtej hirtësive që rrethojnë sjelljen zyrtare provinciale me hallet dhe realitetet e banorëve të kësaj zone, bardhësia dhe pastërtia e natyrës, me të cilën Zoti e ka zbukuruar këtë vend, të mbush me dritë besimi dhe të fton të meditosh në madhështinë e Krijuesit, durimi i të Cilit ndaj krijesave të Tij meskine, është më i madh se ç’të përfshin syri nga rreth 700 metër lartësi mbi nivelin e detit…
           
I shoqëruar edhe nga miqtë Sait Milani dhe i biri Zamiri, nga Milani i Rrasekut, im atë, im bir dhe pjesëtarë të stafit të Myftinisë, shijojmë mrekullitë e krijimit, teksa lëkundemi sa djathtas-majtas, të përfshirë në zhurmën e mjetit që na transporton mbi shkëmbinj e gurë të vjetër, në një rrugë gjarpëruese drejt Domnit…
           
Rruga është e gjatë. E zbukurojnë ndalesat e shumta, për të parë peisazhe me shpirt Shkodre, të cilat nuk mund t’i lëmë të na ikin pa i fiksuar me një aparat fotografik në dorë…
           
Në hyrje të fshatit takohemi me imamin e xhamisë së Domnit, z. Smajl Braqi. Një burrë i urtë, që rrezaton mirësi dhe shpirt besimi. I respektuar nga besimtarët dhe banorët e zonës, ai na uron mirëseardhjen dhe bëhet shoqërues fisnik i rrugëtimit tonë drejt xhamisë mbi kodër…
           
Rrugës, na shoqëron ajri i freskët dhe i pastër i maleve, përzier me erën e këndshme të  pemëve të gështenjës, pishave dhe gjelbërimit pa fund, cicërimën e zogjve të shumtë që duket se bien salavate në prag të pritjes së ezanit të mesditës së një dite plot begati xhumaje…
           
Xhamia e Domnit, i përngjet një shtëpie të vogël thuajse përdhese, rrethuar me gjurmë varresh mbi 200 vjeçarë, në thellësi të cilëve pushojnë eshtrat e muslimanëve të kësaj zone, shekujt e së cilës dëshmojnë lidhjen e pandashme të tyre me Islamin dhe mësimet e tij.
           
Dera e xhamisë është e ngushtë, në formë harku. Nga brenda, besimtarët që e kanë mbushur ngrihen në këmbë dhe me një mikpritjen tipike islame, na urojnë mirëseardhjen. Pas selamit tonë, “ve alejkum selam”, pushton hapësirat e dhomës së adhurimit mbi kodrën më të lartë në Domën… Dhe, për rreth një orë, fjala kryesore është: dashuria në All-llah dhe për All-llah!
           
Janë momente të papërshkrueshme. Emocioni të mbulon dhe ndjehesh shumë i vogël para vështrimeve të sinqerta të vëllezërve të tu muslimanë, të cilët, thuajse të izoluar nga pjesa tjetër e botës, ruajnë me dashuri dhe përkushtim fenë e të parëve të tyre, duke e dëshmuar veten si pasardhës të denjë të baballarëve besnik të fesë së Muhammedit (a.s)! Ndjehesh shumë i vogël para madhështisë së besimit, që përkthen më së miri forcën e hadithit profetik: “Do të mbërrijë kjo fé, aty ku ka mbërritur nata dhe dita”. Po! Kjo fé e pastër ka mbërritur edhe lart në Domën, është rrënjosur në jetën e banorëve të tij, është pasqyruar në traditat dhe zakonet e tyre, dëshmohet në gjurmët e varreve të baballarëve, rrezaton në dlirësinë e fytyrave të fëmijëve dhe të rinjvë që mbushin xhaminë duke ardhur njëri pas tjetrit…
           
Është koha e ezanit. Dëshira që edhe kjo tokë të bëhet dëshmitare hajri, më tërheq për të dalë jashtë xhamisë… Aty, bri saj, i rrethuar nga vëzhgimet e rrezeve diellore, fëshfërimat kurioze të gjetheve të një çinari të moshuar, cicërimave të zogjve që vazhdojnë të bien salavate dhe freskisë së ajrit të maleve, marr të thërras ezanin. Subhanall-llah! Është një ndjesi e mrekullueshme, teksa me “All-llahu ekber, All-llahu ekber”, lajmëron hyrjen e kohës së përuljes para duarve të Atij, që i është përulur gjithësia! Për pak momente bëhesh lajmëtar i paqes, thirrës drejt qetësisë, zëri i shekujve të mbuluar me dritë ezani dhe… duket se edhe shoqëruesit përsërisin fjalët e tua, duke u bërë edhe ata lajmëtarë dhe thirrës…
           
Nga minberi i xhamisë, një tavan me ngjyrë druri dhe ca rrogoza të vjetra përballë, më bëjnë të ndjehem si vizitor në shtëpinë e Ebu Ejjub Ensariut… Ai në katin e parë, Resulull-llahi (a.s) në katin e dytë. Ai, i zhytur në detrat e dashurisë që i ndezin zemrën flakë për të Dërguarin, ne, të mbuluar nga përshpirtësia e një xhemati që i falë xhamisë frymë nga fryma e tij dhe e bën të kthehet në një shtëpi, ku pushon zemra dhe shpirti i Resulull-llahit (a.s)…
           
Nga hytbeja e xhumasë, kam dëshirë të flas e të mos ndalem. Vështrimet e vëllezërve të mi, që e kanë mbushur xhaminë, të moshuarve, që herë pas here nxjerrin nga një thirrje besimi: “All-llah, All-llah”, si dhe shikimet e fëmijëve që nuk rrahin qerpik, sikur më tërheqin të vazhdoj të flas e të thurr lavde dashurie e falënderimi ndaj All-llahut, me vullnetin e të Cilit, u bëmë vëllezër të një dini!
           
Domnorët, duken mikpritës e bujarë. Të gjithë na ftojnë, na luten me fytyrë të qeshur e plot dritë bujarie… Të gjithë na ftojnë… Por, koha kalon dhe rruga është e gjatë…
           
Në kthim, të shoqëruar edhe nga imami i xhamisë, vizitojmë varrezën e vjetër dhe gjurmët e xhamisë së lashtë, në pyllin e gështenjave. Varrezat e muslimanëve të shkuar janë mbuluar nga gjelbërimi, hija e pemëve gjatoshe dhe qetësia që mbizotëron në këto vende. Në mesin e gurëve të shumtë spikasin disa, që bartin në vetëvete gjurmë kulture dhe shpirt traditash të lashta që na lidhin me vende e kohëra që së bashku dëshmojnë një shpirt të madh, pjesë e të cilit jemi të gjithë.
           
Në këmbë qëndron edhe bazamenti i minares së gurtë, themelet e vjetra të xhamisë dhe muret e heshtura, të cilët dëshmojnë pa zë se në këtë vend, përherë ka pasur muslimanë dhe adhurues të All-llahut…
           
Nuk largohemi pa vizituar edhe kroin e vjetër, uji i të cilit është i pastër, i ftohtë. Pasi shuajmë etjen dhe freskohemi me ujin e burimeve të Domnit, marrim të kthehemi, ndonëse vendi na ka bërë për vete…
           
Duke u kthyer nga rruga e Domnit, ajri i freskët dhe bukuria e natyrës, sikur bëhen bekues të një vizitë të vonuar, por shumë të dashur e të mbushur me emocione besimi e vëllazërie islame. Dhe, teksa largohemi nga Domni, duket se çdo gjethe e çdo peme, ajri i freskët dhe vetë cicërimat e zogjve bylbylë, me salavatin e tyre që nuk ndërpritet, na urojnë me zemër dhe na ftojnë përherë me mikpritje për të ndjerë shpirtin e shtëpisë së Ebu Ejjubit, në xhaminë e vjetëruar të muslimanëve të kësaj zone…
           
Paqja dhe bekimet e All-llahut qofshin përherë mbi ju, domnorë muslimanë..!

Shkodër, më 19 maj 2012