Viti XII - Nr. 12 (142), Dhjetor, 2014 E përmuajshme Informative - Fetare - Kulturore - Edukative UDHA ISLAME   Botim i Myftinisë Shkodër     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 2   Çfarë përfitoi bota me ardhjen   e hz. muhammedit (a.s)?   Sa herë afron muaji Rebiul-  evvel, ne si muslimanë, tër- hiqemi përherë e më shumë   nga shpirti që na lidh me të Dashurin   tonë, të Dërguarin e All-llahut (xh.  sh), Hz. Muhammedin (a.s), për të   cilin jemi urdhëruar: “Thuaj: “Nëse  e doni All-llahun, atëherë ejani pas  meje që All-llahu t’ju dojë, t’ju falë  mëkatet tuaja, se All-llahu është që  fal shumë, mëshiron shumë”.1   Përkujtimi që i bëjmë herë pas   here jetës dhe misionit, me të cilin  u dërgua Resulull-llahu (a.s), është   padyshim një ndër mënyrat më të   mira për ta nxitur individin musli-  man drejt thellimit në dashninë e   më të mirit Profet, më të dashurit   të krijesave të All-llahut, për Zotin e   gjithësisë. Në një farë mënyre, këto   tubime dhe përkujtime, na marrin   për dore drejt lartësimit në gradën   e hadithit profetik: “Ata, që më së   shumti më duan nga ymeti im, janë   një popull pas meje. Do të dëshiron-  te ndonjëri prej tyre të jepte famil-  jen dhe pasurinë e tij, vetëm të më  shihte”.2   1. Kur’ani, Al Imran:31.  2. Ahmedi në “El-Musned”, nga Ebu Dherri   (r.a). (Thotë Imam Menavi në “Fejdul-Kadir”:   “Ky hadith është prej mrekullive të tij (a.s), kur ka   folur për të panjohurën… Kjo i ka ndodhur shumë   prej sufive të mëdhenj, që janë lartësuar në gradën   e shikueshmërisë së tij (a.s) në vazhdimësi. Thotë   Arif El-Mursi: “Pasha All-llahun, sikur të fshihej   prej meje pamja e Resulull-llahut (a.s), sa hap e    të nderuar e të dashur vëllezër,  All-llahu i Madhëruar, nëpërmjet   Fjalës së Tij, e ka mbështetur të  Dërguarin e fundit me lajmet dhe   ndodhitë e profetëve të mëparshëm,   duke i rrëfyer herë pas here ngjarjet   e tyre, mundimet, sakrificat dhe për-  pjekjet e vazhdueshme në rrugën e   All-llahut. Për këtë, në suren  Hud,   ajeti 120, urdhëron: “Të gjitha këto  që t’i rrëfyem ty nga lajmet e pejga-  mberëve, janë që ta forcojnë zemrën   tënde”.3   Njëkohësisht, Kur’ani Famëlartë,    na tërheq vëmendjen që të mos jemi    si shembulli i mushrikëve të Mekës,   të cilët e kishin të Dërguarin në me-  sin e tyre, por e injoruan, nuk e njo-  hën, nuk e besuan, nuk u dorëzuan   para thirrjes së tij të dritshme. Thotë   në suren “El-Mu’minune”, ajeti 69:   “Apo, mos nuk e njohin të dërgua-  rin e vet (Muhammedin), prandaj e  refuzojnë?”.4   Prandaj është e udhës, që herë pas   here, të tubohemi e t’i përkujtojmë   njëri-tjetrit mirësinë e madhe të Zo-  tit, që na bëri prej muslimanëve dhe   prej pasuesve dhe të dashurve të Hz.   Muhammedit (a.s). Dhe, koha më e   përshtatshme, në të cilën na tërhiqet   vëmendja në heshtje të natyrshme   drejt vlerës dhe madhështisë së për-  mendjes së vlerave të Profetit tonë  (a.s), është pikërisht afrimi i kohës  në të cilën u lind.   Si të thuash, natyrshëm, vit pas   viti, All-llahu i Madhëruar na i sjell   këto momente si një thirrje sheku-  llore, në të cilën gjuha e logjikës na   thotë: “Sot ka lindur Hz. Muham -  medi (a.s), profeti i fundit, vula e   profetësisë, më i miri i krijesave të  All-llahut. A je ti në besën e tij? A je   mbyll sytë, nuk do ta konsideroja më veten prej   muslimanëve!”. - Shih: “Fejdul-Kadir”, botimi I,  Bejrut, 1996, vëll. I, fq. 649).  3. Kur’ani, Hud: 120. 4. Kur’ani, El-Mu’minune: 69.   ti në linjën e dashnisë së tij? A je ti   në rrugën e traditave të tij? A je ti i  gatshëm për ta vazhduar me bindje   dhe përkushtim rrugën e besimit, di-  jes dhe urtësisë, me të cilat e dërgoi   Zoti i gjithësisë? A je ti i gatshëm   për të qenë thirrës drejt dashnisë së   tij, mësimeve të tij e, mbi të gjitha   i mëshirës me të cilën u dërgua si   shembulli më i plotë i një të dërguari   nga Zoti në tokë?”.  Prandaj, dijetarët tanë, sa herë   afron koha e Mevludit, ajo e përkuj- timit të Lindjes së tij (a.s), na thonë   se kur Profeti (a.s) u pyet për arsyet   e agjërimit të ditës së hënë, tha se:   “Ajo është një ditë në të cilën unë   kam lindur”.5   Hoxha i jonë, H. Vehbi Sulejman   Gavoçi, në lidhje me këtë, thekson:  “Shohim se ai Zotëri (a.s) përmendi  ditëlindjen e tij dhe na mësoi me e  ditë atë ditë të bekuar. Para qindra   vjetësh dhe deri sot, ulematë në ha-  dith, tefsir, fikh etj, kanë festuar dhe   e festojnë ditëlindjen e Profetit (a.s).   Kanë lexuar jetën e Profetit (a.s) në  disa faqe të zgjedhura. Kanë lavdë-  ruar cilësitë e tij, siç e ka lavdëruar  Hassani përpara vetë Profetit (a.s),   kanë rënë salavatë mbi Pejgamberin   (a.s) me qindra herë...”.6   të dashur vëllezër,  “Nderimi që ai (Hz. Muhammedi   -a.s.-) i bëri botës me ardhjen e tij,   është një fenomen universal dhe për -  bën ngjarjen më të rëndësishme si   për tokën ashtu edhe për qiejt.”.7   Si jo, kur Zoti i gjithësisë e për-   caktoi dërgesën e tij (a.s) me këto   fjalë: “Është e vërtetë se All-llahu u   dha dhuratë të madhe besimtarëve,   kur ndër ta nga mesi i tyre dërgoi    5. Transmetim i Imam Muslimit.  6. Vehbi S. Gavoçi, “Njohuri rreth Kur’anit -   Syneti e bidati”, Shkodër, 1999, fq. 125.  7. M. Fethullah Gylen, në “Krenaria e njerëzimit   Profeti Muhamed”, Tiranë, 2008, fq. 17.    imam muhamed b. sytari  Myfti i Zonës Shkodër     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 3   një të dërguar që atyre t’u lexojë   shpalljen e Tij, t’i pastrojë ata, t’ua   mësojë Librin dhe Urtësinë, edhe   pse më parë ata ishin krejtësisht të   humbur”.8  Pra, e konsideroi dërge-  sën e tij (a.s) si dhuratë, nga ana e   Tij (xh.sh)! Njëkohësisht, i deklaroi   mbarë botërave: njerëzve, kafshë -  ve, bimëve etj, se Muhammedi (a.s)   është i dërguar: “mëshirë për mbarë   botrat”9, ndërsa Resulull-llahu (a.s)   tha për veten e tij: “Unë jam mëshirë   e dhuruar”.10   Duke komentuar ajetin e lartpër-   mendur, Imam Razi në tefsirin e tij    thekson: “Ai, alejhis-selam, ishte  mëshirë në fé dhe mëshirë ne du -   nja. Mëshirë në fé, sepse ai (a.s) u    dërgua, ndërkohë që njerëzit jetonin   në injorancë dhe humbje... I ftoi në  të vërtetën, u shpjegoi atyre rrugët    e shpërblimit dhe u qartësoi atyre   vendimet, duke bërë dallim në mes   të hallallit dhe haramit. Mëshirë në   dunja, për faktin se ata shpëtuan për   shkak të tij nga shumë poshtërim,   luftra dhe vrasje, si dhe triumfuan   për shkak të fesë së tij”.11   Ndërsa vetë Profeti Muhammed    (a.s), tha për veten e tij: “Unë nuk   jam dërguar mallkues, jam dërguar  mëshirë”12 dhe njëkohësisht na tre-  goi dashurinë e tij të madhe për   ne, duke thënë: “Shembulli im dhe   shembulli juaj është si puna e një   personi që ka ndezur një zjarr, në të   cilin fluturat dhe karkalecat vijnë e  hidhen në të, ndërsa ai i largon me    dorë që mos të bien. Edhe unë mu-  ndohem t’ju largoj nga zjarri e ju më   ikni nga duart”.13   të dashur vëllezër,  Çfarë përfitoi bota nga dërgesa   profetike e Hz. Muhammedit? Kjo   është pyetja, që na bën të jemi më   të përgjegjshëm në dhënien e për-  gjigjes, duke marrë parasysh atë që    8. Kur’ani, Al Imran: 164.  9. Kur’ani, El-Enbija: 107.  10.  Hakimi, nga Ebu Hurejra (r.a).  11. Imam Fekhruddin Er-Razi, “Et-Tefsirul Kebir   - Mefatihul-gajb”, botimi I, 1990, vëll. 22, fq.   199.  12. Bukhariu në “El-Edeb” dhe Muslimi, nga   Ebu Hurejra (r.a).  13. Ahmedi dhe Muslimi, nga Xhabiri (r.a).   shumë dijetarë e konsiderojnë deka -  dencën e muslimanëve (pasuesve të   traditave të Hz. Muhammedit -a.s-)   si një fatkeqësi botërore!?   Imam Ebul-Hasen En-Nedevi (1914-  1999) e përshkruan në këtë mënyrë:   “(Dekadenca e muslimanëve) është   një tragjedi e përgjithshme njerë -  zore, që nuk ka dëshmuar historia   më të rëndë e më të gjithanshme   sesa ajo! ... Bota, akoma sot, nuk e   ka bërë si duhet llogarinë e kësaj   ndodhie!”.14    Duke lexuar në shembujt e mëshi-  rës në jetën e Profetit (a.s) dhe mo-  delin praktik, me të cilin ai udhëzoi   drejt saj ymetin e tij, kuptojmë se   përse është e rëndësishme ta përkuj -  tojmë të Dërguarin tonë dhe të për-  qendrohemi te dërgesa e tij mëshirë   për mbarë botrat, si elementin krye-  sor të shafqjes së tij si rregullator i   botës dhe udhërrëfyes i njerëzimit   drejt një rimëkëmbje shpirtërore, in -  telektuale, morale e qytetëruese.   resulull-llahu (a.s),   mëshira e dhuruar  Gjatë  leximit  me  vëmendje  në   Kur’anin Famëlartë, arrijmë të kup-  tojmë se Zoti i gjithësisë e ka bërë   Profetin Muhammed (a.s), shkak për   fitimin tonë të mëshirës së Tij (xh.sh).  Fillimisht, në suren El-A’rafë, Më-  shiruesi (xh.sh) urdhëron dhe thotë:   “Mëshira Ime ka përfshirë secilin  send. Atë (Mëshirën) do ta caktoj   për ata të cilët u ruhen (mëkateve), e   japin zekatin dhe për ata që i besojnë   argumentet tona. (157) Të cilët e pa-  sojnë të dërguarin (Muhammedin),   profetin analfabet, (që nuk shkruan  as nuk lexon), të cilin e gjejnë të ci-  lësuar (të përshkruar me virtytet e   tij), tek ata në Tevrat dhe në Inxhil,  që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe   i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ush-  qimet e këndshme dhe u ndalon ato të   pakëndshmet, dhe heq nga ata barrën   e rëndë të tyre dhe prangat që ishin   mbi ta. Pra, ata të cilët e besojnë atë,   e nderojnë dhe e ndihmojnë, vep -   14 . Ebul-Hasen En-Nedevi, “Madha khasirel-  alemu binhitatil-muslimine”, botimi I, Damask,  1999, fq. 41.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 4   rojnë me dritën që u zbrit me të, TË   TILLËT JANË TË SHPËTUARIT!”.15   të dashur vëllezër,  Më lejoni që në krye të herës, t’ju   ftoj drejt një krahasimi logjik, në   krahët e historisë së profetëve, që   nxjerr në pah madhështinë e më -  shirës me të cilën u dërgua Hz. Mu-  hammedi (a.s), në raport me katër   profetët e tjerë më të mëdhenj të   historisë së njerëzimit; Hz. Nuhun,   Hz. Ibrahimin, Hz. Musain dhe Hz.   Isain, paqja dhe bekimet e All-llahut   qofshin mbi ta.  Hz.  Nuhu ( a.s), iu lut All-llahut   (xh.sh) që ta dënonte popullin në  të cilin u dërgua, madje dëshiroi   shkatërrimin e tyre, pas një periu-  dhe të gjatë në thirrjen e tyre. Në  Kur’an na tregohet se: “Nuhu tha:   “O Zoti im, mos lë mbi tokë asnjë nga  jobesimtarët! (27) Sepse, nëse Ti i lë  ata, robërit Tu do t’i humbin dhe prej   tyre nuk lind tjetër, vetëm të prishur   e jobesimtarë.”.16  Dhe All-llahu (xh.  sh) iu përgjigj lutjes së tij, duke e   lëshuar mbi ta ndëshkimin e Tij.  Ndërsa Hz. Muhammedi (a.s), kur   në Taif u prit me fyerje, sharje dhe   goditje me gurë, sa u gjakos, refuzoi   ta mallkonte popullin e tij, e mëshi-  roi atë. Meleku i maleve, iu drejtua   duke i thënë: “All-llahu e ka dëgjuar   atë që të thanë populli yt, unë jam   meleku i maleve, më ka dërguar Zoti,   që të më urdhërosh si të duash. Nëse   ti dëshiron, unë i përplas mbi ta dy   malet (e Mekës)! Resulull-llahu (a.s)   i tha: Unë shpresoj se nga mesi i tyre,   All-llahu do të nxjerrë prej atyre, që e   adhurojnë All-llahun në Njësinë e Tij,  pa i bërë shirk Atij!”.17   Hz. Ibrahimi (a.s), hoqi dorë nga    Azeri, pasi mësoi për femohimin e   tij. Në Kur’an thuhet: “e kur iu bë e   qartë se ai është armik i All-llahut,   hoqi dorë prej tij!”.18   Ndërsa Hz. Muhammedi (a.s), nuk   hoqi dorë asnjëherë nga axha i tij   Ebu Talib, edhe pse ai refuzoi të    15. Kur’ani, El-A’rafë: 156-157.  16. Kur’ani, Nuh: 26-27. 17. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.   18. Kur’ani, Et-Teube: 114.   thoshte shehadetin përpara Resulull-  llahut (a.s). Dhe për këtë, tha: “Vall-  llahi do të kërkoj falje për ty, derisa të   ndalohem për këtë”. 19  Ndërsa, kur Ab-  bas ibn Abdulmuttalibi (a.s) e pyeti:   “Ja Resulall-llah, a i ke sjellë ndonjë   dobi Ebu Talibit? Ai të mbronte dhe   zemërohej për ty!” Profeti i tha: “Po,   ai është në një ndëshkim të lehtë dhe   sikur mos të isha unë, do të ishte në   fundin e zjarrit të xhehnemit!”.20  Si-  kurse tha: “Njeriu me ndëshkimin më   të lehtë, do të jetë Ebu Talibi...”.21   Hz. Musai (a.s), hoqi dorë në këtë   botë nga populli i tij, beni israilët.   Edhe në ahiret do të heqë dorë prej   tyre, nga zullumet dhe degradimi i   tyre. Në Kur’an thuhet: “(Musai) Tha:   “Zoti im! Unë nuk kam në dorë pos ve-  tes sime dhe vëllain tim (Harunin), na   ndaj neve prej popullit të fëlliqtë (25)   (All-llahu) Tha: “Ajo (tokë) është e   ndaluar (haram) për ta katërdhjetë   vjet. Do të sillen nëpër tokë (të hu-  tuar). Ti mos u keqëso për popullin e   shfrenuar”.22   Ndërsa Hz. Muhammedi (a.s), nuk    hoqi dorë asnjëherë nga populli i tij.    Madje, në historinë e namazit të xhe -   nazes së Abdullah ibn Ubej ibn Ebi    Selulit (kreut të hipokritëve), i tha    Omerit: Zoti më la në dorë të zgjedh    dhe unë zgjodha! M’u tha: “Kërko  falje për ta ose mos kërko (është e    njëjta gjë), e edhe nëse kërkon falje    shtatëdhjetë herë, All-llahu nuk do   t’i falë”23 E, po ta dija se nëse shtoja   mbi shtatëdhjetë, do të falej, do ta   shtoja!”.24   Hz. Isai (a.s), e mallkoi popullin e   tij, beni israilët, sikurse do të heqë   dorë prej tyre në ahiret. Në Kur’an   thuhet: “Ata që mohuan të vërtetën   nga beni israilët,  u mallkuan prej   gjuhës së Davudit dhe Isait, të birit   të Merjemes.”25   Ndërsa Hz. Muhammedi (a.s), nuk   e mallkoi ymetin e tij, nuk bëri dua   kundër tyre, as nuk hoqi dorë prej    19. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  20. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  21. Transmetuar nga Muslimi. 22. Kur’ani, El-Maide: 25-26. 23. Kur’ani, Et-Teube: 80. 24. Transmetuar nga Bukhariu. 25. Kur’ani, El-Maide: 78.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 5   -Transmetohet nga Ebu Hurejra  (r.a), se Tufejl ibn Amr ed-Deusi (r.a)  dhe shokët e tij, erdhën tek i Dër - guari (a.s) dhe i thanë: Ja Resulall- llah, Deusët, kundërshtuan dhe re-  fuzuan, lutju All-llahut kundër tyre!   Dikush, tha: Tash Deusët u shkatë-  rruan (duke menduar se i Dërguari   do t’i mallkonte). Ndërsa ai u lut:   “All-llahumme udhëzoji Deusët dhe   na i sill (muslimanë)”.31   -Urdhëri i tij ishte që njerëzit të   ishin të drejtë, tolerantë dhe një -  kohësisht ndaloi ekstremizmin, in-  tolerancën në jetë dhe dembelizmin   vrastar të ndërtimit, kur tha: “Puno-  ni sa të mundeni, sepse All-llahu nuk   mërzitet derisa të mërziteni dhe, dijeni   se puna më e mirë tek All-llahu është   e vazhdueshmja, edhe nëse është e   pakët”.32   -Vulosja e moralit dhe sjelljes së   tij (a.s) me butësi e mëshirë, është   treguesi më korrekt i shembulltyrës   së tij të përkryer. Në Kur’an na tre-  gohet: “Juve ju erdhi i dërguar nga   lloji juaj, atij i vie rëndë për vuajtjet   tuaja, sepse është lakmues i rrugës   së drejtë për ju, është i ndijshëm dhe   i mëshirshëm për besimtarët”.33   -Ai e nxiti ymetin e tij që të mëshi-  rohen në mes vete dhe me të tjerët,   kur u tha: “Ai që nuk mëshiron, nuk   mëshirohet!”.34 Etj.   mëshira e tij (a.s)   për gjynahqarët    dhe neglizhentët  -Transmetohet se Resulull-llahu   (a.s) i kritikoi disa nga sahabët që   shanë një të dehur, që e kishte ma-  rrë ndëshkimin e tij, kur ata thanë:  “E poshtëroftë All-llahu!”. Resulull- llahu (a.s) u tha: “Mos u bëni aleatë   të shejtanit kundër vëllaut tuaj!”.35   Nga këtu mësojmë të jemi të kuj-  desshëm me të rinjtë tanë që nuk e  falin namazin, që nuk janë aq prak-  tikantë të fesë së tyre, që nuk janë të   lidhur si duhet me moralin e fesë dhe    31. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  32. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi. 33. Kur’ani, Et-Teube: 128. 34. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi. 35. Transmetuar nga Bukhariu.   tyre, asnjëherë! Transmeton Abdull-  llah ibni Amr (r.a), se Resulull-llahu  (a.s) lexoi ajetin e zbritur në hak të   Ibrahimit (a.s): “Zoti im! Ata vërtetë i   shmangin (nga rruga e drejtë) shumë   njerëz. E kush më respekton mua, ai   është i imi (në fé)” 26  dhe ajetin në hak   të Isait (a.s): “Nëse i dënon ata, në të   vërtetë ata janë robër Tu, e nëse u falë   atyre, Ti je i gjithëfuqishmi, i urti”.27   Pastaj i ngriti duart duke qarë dhe   tha: “All-llahumme ymeti im, ymeti   im!”. All-llahu (xh.sh) i tha Xhibrilit:   “Ja Xhibril, shko te Muhammedi (a.s)   - dhe Zoti e di më së miri -dhe pyete:   Përse qan?” I erdhi Xhibrili dhe e   pyeti dhe e lajmëroi Zotin për atë   që tha Resulull-llahu (a.s) -dhe Zoti   e di më së miri -. Pastaj, All-llahu (xh.  sh) i tha: “Ja Xhibril, shko te Muham -  medi dhe thuaji: Ne do të të kënaqim   ty në ymetin tënd, nuk do ta prishim   qejfin!”.28   I thanë një ditë: O i Dërguar i All-  llahut, lutu kundër mushrikëve! Tha:   “Unë nuk jam dërguar mallkues, unë   jam dërguar mëshirë!”.29   Tash, le t’i rikthehemi pyetjes, mbi    të cilën është ndërtuar kjo temë:  Çfa-   rë përfitoi bota me ardhjen e Muham-  medit (a.s.)?  Në fakt, nga momenti i dërgimit   të tij (a.s), botës iu shfaq modeli  më i përsosur i sjelljes së njeriut   mëshirues ndaj kujtdo, në rrugën e   udhëzimit dhe mbjelljes së mirësi-  së, harmonisë, ndërtimit të jetës dhe   urave lidhëse në mesin e njerëzve,   që njeriu të jetojë me dinjitetin e të   qenurit njeri, mëkëmbës i Zotit në   tokë. Ja disa shembuj:   mëshira e tij (a.s)   për ymetin e tij - Nga Ebu Hurejra (r.a) transmeto-  het se Resulull-llahu (a.s) ka thënë:   “Secilit profet i është dhënë një lutje   e përgjigjur dhe secili profet ka vra-  puar ta bëjë atë lutje. Ndërsa unë e   kam ruajtur lutjen time për shefatin e   ymetit tim në ditën e kiametit…”.30    26. Kur’ani, Ibrahim: 36.  27. Kur’ani, El-Maide: 118.  28. Transmetuar nga Muslimi.  29. Transmetuar nga Muslimi.  30. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 6   që shpesh nxitojnë drejt rebelizmit   të pakontrolluar. Duhet të jemi të du -  rueshëm në rrugën e Thirrjes dhe të  lutemi për të gjithë rininë tonë, për   fëmijët tanë, për familjet tona dhe   të ndahemi një herë e përgjithmonë   nga kultura e sharjes, fyerjes, mall-  kimit e dorëzimit para së keqes!   -Toleranca e tij (a.s) ndaj atyre   që kanë gabuar pa qëllim, shfaqet   dukshëm në rastin e haxhit të lamtu-  mirës. Transmetohet nga Amr ibnul-  As (r.a), se Resulull-llahu (a.s), po   qëndronte në Mina, gjatë haxhit të   lamtumirës dhe njerëzit e pyesnin...   Atë ditë çdo njeri që pyeste për një   veprim që i kishte ngatërruar ra -  dhën, Profeti (a.s) i thoshte: “Bëje,   pa problem”.36   -Kritika e tij ndaj sahabëve që nda-  luan beduinin që kishte nisur të uri-  nonte në xhaminë e tyre. Ebu Hurejra   (r.a) tregon se një beduin urinoi në   xhaminë e Profetit (a.s). Njerëzit u   ngritën ta godisnin, ndërsa Profeti   (a.s) u tha: “ Lëreni dhe hidhni një   kovë ujë urinës së tij. Ju jeni sihari -  ques, jo vështirësues!”.37   -Një ndër ngjarjet më të bukura e   plot shpirt mëshire e butësie, është   edhe ajo e sahabiut Muavije ibnul-  Hakem  Es-Sulemi  (r.a).  Tregon  e   thotë: Teksa po falesha me Resulull-  llahun (a.s), një i pranishëm u teshtit   dhe unë i thashë: “Jerhamukall-llah”   (All-llahu të mëshiroftë). Të pranish-  mit më vështruan. Unë u thashë: I   mjeri unë, çfarë keni? Pse më shihni?   Ndërsa ata nisën të godisnin kofshët   e tyre. E kur i pashë se më bëjnë she -  një të hesht, heshta.   Kur Resulull-llahu (a.s) e mbaroi   namazin, - ju bëfsha kurban me babë   e nanë, nuk kam parë mësues, as para   tij e as pas tij, më të mirë. Pasha All- llahun, as më qortoi, as më goditi, as   më shau. -, tha: “Fjalët e njerëzve   nuk vlejnë kur jemi në namaz, vetëm   tesbih e lexim Kur’ani”.38   36. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  37. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  38. Transmetuar nga Muslimi.   mëshira e tij (a.s)   për gratë  -Porosia e vazhdueshme e Resulull-  llahut (a.s) në hak të grave ishte   edhe udhëzimi i tij: “Përkujdesuni   ndaj grave...”.39   -Nga porositë e tij (a.s) në haxhin e   lamtumirës, ndër të tjera ishte edhe   përkujdesja ndaj grave. Për këtë tha:   “Kijeni frikë All-llahun në gratë tuaja,   sepse ju i keni marrë ato me mbrojtjen   e All-llahut, keni bërë hallall nderin e   tyre me fjalën e All-llahut...”.40   -Barazoi gruan me burrin në shu-  më çështje jetike, njëkohë që gruaja   arabe ishte njeri pas asnjë të drej-  të në familje. Tregon Muavije ibni   Hajde (r.a): E pyeta të dërguarin: Ja   Resulall-llah: Çfarë të drejtash ka   gruaja e ndonjërit prej nesh ndaj tij?   Tha: “Ta ushqesh, kur të ushqehesh.   Ta veshësh, kur të veshesh. Mos ta go-  dasësh fytyrën, as mos ta shash. Dhe,   mos ta largosh (në shenjë zemërimi),  vetëm se brenda shtëpisë”.41   -Ndihma e tij ndaj gruas së dobët,   që i kërkoi ndihmë, është një tjetër   shfaqje e mëshirës dhe ndjenjës së   përkrahjes ndaj nëvojtareve. Rrëfen   Enesi (r.a) se një grua e sëmurë e nda -  loi të Dërguarin e All-llahut dhe i kër -  koi ndihmë. Profeti (a.s) i tha: “ O nëna   e filanit, ec ku të duash, se do ta kryej   nevojën që ke ” dhe vazhdoi të ecte me   të, derisa  e kreu nevojën  e saj. 42   -Tërheqja e vëmendjes së burrave,   se më i miri ndër ta është më i sjell-  shmi ndaj gruas së tij. Tha: “ Më i miri   ndër ju, është më i miri për familjen e  tij. Ndërsa unë, jam më i miri i juaj,   për familjen time”. 43  Poashtu tha:   “Besimtarët me besimin më të plotë,   janë më të sjellshmit ndër ta.  Më të   mirët ndër ju, janë më të mirët ndaj   grave të tyre”.44   -Nxitja e burrit për të mos e urryer   gruan, duke u nisur nga një sjellje e  keqe e saj, është një shembull i rre-   39. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  40. Transmetuar nga Tirmidhiu, Nesaiu dhe   Ibni Maxheh.  41. Transmetuar nga Ahmedi, Ebu Davudi,   Nesaiu, Ibni Maxheh etj.  42. Transmetuar nga Muslimi. 43. Transmetuar nga Ibni Maxheh.  44. Transmetuar nga Ahmedi, Ibn Ebi Shejbe,   Ebu Davudi etj.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 7   gullatorit në familje e shoqëri. Tha:   “Mos ta urrejë besimtari besimtaren,   nëse nuk pëlqen një sjellje të saj, do   të kënaqet me një sjellje tjetër!”.45   -Nxiti lojën, humorin, bashkëbise-  dimin e afrimin e burrit me gruan   e tij, në intimitetin e tyre familjar.   Transmetohet nga Xhabir ibni Abdil-  lah (r.a), që thotë: E kam dëgjuar   Resulull-llahun (a.s) duke thënë: “ Çdo   gjë, në të cilën nuk ka përmendje të   All-llahut, është hutim dhe lojë (hum-  bje kohe pa dobi), përveç katër raste-  ve: kur burri luan me gruan e tij…”.46     -Caktoi tre hise respekti ndaj nën-  ës, para një hiseje respekti ndaj   babës. Tregon Ebu Hurejra (r.a) se   një burrë erdhi tek i Dërguari dhe e  pyeti: Kush e meriton më së shumti   mirësjelljen time? Tha: “Nëna jote”.   Pyetësi tha: Po pastaj? Tha: “Nëna   jote”. Pyetësi vazhdoi: Po pastaj?   Tha: “Nëna jote”. Ai tha: Po pastaj?  Tha: “Pastaj babai yt”.47   Nga këtu kuptojmë vendin e lartë   që ka prindi, nëna veçanërisht, në je -  tën e besimtarit. Ajo, pa dyshim ësh-  të njeriu më i rëndësishëm në jetën e   muslimanit, që meriton respektin e   përhershëm dhe kërkimin e pëlqimit   prej saj, sa të jetë gjallë. Është një   nxitje edhe për të gjithë ata që vend -  osin kërkesat e bashkëshortes para   atyre të nënës; nëna ka përparësi   ndaj kujtdo në jetë, përfshirë edhe   bashkëshorten! Ndërkohë, një grua   e kujdesshme muslimane, asnjëherë   nuk përpiqet të hyjë në mes burrit   të saj dhe nënës së tij, as t’i flaës   keq atij për nënën, as t’ia prishë asaj   qejfin, për asnjë arsye, që nuk kalon   kufijtë e logjikës së besimit.   mëshira e tij (a.s)   për fëmijët  Enesi (r.a) thoshte: “Nuk kam parë   njeri më të mëshirshëm ndaj fëmijë-  ve, sesa Resulull-llahun (a.s)”.48   -Transmeton Ebu Hurejra (r.a), se    Resulull-llahu (a.s) e puthi nipin e    45. Transmetuar nga Muslimi.  46. Transmetuar nga Nesaiu, Bezari, Tabaraniu   etj.  47. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  48. Shih: Imam Menavi, “Fejdul-Kadir”, botimi   I, Bejrut, 1996, vëll. II, fq. 506.   tij Hasanin, në prezencë të Ekra ibni   Habisit, i cili tha: Unë kam dhjetë   djem, s’e kam puthur asnjërin prej   tyre. Resulull-llahu (a.s) e vështroi   dhe tha: “Ai që nuk mëshiron, nuk   mëshirohet”.49   Ndërsa nana e jonë Aishe (r.a)   transmeton se disa beduinë erdhën  te Resulull-llahu (a.s) dhe e pyetën:   A i puthni ju fëmijët tuaj? Tha: “Po”.   Ata thanë: Ndërsa ne, pasha All-  llahun, nuk i puthim! Resulull-llahu  (a.s) u tha: “A e kam unë në dorë, që   All-llahu e ka hequr mëshirën nga   mesi juaj”?!50    -Bartja e fëmijëve në xhami, edhe   në namaz, është një tjetër shembull   që Resulull-llahu (a.s) dëshmoi para   njerëzisë, si model i dashurisë dhe   edukimit të tyre me mëshirë e butësi.   Tregon Katade (r.a) se: “Resulull-  llahu (a.s) falej, duke bartur në krah   Umamen, të bijën e Zejnebit (mbe-  sën e tij)... Kur binte në sexhde e   ulte në tokë dhe kur ngrihej, e merr-  te në krahë”.51  Ndërsa Ebu Bekrete   (r.a) rrëfen: “Resulull-llahu (a.s)   po falej me ne, kur vinte Hasani, i   vogël. Sa herë Resulull-llahu (a.s)   binte në sexhde, ai i hipte në shpinë   dhe në qafë, ndërsa Resulull-llahu   (a.s) e çonte krytin me lehtësi, që ai   të ulej…”.52   Gjithashtu  transmetohet  se   Resulull-llahu (a.s) falej, kur vinin Ha -  sani dhe Husejni, që i hipnin në shpi -  në e në qafë. Ndërsa njerëzit ia largo -  nin, ai (a.s), u thoshte: “Lërini ata të   dy, ju bëfsha kurban me nanë e babë!   Ai që më do mua, t’i dojë këta të dy”. 53    -Lutja e tij për dashurinë e tyre,   që t’i dojë All-llahu, është një tjetër   dëshmi e kësaj mëshire ndaj fëmi-  jëve. Tregon Berra ibni Azib (r.a): E   kam parë të Dërguarin e All-llahut   (a.s), (herë) me Hasanin dhe (herë)   me Husejnin në shpatullat e tij, duke   u lutur: “All-llahumme unë e dua atë,   duaje edhe Ti”.54    49. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  50. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  51. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  52.  Transmetuar  nga  Ahmedi,  Bezzari,   Tabaraniu dhe Ibni Hibbani.  53. Transmetuar nga Ibn Ebi Shejbe, Nesaiu,   Tabaraniu, Bezzari, Ebu Ja’la dhe Ibn Hibbani.  54. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 8   -Bartja e fëmijëve në minber.  Tre-  gon Ebu Bekrete (r.a): [E kam parë   Resulull-llahun (a.s) në minber, kur   edhe Hasan ibn Aliu ishte bri tij.   Herë sillej nga njerëzit e herë nga   Hasani dhe thoshte: “ Ky, djali im,   është Sejjid (Zotëri). Ndoshta All-llahu   do të paqtojë nëpërmjet tij dy grupe të   mëdha prej muslimanëve”].55   -Mëshira dhe lutja e tij (a.s) për fë-  mijët. Tregon Usame ibni Zejd (r.a):   [Më merrte Resulull-llahu (a.s) dhe   më ulte në prehërin e tij, ndërsa nga   ana tjetër ulte Hasan ibni Aliun, pa-  staj na përqafonte dhe lutej: “ All-  llahumme mëshiroji këta të dy, unë   kam mëshirë për ta!”].56   -Afrimi i tyre në tryezë për të ngrë-  në, “ndërkohë që ky ishte një zakon   i panjohur në atë shoqëri e ndosh-  ta edhe në shumë prej shoqërive  të sotme”. 57  Tregon Omer ibni Ebi   Seleme (r.a) se një ditë kishte hyrë  te Resulull-llahu (a.s), që po hante.   Profeti i tha: “Afrohu mor bir, për-  mende All-llahun, ha me të djathtën   tënde dhe ha atë që ke para vetes”.58    mëshira e tij (a.s)   për kafshët  -Profeti (a.s) e ndaloi rrahjen e   fytyrës së kafshës, njësoj si për nje-  riun. Për këtë, Xhabir ibni Abdil-lah  (r.a) tregon se: “Resulull-llahu (a.s)   e ka ndaluar goditjen e fytyrës dhe   damkosjen e saj”.59   -Profeti  (a.s)  lajmëroi  për  një   grua që hyri në xhehnem, për shkak   të ndëshkimit që i bëri kafshës. Për   këtë transmeton Ebu Hurejra (r.a) se   i Dërguari i All-llahut ka thënë: “Një   grua hyri në zjarr për shkak të një   maceje që e izoloi deri në vdekje; as   i dha të hante e të pinte kur e izoloi,   as e la të lirë të hante nga mbetjet   e tokës”.60   -Nxitja e përkushtimit ndaj kafshës.    Për këtë, Abdull-llah ibni Xhafer (r.a)    tregon se Resulull-llahu (a.s) i tha një    55. Transmetuar nga Bukhariu.  56. Transmetuar nga Bukhariu.  57. Prof. dr. Halil El-Azzami, “Er-Rahmetul-  Muhdatu”, botimi I, Xhedde, 2007, fq. 305.  58. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.  59. Transmetuar nga Muslimi.  60. Transmetuar nga Bukhariu dhe Muslimi.   ensariu: “ Përse nuk i frikësohesh All-   llahut në këtë kafshë, që ta ka vënë    në posedim? Ajo sapo m’u ankua për   ty se ti e keqtrajton!”.61 Etj.  Shembujt  rreth  mëshirës  së   Resulull-llahut (a.s) janë të shumtë,   të panumërt, në çdo drejtim të jetës,   në çdo aspekt të marrëdhënies së nje -  riut me veten, me Zotin, me tjetrin.   në fund:   Pyetjes së madhe, me të cilën nisi   kjo temë, se: Çfarë përfitoi bota me   ardhjen e Muhammedit (a.s.)?, unë   mendoj se secili prej nesh e ka tash-  më më të lehtë t’i përgjigjet. Sep -  se mëshira e tij e shfaqur në çdo   drejtim e marrëdhënie, është në të   vërtetë, përfitimi më i madh i nje -  rëzimit. Nga ajo ditë, mbarë botës   iu prezantua modeli i njeriut të për-  sosur me mëshirën e Zotit, që ndër-  ton dhe udhëzon drejt ndërtimit, që   punon për të mirën e njerëzisë dhe   që me dije, urtësi, butësi, durim e   mëshirë, ecën përpara në drejtim të   përparimit shpirtëror të njeriut dhe   lartësimit të tij në shkallët e qytetë-  rimit hyjnor.   Është shembulli i një burri që rre-  zaton mëshirë, që dhuron mëshirë   dhe që nxit të tjerët, ta ndërtojnë  jetën bazuar në mëshirën e Zotit  dhe Dritën e Tij. Është, tamam ai   shembull, për të cilin All-llahu (xh.  sh) na porositi në Kur’an: “Ju e kishit   shembullin më të lartë në të dërgua-  rin e All-llahut, për atë që shpreson   në shpërblimin e All-llahut, në botën   jetër dhe që e përmend shumë shpesh   All-llahun”.62   All-llahu (xh.sh) na udhëzoftë drejt    dashnisë së Tij, duke na bërë të ecim    në gjurmët e mëshirës së Resulull-  llahut (a.s), për t’u dëshmuar secili   prej nesh si një individ i shëndoshë,   ndërtues dhe përhapës i mëshirës e  harmonisë së besimit, kudo në jetë.  Vel-hamdu lil-lahi rabbil-alemine.   61. Transmetuar nga Ahmedi, Ibn Ebi Shejbe,   Ebu Davudi etj.  62. Kur’ani, El-Ah’zab: 21.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 9   kultura jonë   E  vërteta nuk triumfon thjesht  vetëm se ajo është e vërtetë,   por ajo triumfon me ata që i   besojnë asaj fort dhe me sinqeritet.  Rendin për arritjen e saj në jetën e   tyre në mënyrë reale, thërrasin në të,   e mbrojnë dhe dinë ta shpalosin e ta   paraqesin tek të tjerët në mënyrën   më të mirë, por si paraqitet e vërteta   dhe si sqarohet për njerëzit?  Ne, me aq sa mundemi ta shpalo-  sim fenë, kulturën dhe qytetërimin   tonë, me aq sa mundemi ta paraqe-  sim ymetin dhe fenë tonë te njerëzit   se ajo është fe e tolerancës, paqes,   drejtësisë dhe barazisë dhe rruga   për arritjen e kësaj, bazë dhe para   së gjithash është dialogu. Kultura   jonë islame është kulturë dialogu,   bashkëjetese dhe bashkëveprimi.   Qytetërimi jonë dallohet për gjallë-  rinë, çiltërsinë dhe përparimin.  Nuk është qëllimi që individi ve-  tëm të flasë, por ta bëjë tjetrin të   flasë dhe ta dëgjojë, sado që janë të   ndryshme pikëpamjet dhe idetë.  Fjala, baza e saj është mjeti i ko-  munikimit njerëzor dhe qëllimi i saj   është ky komunikim edhe nëse nuk   ka dakordësi “Dhe flisni njerëzve   mirë” (Bekare: 83).  Myslimani, mjeti i tij i parë është   fjala dhe metoda e tij është dialogu,   sepse ai është i urdhëruar për për-  cjelljen (kumtimin) e fjalës së Alla-  hut në tokë. Me të kumton, përmes   saj orienton dhe reflekton dhe mbi   bazën e saj ndërton komunikimin me   vëllanë e tij njeri.  Për të qenë dialogu vlerë e madhe   prej vlerave të qytetërimit islam,    baza e së cilit është feja dhe mësimet   e saj, që është përshkrim i cilësive   më të larta të personaliteti të drejt   mysliman. Ai është cilësi e toleran-  cës, jo me kuptimin e inferioriteti   dhe dobësisë, por me kuptimin e lar-  tësimit ndaj vogëlsirave, lartësimit   ndaj urrejtjeve, largimit nga tekat   dhe së kotës.  Ajo  është  kulturë  e  arritjes  së   çiltërsisë mes njerëzve dhe të çon   në bashkëpunim për të mirë dhe  bashkëjetesë në tokë pa humbjen   e identitetit, karakterit, njehsimit   të parimeve, apo përdhosjes së të   drejtave.   Kultura e dialogut në Islam është   ftesë për gjykimin e mendjes dhe ur-  tësisë në përballjen me nervozizmat   e sëmurë, mendjet e mbyllura dhe   mendimet e devijuara, në të cilat   është zhytur kultura e dhunës, ek-  stremizmit, urrejtjes, mospëlqimit,   injorancës, prapambetjes, naciona-   lizmit dhe fanatizmit.  Nëse urtësia ka të bëjë me njohjen   e të vërtetave të gjërave dhe kupti-  mit të tyre, të qëlluarit e fjalës dhe   të punës dhe veprimit që duhet në   kohën që duhet dhe në formën që  duhet, atëherë urtësia sipas këtij   kuptimi e detyron çdo mysliman që  të jetë dialogu i tij me gjuhën e ko-  hës dhe të jetë nevoja dhe mjeti i tij,   e me këtë ai paraqet zëvendësuesin   qytetërues të projekteve shkatërrue-  se, të cilat kanë burgosur shpirtin   tek njeriu duke u kthyer në burim të   dëshpërimit dhe mizorisë.  Qëllimi i dialogut në kulturën tonë   është arritja tek e vërteta dhe jo kon -  fiskim i tjetrit, apo eliminim e më-  njanim i tij.  Prandaj, çiltërsia (hapja) ndaj tjet-  rit dhe dialogimi me të me shpirtin e   tolerancës, mirësisë dhe drejtësisë   përfaqëson përbërësit, mbi të cilat   përqendrohet qytetërimi islam dhe   vlerat e tij, tipari dallues për aftë -  sinë e të observuarit të kontradik-  sioneve dhe llojeve të ndryshimeve   për të formuar lidhjen mes “unë”   dhe “tjetrit”, bazuar mbi drejtësinë   dhe rrezatimeve të saj dhe bërjen   e tij bazë të lidhjeve mes njerëzve.   Sepse ai është mënyra e luftimit të   padrejtësisë, shmangies së fanatiz-  mit dhe heqjes dorë nga teprimi dhe   ekstremizmi. Ky është dialogu i të   mençurve, jo i injorantëve, dialogu  i rendësve pas së vërtetës dhe jo të   atyre që kërkojnë ndrydhjen dhe   vrasjen e saj.  Së fundmi, dialogu me tjetrin është   vështrim i së ardhmes të pozitës sonë   në këtë botë variabël të drejtuar nga   horizonte të reja që kërkojnë këmbim   idesh dhe ndërthurje kulturash me   shpirtin e tolerancën, elasticitetit,   mendjes dhe drejtësisë.  Përktheu nga arabishtja:  lavdrim hamja    dr. muhamed v. sulejman   çiltërsia   ndaj tjetrit   dhe dialogimi   me të me shpirtin   e tolerancës,   mirësisë   dhe drejtësisë   përfaqëson   përbërësit,   mbi të cilat   përqendrohet   qytetërimi islam   dhe vlerat e tij...     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 10   inaugurimi i xhamisë së     "dy vajzave" sara dhe shehd     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 11   inaugurimi i xhamisë së     "dy vajzave" sara dhe shehd     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 12   ebu bekri (r.a):  1. për në medinën e ndritur  Kur Profeti (a.s), mbas 12 vjet  përhapje të fesë në Meke, ur - dhëroi sahabet të emigrojnë   për në Medine, për të ndihmuar ata   njerëz që pëlqyen fenë atje e që kanë   nevojë për mësues besimi, me fjalë e   me sjellje, erdhi hz. Ebu Bekri (r.a) te   Profeti (a.s) dhe i kërkoi leje për të   emigruar në Medine, që të ndihmojë   me shokët e vet për të përhapur atje   fenë e re.  Ai  Zotëri  (a.s)  i  tha:  “Prit  pak,   ndoshta do të keshë një shok që emig-  ron bashkë me të!”  Ebu Bekri u gëzua nga këto fjalë,   se mendoi që ai shok emigrimi do të   ishte vetë Profeti (a.s), prandaj bleu   dy deve të forta dhe i ushqeu mirë.   Shpresa e emigrimit së bashku me   Profetin (a.s) u realizua.  Kur u mblodhën idhujtarët në par-  lamentin e tyre për t’u këshilluar   çka do të bënin me Profetin, mbasi   shokët e tij po emigronin, u shfaqen   tre qëndrime. Njëri prej drejtuesve   të tyre shprehu mendimin për bur-  gosjen e Profetit (a.s), sepse sipas tij   në burg rron sa rron, mandej vdes e   kështu shkrihet feja e tij. Një tjetër e   kundërshtoi këtë mendim. Ai tha: A   nuk e dini sa fort e duan atë shokët e   tij? Kam frikë se po ta burgosim, do  të vijnë disa prej shokëve të tij e do  ta nxjerrin nga burgu e më vonë do   të na sulmojnë me besimtarët e tij që   po shtohen dita-ditës. Le ta përzëmë   nga Meka, të shkojë ku të dojë. Edhe   ky mendim u kundërshtua.   Ky diskutant shtoi: A nuk e dini sa    gojë të ëmbël ka? Me fjalët e tij të   bukura e tërheqëse, ai do të shtojë   pasuesit e tij, të cilët do të na sul-  mojnë e do të na luftojnë. Një tje -  tër tha: Unë propozoj të zgjedhim   15 djelmosha nga fiset e Mekes. Ata   ta presin një natë para shtëpisë të   armatosur me shpata në duar. Kur ai   të dalë nga shtëpia, t’i bijnë të gji-  thë së bashku me shpata, ta mbysin   bashkë e kështu gjaku i tij ndahet   në të gjitha fiset. E fisi i tij, sado   të jetë i fortë, nuk do të guxojë të   luftojë të gjitha fiset e bashkuara.   Ai që kundërshtoi dy propozimet e   para, pëlqeu propozimin që bëri Ebu   Xhehli.  Qafirët e mjerë vendosën të mund-  nin atë Zotëri, më të dashurin e Zo-  tit (xh.sh), të fiknin dritën e fesë, të   ndalnin rrymën e Zotit (xh.sh), që ajo   të përhapej kudo, bile të mbërrinte  në çdo vend e të kalonte çdo fe, siç   kishte premtuar Zoti vetë në Kur’anin   e shenjtë.  Menduan dhe vendosën të shuanin   dritën e Islamit, të ndërprisnin re-  velatën pa u përfunduar, të ndalonin   këtë fe, pa u plotësuar zbritja e saj e   pa i kryer plotësisht kërkesat e nje-  rëzve për këtë fe hyjnore.  Atë ditë në drekë Profeti (a.s) shkoi   te Ebu Bekri e i tha:  “U urdhërova    tani të emigroj”.  Ebu Bekri i tha: Hej i dërguari i   Zotit, më lër të të shoqëroj në atë   rrugë. - Po, të marr me vete -u për-  gjigj Profeti (a.s)  Ebu Bekri qau me lot, siç janë lotët   e gëzimit, kur dëgjoi se Profeti (a.s)   e pranoi shok rruge, udhëtimi.  Caktuan një kohë, natën. Erdhi ai   Zotëri te Ebu Bekri, me devetë që  ishin përgatitur qysh më përpara.   Udhëtuan së bashku.  Në një orë të natës, kur vendosi ai   Zotëri të emigrojë, i tha hz. Alisë, të   flejë në shtratin e tij e të mos ketë   frikë, se nuk pëson asgjë të keqe e   nesër t’u kthente njerëzve idhujtarë   të hollat që kishin ruajtur tek ai, pa-  staj ta ndjekë për në Medine.  15 djelmoshat iu afruan derës e   mureve të shtëpisë së Profetit (a.s).  Ai Zotëri doli duke kënduar ajetet e  sures Jasin (1-7).  Të rinjve iu ra gjumi në sy dhe iu   ranë shpatat nga duart e tyre.  Mbërrini ai Zotëri te shtëpia e Ebu   Bekrit. Dolën bashkë me dy devetë   e me një njeri që do t’u kallëzonte   rrugën për në Medine.  Ai zotëri e dinte mirë se do të me-  rrej vesh emigrimi i tij, prandaj nuk   mori rrugën për në Medine, por për-  kundrazi për në Jemen. Kur arritën   në një mal të ulët, hynë në një shpe-  llë (Thour).  Kur agoi dita e doli dielli, u zgjuan   15 djelmoshat. Shikuan prej vrimës   së derës së shtëpisë së Profetit (a.s),   panë se shtrati ishte i zënë. Mbas   pak kuptuan se ai që ishte në shtrat  ishte djaloshi Ali e jo Profeti (a.s).  Të rinjtë idhujtarë u zemëruan,   vrapuan shpejt tek drejtuesit e tyre   e iu kallëzuan si ndodhi ngjarja. Ata   pa arsyetuar, deklaruan se kush do të   sjellë Profetin me Ebu Bekrin gjallë,   ose kokat e tyre, do të ketë shpër-  blim 100 deve. U shpërndanë kër-   shejkh vehbi s. gavoçi   kalifët mbas profetit (a.s)   “Profeti (a.s)    e nderonte   Ebu Bekrin, e   lavdëronte, e   madhëronte para   sahabeve të tjerë   e nuk duronte   që ndokush ta   shqetësonte atë”.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 13   kuesit nga çdo anë, por pa dobi.  Ai Zotëri kishte hyrë në shpellë me   shokun e vet dhe Zoti (xh.sh) me të   mirën e Tij i vuri asaj shtresën e rrje -  tës së merimangës si derë e në anë  një çerdhe pëllumbi.  Kur iu afruan asaj shpelle, qafirat   thanë: Nuk ka mundësi që ata të dy  të kenë hyrë në këtë shpellë, rrjeta   e merimangës është më e vjetër se   lindja e Muhammedit, pastaj kjo çer-  dhe pëllumbi kallëzon qartas se nuk   është kush aty brenda.  Profeti (a.s) dhe Ebu Bekri qën -  druan në atë shpellë tri ditë, derisa   armiqtë e humbën shpresën e thanë:   Muhammedi është larguar me siguri   nga Meka.  Natën Profeti (a.s) me shokun doli   nga shpella. Iu erdhi ai që dinte rru-  gën në drejtim tjetër për në Medine.   Udhëtonin gjithë natën, ecnin pa pu-  shim dhe ditën fshiheshin.  Ebu Bekri ishte në deve, mirëpo   nuk ecte në një drejtim, herë dilte   me deve para Profetit (a.s) e herë   prapa, derisa e pyeti Profeti (a.s):   Pse bën ashtu? Ebu Bekri u përgjigj:   Hej i dërguari i Zotit, mendoj mos   na del kush përpara, prandaj lëviz   në këtë mënyrë, që të bëhem fli për   ty, herë kujtoj mos na sulmon kush   e dua të sakrifikoj veten për ty.  Nuk po shkruaj hollësisht për emig -  rimin e Profetit (a.s), derisa mbërrini   në Medinen e shkëlqyeshme, se kam   shkruar gjatë në librin “Jeta e Pro-  fetit (a.s)”.   2. ebu bekri tek profeti (a.s)  Shkrimtari  Muhamed  Rida  ka   shkruar: “Profeti (a.s) e nderonte   Ebu Bekrin, e lavdëronte, e madhë-  ronte para sahabeve të tjerë e nuk   duronte që ndokush ta shqetësonte  atë”.  Kur u sëmur rëndë Profeti (a.s),   në prag të vdekjes, urdhëroi që ta   zëvendësonte në drejtimin e fal -  jes, si imam. Ebu Bekri ka qënë me  Profetin (a.s) në të gjitha luftërat e   tij, ka luftuar në Beder e Uhud, në   Khandek, në Hudejbije, në Khajber   dhe në hapjen e Mekes, në Hunejn e    Taif, në Tebukë, ku i dha flamurin e   ushtrisë hz.Ebu Bekrit, ka qënë me   të edhe në pelegrinazhin (haxhin)   e fundit.  Qe përherë prej sahabeve të më-  dhenj. Në luftën e Hunejnit, kur u   sulmuan muslimanët egërsisht e ikën   disa sahabe, ai qëndroi, si qëndroi   Profeti (a.s) me shokë të tjerë.  Ebu Bekri ka qenë një nga sahabet   e paktë që në atë kohë ka mësuar   Kur’anin përmendsh. Ebu Bekri ka   qenë ai që mbrojti Profetin (a.s)   nga qafiri Ukbe dhe pësoi lëndime   të ndryshme nga idhujtarët.   3. ebu bekri, burrë i burrave  Me 10 Rebiul ev-vel, viti 11, Profeti   (a.s) u zgjua më mirë mbas sëmund-  jes që i zgjati 11 ditë. Ebu Bekri kër-  koi nga Profeti (a.s) që ta lejonte të   shkonte në shtëpinë e vet në Sun.   Profeti (a.s) e lejoi. Të nesërmen   herët mbërrini lajmi se Profeti (a.s)  kishte ndërruar jetë.  Ebu Bekri shkoi në xhami, ku pau   sahabet të tubuar aty, të cilëve hi-  dhërimi iu kishte turbulluar sytë e   mendjet. Z. Osmanit iu muar goja,   hz. Alisë iu lidhën këmbët, veç hz.   Ymeri rrinte në këmbë, fliste, thonte:   Jo, jo, nuk ka vdekur, Profeti (a.s)   është larguar nga populli disa ditë,  si ishte larguar hz. Musaja njëherë.  Ebu Bekri nuk u ndal këtu, por   shkoi në dhomë të zonjës Aishe,   vajzës së tij, ku ishte shtruar Profe-  ti (a.s) Largoi mbulesën nga fytyra   e Profetit (a.s) e pau se me të vër-   tetë kishte vdekur, kishte ndërruar   jetë. Me lot ndër faqe puthi ballin e  Profetit (a.s) e i tha: “Ishe i mirë në   jetë e mbas vdekjes, vdekjen që ia ka  shkruar Zoti (xh.sh) çdo të krijuari, e  ke gjetur.”  Mandej përsëri, me zemër të pez-  matuar, me ndjenja pikëlluese që   nuk përshkruhen, shkoi në xhami,   iu afrua minberit, i tha hz. Ymerit   të fliste ngadalë dhe thirri sahabet   për të dëgjuar çka do t’u thonte. Sa-  habet lanë hz.Ymerin e u sollën nga   Ebu Bekri. Ai u tha shkurt se ai që   ka adhuruar e lutur Muhammedin,   le të dijë se Muhammedi ka vdekur,   kurse ai që ka adhuruar e lutur Zotin,   le të dijë se Zoti (xh.sh), është gjallë   e nuk vdes kurrë.  Në vazhdim lexoi ajetin që thotë:   “Profeti Muhammed nuk është veçse   një Profet nga Profetët. Të vdesë ky   Muhammed ose të vritet, mos u largo-  ni nga besimi, ai që lë besimin, nuk e  dëmton Zotin (xh.sh) për asnjë send,   kurse ata që i njohin të mirat e Zotit   (xh.sh), ai ua shpërblen ato të mira.”   (Ali Imran: 144)  Pra, sahabet mësuan se Profeti   (a.s) vërtetë kishte vdekur. Z. Ymeri  u çudit prej fjalës së Ebu Bekrit, sa  që tha më vonë: Kur dëgjova ajetin   që lexoi Ebu Bekri, m’u bë se atë nuk   e kam dëgjuar e kënduar përpara,   megjithëse Kur’anin gati e kam ditur   krejt përmendsh.  Të pranishmit filluan të mendoj -  në çka do të bëhej me Profetin (a.s)   Ebu Bekri me pëlqimin e të gjithëve,   doli në krye, të cilit i drejtuan shumë   pyetje dhe ai iu përgjigj.  - Kush e lan atë trup të bekuar? - Më të afërmit e tij prej burrave. - Ku do të varroset? - Profetët varrosen, ku vdesin.  Kështu u vendos, që të varroset në   dhomë të hz. Aishes.  - Si falet xhenazja?  - Hynin tuba-tuba, burrat përpara,   mandej gratë, mandej fëmijët, secili   falej në vete, pa imam. Ashtu u bë, u   zbatuan këshillat e Ebu Bekrit.   Me lot ndër faqe   puthi ballin   e Profetit (a.s)   e i tha: “Ishe i mirë   në jetë e mbas   vdekjes, vdekjen   që ia ka shkruar   Zoti (xh.sh)   çdo të krijuari,   e ke gjetur.”     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 14   myftiu: “hz. muhammedi,   edukatori i madh i tolerancës ndërfetare”  Ditën e xhuma, më 26 dhje- tor 2014, nga minberi i xha- misë së Parrucës, Myftiu i  Shkodrës, Imam Muhamed Sytari,  foli mbi vlerat e përkujtimit të Lind- jes së Begatë të Hz. Muhammedit  (a.s), që përkon me ditët e para të   muajit janar 2015.  Ai theksoi se vlerat e tolerancës   ndërfetare, me të cilat u dërgua Hz.   Muhammedi (a.s), janë një garanci   e madhe për mbarë botën, sidomos  në ditët e sotme.  Myftiu tha se këtë vit, përkujtimi   i dy prej burrave më të mëdhenj të   njerëzimit; Hz. Isait (a.s) dhe Hz. Mu -  hammedit (a.s), erdh shumë pranë   njëri-tjetrit, me gjithë debatet rreth   saktësisë së datës së parë. Ai tha, se   kjo koinçidencë, është njëkohësisht   një moment reflektimi për botën is-  lame dhe atë të krishterë, drejt res-  pektimit të ndërsjelltë, për të ndër-  tuar së bashku ura lidhës në mesin e   qytetërimeve dhe paqes në botë, në   harmoni dhe respekt reciprok.  Gjatë kësaj hytbeje, Myftiu dënoi   njëkohësisht edhe aktin e mbajtjes së    meshës të zhvilluar sot paradite nga   Famullia e Shën Shtjefnit, Shkodër, në  objektin që njihet si: xhamia e Sulltan   Mehmet Fatihut, në kalanë Rozafa.   Myftiu tha: “Si do ju dukej sikur   t’ju ftoja me falë xhumanë, aty ku   është kisha, rrëzë kalasë, që dikur   ishte teqe bektashite?! Normalisht   që nuk do ta bëj, se nuk ka logji -  kë dhe nuk ma ndjen zemra e s’ma   pranon logjika” Dhe theksoi se kjo   meshë nuk duhej bërë në një vend   të tillë, përtej pretendimeve të sakta   se origjina e lashtë e këtij objekti ka    qenë kishë. Mirëpo, “askush nuk ka   të drejtë të cënojë simbolet fetare të   muslimanëve në emër të origjinave  të lashta, ne nuk do ta bënim, nuk e   bëjmë. Ky është një provokim që nuk   e pranojmë dhe nuk e tolerojmë”-   tha Myftiu.  Njëkohësisht theksoi se vlerat e   harmonisë ndërfetare, duhen ruaj-  tur dhe nuk duhen cënuar nga asnjë   sjellje e pamatur dhe e papjekur e   kujtdo, që harron kufirin dhe cënon  atë që nuk është e tij!  “Shembujt e tolerancës dhe hu -  manizmit tonë gjatë shekujve, pi-  kërisht këto mësime, që vërtetojnë   madhështinë e Hz. Muhammedit (a.s)   si edukator i tolerancës, na bëjnë të   ndjehemi krenar për fenë tonë dhe   të jemi përherë promotorë të paqes,   harmonisë dhe tolerancës në mesin e   besimtarëve dhe besimeve të tjera.   Shkodra ndjehet krenare me diver-  sitetin e saj fetar. Detyra e prijësve   fetarë, të cilësdo fe, është të ndërto-  jë me maturi dhe urtësi, ura lidhëse   dhe paqe në shoqërinë e tij.”- për-  fundoi Myftiu.   Myftiu dënoi   njëkohësisht edhe   aktin e mbajtjes së   meshës të zhvilluar   nga Famullia e Shën   Shtjefnit, Shkodër,   në objektin që njihet   si: xhamia e Sulltan   Mehmet Fatihut, në   kalanë Rozafa.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 15   U  zhvillua sot, më 12.12.2014  ceremonia e inaugurimit të  xhamisë më të re në qytetin  e Shkodrës, e quajtur: “Xhamia e Dy  Vajzave”. Në këtë ceremoni nderonin  me pjesëmarrjen e tyre: Nën/Kryetari  i KMSh, z. Ali Zaimi, Kryetari i Komi-  tetit Shtetëror për Kultet, z. Ilir Ho-  xholli, Kryetari i Këshillit të Qarkut   Shkodër, z. Maxhid Cungu, Drejtori i   AIITC, z. Ramiz Zekaj, Myftiu i Tira-  nës, z. Ylli Gurra, Myftiu i Malësisë   së Madhe, H. Edmir Smajlaj, Drejtori   i Kulturës në KMSH z. Genti Kruja,   Drejtori i Haxhit në KMSH z. Hamdi   Çurri, Drejtori i Medresesë “Haxhi   Sheh Shamia”, z. Kujtim Dervishi,   drejtues të shoqatave të ndryshme   bamirëse, intelektualë e besimtarë   të shumtë.  Ceremonia u përshëndet nga Myf-  tiu i Shkodrës, Imam Muhamed Sy-  tari, që vlerësoi këtë ditë si një ditë  bajrami dhe gëzimi të madh për la-  gjen Shabanej dhe mbarë qytetin e   Shkodrës. Ai falënderoi prezencën   e z. Ahmed Al-Shaye nga Kuvajti,   donator dhe përfaqësues i familje-  ve që ndihmuan në sponsorizimin e   kësaj xhamie, me ndërmjetësinë e   Institutit Shqiptar të Mendimit dhe  Qytetërimit Islam.  Nën/Kryetari i Komunitetit Mysli-  man të Shqipërisë, z. Ali Zaimi, uroi   që kjo xhami të jetë një vatër besimi   dhe dije për lagjen dhe për mbarë qy -  tetin e Shkodrës. Ai uroi besimtarët   edhe në emër të Kryetarit, z. Skënder   Bruçaj, duke shprehur njëkohësisht   edhe vlerësimin që Komuniteti Mys-  liman i Shqipërisë i ka dhënë ripër-  tëritjes së infrastrukturës fetare në  vend, pas viteve '90.  Përshëndeti edhe Kryetari i Kë -  shillit të Qarkut Shkodër, z. Maxhid   Cungu, që vlerësoi se ngritja e insti-  tucioneve të reja të kultit në Shko-  dër është një mirësi e madhe dhe një   tregues i besimit dhe gjallërimit të   jetës fetare në qytetin tonë.   Nga ana e tij, Kryetari i Komitetit   Shtetëror për Kultet, z. Ilir Hoxholli,   përmendi se Shkodra po kthehet në  një qytet, ku minaret e xhamive po  e zbukurojnë si duhet hartën e xha-  mive, që dikur e bënin këtë qytet të  tregohet me gisht për vlerat e besi-  mit dhe qytetarisë islame.  Aktiviteti u zbukurua edhe këndi-  min e dy ilahive nga nxënës të Med-  resesë “Haxhi Sheh Shamia”, dega   djem.  Drejtori i AIITC, Dr. Ramiz Zekaj,   vlerësoi këtë xhami si një dhuratë   të bukur për popullin musliman të   Shkodrës, në kuadrin e bashkëpu -  nimeve në mesin e institucioneve  islame. Ai theksoi se nga dita kur    Hafiz Sabri Koçi mbajti hytben e parë   dhe drejtoi namazin e xhumasë së   parë në Shkodër, më 16 nëntor 1990   e deri më sot, shumë xhami po e plo-  tësojnë përherë e më shumë nevojën   e besimtarëve për këto institucione  të adhurimit.  Ceremonia u përshëndet edhe nga   z. Ahmed Al-Shaye, përfaqësues i fa-  miljeve donatore nga Kuvajti. Ai tha   se sot, ndjehet shumë i gëzuar për   këtë inaugurim të xhamisë që mban   edhe emrin e vajzës së tij, Shehd,   që së bashku me shoqen e saj Sara,   humbën jetën para rreth dy vitesh,   në një aksident të dhimbshëm. Ai tha   se kjo xhami është edhe një shenjë   e vëllazërimit që muslimanët kanë   në mes vete.  Pas prerjes së shiritit të inauguri-  mit, të pranishmit morën pjesë në   faljen e xhumasë së parë në këtë   xhami të re, duke uruar njëri-tjetrin  për këtë mirësi të madhe.   “xhamia e dy vajzave”,   xhamia më e re në  shkodër    Ditën e xhuma, më 12 dhje- tor 2014, pas inaugurimit  të  xhamisë  më  të  re  në   Shkodër, e quajtur: “Xhamia e Dy  Vajzave”, u fal edhe namazi i parë   i xhumasë. Hytbeja e rastit u mbajt  nga Myftiu i Shkodrës, Imam Muha-  med Sytari.  Në një atmosferë të mrekullueshme   feste, xhamia e re, nuk ishte e mja-  ftueshme për besimtarët e shumtë,   që kishin ardhur për të ndarë këna- qësinë e kësaj dite të paharruar.  Në hytben e tij të kësaj jave, Myf-  tiu foli mbi rëndësinë e bartjes së   amanetit të Thirrjes Islame, brez pas   brezi, me krenari dhe pa ndrojtje.   Ai theksoi se porositë e fundit, që   Resulull-llahu (a.s) i la sahabëve,   pak ditë para se të largohej nga kjo   botë, janë njëkohësisht edhe një   amanet për secilin prej nesh.  Gjatë kësaj hytbeje, Myftiu i Shkod -  rës bëri thirrje që muslimanët të   respektojnë moralin dhe shpirtin e   fesë së tyre, duke u bërë thirrës drejt    vlerave islame për këdo e kudo. Ai   tha se fushatat e shumta të islamo-  fobisë, nuk janë asgjë tjetër vetëm   se një shtysë më shumë për secilin   prej nesh, për të jetuar dhe dësh -  muar bukurinë dhe mirësitë e fesë   islame në jetën e përditshme.  Myftiu falënderoi donatorët nga   Kuvajti për ndërtimin e kësaj xhamie   të re, duke theksuar se ndërtimi i saj   është një mirësi e madhe besimi që   i shtohet Shkodrës së vlerave isla-  me, qytetit të vjetër të minareve të   shumta. Njëkohësisht ftoi besimtarët   që të jenë frekuentues të rregullt të  namazeve ditore, duke u bërë dësh-  mitarë të Islamit dhe adhurimeve të   tij, ditë pas dite.  Namazi i xhumasë së parë në Xha-  minë e Dy Vajzave, u drejtua nga stu -  diuesi i afirmuar i hadithit, Shejkh   Mahmud Abdulkadir Arnauti, djali   i muhadithit të famshëm me prej -  ardhje nga trojet tona në Kosovë,   që jetoi, punoi dhe ndërroi jetë në   Damask të Sirisë.   hytbeja e parë e xhumasë,    në “xhaminë e dy vajzave”     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 16   myftiu i shkodrës vizitoi   qendrën kulturore islamike shqiptare në  hamburg   Me ftesë të Qendrës Kulturo - re Islamike Shqiptare në  Hamburg të Gjermanisë,   në datat 27-30 nëntor 2014, Myftiu  i Shkodrës, Imam Muhamed Sytari,   mori pjesë në aktivitetet e zhvilluara   nga QKISh, me rastin e Festës së 28  nëntorit.  Fillimisht  Myftiu  është  takuar   me imamin e xhamisë së madhe të   shqiptarëve në Hamburg, z. Zulhajrat   Fejzullahi dhe me imamin e nderuar,   Hafiz Samet Serani, me të cilët ka   ndarë kënaqësinë e takimeve, që   bashkojnë cepat e trojeve shqipta-  re në tryezat e besimit dhe urtësisë  islame.  Myftiu u njoh edhe me aktivitetin   e kësaj qendre islame, ku vlerësoi   angazhimin për edukimin e fëmijëve,   të rinjve dhe shtimin e aktiviteteve,   që e gjallërojnë jetën fetare sikurse   forcojnë lidhjet e besimtarëve me    fenë e tyre.  Të xhumanë, më 28 nëntor 2014,   Myftiu i Shkodrës ka mbajtur hytben   e xhumasë në xhaminë e madhe të   QKISh, në Hamburg, ku ka dhënë   mesazhet e tij edhe me rastin e 28   nëntorit. Në fjalën e tij, Myftiu ka   folur mbi nevojën e madhe që kanë   shqiptarët për të bashkëpunuar në   mes vete, në shërbim të interesit të  vendit të tyre dhe prezantimit të tij  në shembullin më të mirë, në reali- tetet globale.  Ndërkohë, të shtunën, më 29 nën-  tor 2014, në tribunën e fetare të or-  ganizuar nga QKISh, ku ishin ftuar   Dr. Musa Musai (Tetovë), Av. Çefli   Ademi (Hamburg) dhe Imam Muha-  med Sytari, Myftiu ka referuar mbi   tolerancën dhe humanizmin e mus-  limanëve përballë ekstremizmit të   stisur në kohët tona.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 17   D  itën e enjte, më 11 dhjetor   2014, Myftiu i Shkodrës,   Imam  Muhamed  Sytari,   zhvilloi një vizitë në Ambasadën e   Shtetit të Kuvajtit, në Tiranë. Gjatë   kësaj vizite, Myftiu pati një bashkë -  bisedim të ngrohtë me Ambasado-  rin e Shtetit të Kuvajtit në vendin   tonë, Shkëlqesinë e Tij, z. Najeeb   Al-Bader.  Fillimisht, Myftiu shprehu mirë-  njohjen e tij për angazhimin e madh  të ambasadorit Al-Bader, në afrimin   e vlerave njerëzore dhe qytetërue-  se të vendit të tij me Shqipërinë   dhe popullin shqiptar, sidomos   nëpërmjet afrimit të investimeve   të ndryshme bamirëse, në shumë   fusha të jetës shqiptare.  Njëkohësisht, shprehu falënde-  rimet e tij për koordinimin që z.   Al-Bader i bëri vizitës së delega -  cionit të Komunitetit Mysliman të   Shqipërisë në Kuvajt, nën drejtimin   e Kryetarit, z. Skënder Bruçaj, në   fillim të këtij muaji. Myftiu vlerësoi   se kjo vizitë ishte një mundësi e   mirë për forcimin e marrëdhënie-  ve në mesin e institucioneve dhe   shtimin e bashkëpunimit në të ar-  dhmen.  Imam Muhamed Sytari vlerësoi   gjithashtu rolin elitar të Emirit të   Kuvajtit, Sheikh Sabah Al-Ahmed   Al-Jabeer Al-Sabah, në kultivimin    e vlerave humane, në ndihmë të   popujve dhe njerëzve në nevojë,   në rang botëror. Ai theksoi se dësh -  mia më e mirë për këtë është vle-  rësimi që Sekretari i Përgjithshëm   i OKB, z. Ban Ki-moon, i bëri Emirit   të Kuvajtit, më 9 shtator 2014 në   selinë e OKB në Nju Jork, duke i   dhënë titullin e lartë: “Udhëheqës  i Humanizmit”.   Nga ana e tij, ambasadori i Ku-  vajtit në vendin tonë, z. Najeeb Al-  Bader, vlerësoi vizitën e Myftiut të   Shkodrës dhe theksoi se Shkodra   ka një vend të veçantë në zemrën   e tij, sikurse vlerësoi kulturën dhe  vlerat e harmonisë dhe qytetarisë  shkodrane.   Ambasadori Al-Bader theksoi se   Shteti i Kuvajtit është i interesuar   për të dhënë kontributin e tij në   fusha të ndryshme të jetës në Shqi-  përi, në ndihmë të një populli vëlla   dhe në kultivimin e vlerave të vër-  teta të humanizmit dhe bamirësisë,   me të cilat karakterizohet populli   i Kuvajtit.   Gjatë kësaj vizite u diskutua gje-  rësisht edhe mbi bashkëpunimin   në drejtim të realizimit të disa pro-  jekteve të dobishme për Shkodrën,   si rehabilitimi i plotë i Xhamisë së  Plumbit etj.   “Ekziston një deformim i madh i   simboleve islame. Dhe, ekziston një   shfytyrim dhe baltosje e Islamit, ndo-  njëherë prej injorancës dhe nganjëhe-  rë me qëllim.  Oportunistët prej të gjitha ngjyrave,   me plaçkat e tyre false, i mashtrojnë  njerëzit çdo ditë.  Ata e kanë shndërruar Islamin në   plumb mashtrues. Kanë përdorur ha-  dithet dhe ajetet për t’iu përshtatur   epsheve të tyre. Por, Islami është   mëshirë, tolerancë dhe moral fisnik.   Islami është vetëdije universale, për-  qafim i ligjeve dhe praktikave hyjnore   dhe njeri i bukur në pajtueshmëri me  kaderin.  Ai është fe e diturisë, mendjes, be-  simit dhe paqes.  Ai është shumë larg prej këtyre mor-  setave armiqësore, të cilat i shohim   rreth nesh dhe që nuk reflektojnë, veç -  se urrejtjen e të zotëve të tyre.  Rruga islame për ndryshimin shoqë-  ror është e qartë dhe e kthjellët. Allahu   ka thënë në Kur’anin famëlartë: “Nuk   e ndryshon gjendjen e një populli, de-  risa ata ta ndryshojnë veten e tyre”.   Pra, Allahu e ka mbështetur ndryshim   tek Vetja e Tij dhe ka bërë rolin tonë  në këtë ndryshim, që secili prej nesh  ta ndryshojë veten e vet. Rregullimi i   çdonjërit prej nesh i vetes së tij është   fillimi dhe hapi i parë i rrugës.   Zbato së pari sheriatin në mbre -  tërinë e qënies tënde, përpara se ta   ngresh shkopin mbi të tjerët.  _________________  përktheu prej arabishtes   nga libri “Lexim i së ardhmes”:  lavdrim hamja   deformimi i  islamit   dhe i simboleve të tij   dr. mustafa mahmud   myftiu i shkodrës,   vizitë në ambasadën e kuvajtit     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 18   Disa qeveri arabe i urrejnë  xhematet  islame  me  një  urrejtje të paparë. Tortu -  rojnë të akuzuarin dhe akuzojnë të   pafajshmin. Kjo rrugë ka nevojë për   analizë në dy drejtime, islam dhe   qytetërues, sepse është shumë larg  së drejtës...!  Unë e di se, tek islamikët ka njerëz   që nuk dallojnë detyrën me vullneta-  ren, adetin me ibadetin dhe formën  me përmbajtjen!  Ashtu siç di, se ka prej tyre që më   urrejnë emrin dhe mendimet, por di   se në mesin e tyre ka njerëz që Alla-  hu i ka dhënë udhëzimin e mbarësinë   dhe me mundin e tyre i shërbejnë   Islamit e nuk kërkojnë shpërblim,   veçse tek Allahu i Vetëm! Të tillë janë   të shumtë, madje masë e madhe!!  Mendimi im është se qeveritë e irri-  tuara duhet të ndjekin shembullin e   qeverive evropiane në këtë qëndrim   ndaj ekstremistëve. Ato u garantojnë   atyre të drejtat e njeriut, mbështe-  sin akuzat në fakte dhe largohen nga   torturat e dhunimet.  Në Evropë janë krijuar parti ekstre -  miste rebeliste që deklarojnë hapur   për largimin e arabëve dhe myslima-  nëve dhe rrethi i mbështetjes së tyre   sa vazhdon e rritet. Ndikimi i tyre   shtrihet deri te partitë që janë në   pushtet! Megjithatë, ata nuk largojnë   e nuk persekutojnë...  Atëherë, përse këtyre partive u   jepet atje e drejta të jetojnë dhe të  tilla të drejta konsiderohen shumë,   ose mohohen këtu për partitë isla-  mike??  Dr. Ahmed El-Kadirij, në gazetën    përpara se t'i vrasë    persekutimi “Esh-Sherk”  ka  shkruar:  Revista  katolike mesatariste franceze “Go- lias”, në numrin e saj 27-28 boton  një studim të qartë, të cilin ajo e  quan: Kthimi i kryqëzatave, duke e  vërtetuar me prova, se organizata  ekstremiste, e quajtur “Vëllazëria   e krishterë” dhe organizata tjetër, e   quajtur “Vëllazëria e shenjtit Pjetër”   kanë lidhur marrëveshje politike me   partinë Fronti i Djathë Patriotik, të   cilin e udhëheq Jean Le Pen i njo -  hur për urrejtjen e tij të madhe ndaj   Islamit dhe kundërshtimin e tij për   emigrantët myslimanë. Këta të gjithë   kanë lidhur marrëveshjen e tyre “Pa-  triotët Katolikë”, që është një lloj i   partive raciste ekstremiste.  Prifti Lagiri në artikullin e tij të ga-  zetës “Le Monde”, 17.8.1990 shkruan   se: Myslimanët, të gjithë janë si gra-  të, dobësohen nëse sillesh ashpër    me ta dhe rebelohen nëse sillesh do-  bët ndaj tyre. Kështu flet shkrimtari   i vëllazërisë katolike!  Ndërsa, organizata e dytë boton re -  vistën me titull “Rikthim i pushtimit”   dhe në numrin e fundit të saj, Ber-  nard Antony shkruan, duke bashkuar   në një linjë të vetme mes blasfemisë,   nazizmit, komunizmit dhe Islamit.   Më e habitshmja dhe më e papra-  nueshmja është se këto organizata   ekstremiste kanë marrë nga presi-  denti i Zairesë, gjenerali Moboto një   shumë tepër të madhe parash, si pje -  sëmarrje nga ana e tij, në ndërtimin   e tempullit të ri Benedict, për ndër-  timin e të cilit shpenzimet kanë arri-  tur në 20 milion dollarë! Kështu pra,   kryqëzatat janë duke u rikthyer!!  Tani pyes: A mundet myslimani, në   mbretërinë Moboto, të gjejë një rre-  ze drite, apo shprese në jetë? Mbësh -  tetjen, të cilën e marrin ekstremis-  tët fetarë kudo qofshin, në Izrael,   Evropë dhe Amerikë bën thirrje për   meditim të thellë, si është gjendja në   botën arabe? Fushata ka përfshirë të   gjithë të njollosurit me ekstremizëm.   Madje, rrezja e fushatës ka kapur   edhe thirrësit e pafajshëm, dijetarët   mesataristë dhe çdokush që thërret   për lejimin e hallallit dhe ndalimin   e haramit, faljen e namazit dhe ri-  ngjalljen e dispozitave të sheriatit,  është kthyer në njeri të akuzuar!  Ngatërrimi i letrave në këtë më -  nyrë është rrëshqitje për tek luftimi  i vetë Islamit, neglizhimi i Librit të   Allahut, Sunetit të të Dërguarit të Tij   dhe pohimi se grupet islame, kushdo   qofshin ato, të gjitha janë fjalë që u  mungojnë saktësia, ose pakicë që u   mungon sinqeriteti. Dhe, ky është   zbatim i planit kolonizues që kërkon   zbehjen (dobësimin) e rizgjimit is-  lam dhe eliminimin e tij.  Ditën që i riu mysliman i zgjuar e   xheloz mungon në arenë, atëherë   pushtimi kulturor do të shndërrohet   në pushtim ushtarak dhe atëkohë   kërkojmë për ndihmën e parë dhe   nuk e gjejmë, atë e ka vrarë perse-  kutimi përpara se ta vrasin armiqtë   safi të Islamit, prej zionëve dhe kry-  qëzatave!!  Përktheu nga arabishtja:  lavdrim hamja   shejkh muhamed el-gazali   Qeveritë e irrituara   duhet të ndjekin   shembullin   e qeverive evropiane   në këtë qëndrim   ndaj ekstremistëve.   Ato u garantojnë   atyre të drejtat   e njeriut, mbështesin   akuzat në fakte   dhe largohen nga   torturat e dhunimet.     nr. 12 (142) - Dhjetor, 2014 19   ministrja suedeze qanë    për sulmin ndaj xhamive  Në disa qytete të Suedisë  mbrëmë janë mbajtur pro- testa masive kundër sulme-  ve ndaj xhamive në këtë vend. Mes   protestuesve në Stokholm ishte edhe   Alice Bah Kuhnke, ministrja suedeze   e kulturës, e cila tha se ka qarë kur   ka dëgjuar për sulmet ndaj xhamive.  Gjatë fjalimit drejtuar të prani -  shëmve, ministrja porositi se auto-  ritetet do të bëjnë çmos për të për-  balluar islamofobinë në Suedi. Ajo   tha se arsimimi dhe përhapja e dijes   është mënyra më e mirë për t’i luf-  tuar paragjykimet dhe urrejtjen mes    njëri-tjetrit njofton, "AA" në gjuhën  boshnjake.  “Mund të duket se kjo ndodh ve-  tëm tani, mirëpo, gjëra të ngjashme   ndodhin prej vitesh”, tha ministrja   duke shtuar se qeveria po punon në  planin e luftimit të islamofobisë.   “Kjo është nga gjërat më të rëndë-  sishme për të cilën punojmë. Do të   caktojmë masa sigurie për të mbroj-  tur xhamitë. Përveç kësaj, kemi in-  tensifikuar edhe dialogun mes po -  licisë dhe shoqatave joqeveritare   muslimane", tha Bah Kuhnke.  Nga: www.islampress.info  (shënim: lajmi ka të bëjë me djegien   e tre xhamive në qytetet Eskilstuna   dhe në Eslov të Suedisë, më 25-26   dhjetor 2014)   Ditën e hënë, më 22 dhjetor  2014,  Myftiu  i  Shkodrës,  Imam Muhamed Sytari, ka   zhvilluar një inspektim të gjendjes së  punimeve për ndërtimin e xhamisë së   re te Ura e Bunës.  Punimet e kësaj xhamie kanë arritur   në një fazë të dëshiruar, ku tashmë for -  ma e objektit është më evidente dhe    treguese e një faltoreje të shumëpritur   për krejt komunitetin dhe Myftininë   Shkodër.  Myftiu ka vlerësuar sërish se ri -  ndërtimi i xhamive në vendet, ku ato  ekzistonin para shkatërrimit në vitin   1967, është një domosdoshmëri për   rikthimin e Shkodrës në origjinën e   vet shpirtërore.   Myftiu theksoi se edhe në këtë vend   ka pasur përherë një xhami, që thë-  rriste besimtarët e kësaj zone drejt   identitetit të tyre fetar dhe angazhimit   me Dritën e Kur’anit dhe Fjalët e Hz.   Muhammedit (a.s).  Tashmë, që xhamia po ndërtohet dhe   minareja e saj e bukur bën shenjë nga   çdo cep i Shkodrës, amaneti i shekuj-  ve duket se po shkon në vendin e tij,   falë mbarësisë me të cilën All-llahu   ka begatuar punën dhe angazhimin   e bamirësve muslimanë shkodranë,   që në koordinim me Myftininë Shko-  dër, kanë realizuar dhe po realizojnë  vepra të bukura dhe të dobishme për   komunitetin, si kjo xhami e re dhe e   bukur.  Myftiu ka falënderuar kontributin e   biznesmenit Gani Kryeziu, i cili është   angazhuar për ta ndërtuar këtë xhami   nga pasuria e tij, në shenjë përkushti-  mi ndaj besimit dhe fesë islame.  Me këtë rast, Myftinia Shkodër lutet   për mbarësinë dhe suksesin e të gjithë   atyre besimtarëve të ndërgjegjshëm   për rëndësinë e kontributit në rrugën   e ringjalljes së fesë islame në Shkodër   dhe përtej saj.  Myftinia  Shkodër  nxit  afrimin  e   kontributeve të biznesmenëve dhe  besimtarëve muslimanë, në rrugën  e gjallërimit të mëtejshëm të jetës   fetare dhe infrastrukturës së besimit   dhe fesë islame në qytetin e Shkodrës.   xhamia te ura e bunës, drejt përfundimit     botues:   myftinia shkodër  drejtues:   imam muhamed sytari   kryeredaktor:  lavdrim hamja  dizajn & grafik:   bledar xama   tel / fax:   +355 (0) 224 2081  nr. llogarie:   100054 uba - shkodër   e-mail:   udhaislame@myftinia-shkoder.org  Website:   www.myftinia-shkoder.org   Çmimi: 30 lek   12 dhjetor 2014  inaugurimi i xhamisë  së "dy vajzave"  (sara dhe shehd)